Rien Vroegindeweij: Laat ons zingen
Laat ons zingen
Neem een herinnering, snijd haar in stukken
van een zomer lengte, zet ze op met water
waaraan wat onwaarheid is toegevoegd.
Roer om met een garde het ongeduld tot een gladde
substantie; laten inkoken. Tik ondertussen
met een houten lepel op een deksel, draai
een lege roerzeef om en om. Hoor de paarden
in de straat, het slepen van de wagens,
het ronken van de eerste motoren. Neem de pan
van het vuur, laat het gerecht opstijven
in de koelkast. Vergeet wat gebeurd is.
Nodig je vrienden uit. Vertel ze wat je weet.
Rien Vroegindeweij is geboren in 1944 te Middelharnis. Zijn hele jeugd zat hij klem op een eiland, dat voor het grootste gedeelte bevolkt was met zwaar-christelijke mensen, die de toch al eenzame ligging er niet aangenamer op maakten, het isolement nog eens extra aandikten. Afgezien van die benauwde, paranoia, veroordelende kerkverslaafden was er natuurlijk veel compensatie in de vorm van uitgestrekte natuurgebieden en de geestverruimende uitstraling van de Noordzee en de Haringvliet.
Hij verhuisde op zijn achttiende naar Rotterdam, waar hij ging wonen en werken. Zijn dichtbundeldebuut 'Een vliegtuig van beton' verscheen in 1973, al had hij op zijn zeventiende al een dichtbundel in elkaar gezet met gedichten, die geïnspireerd waren op de Vijftigers, opgeluisterd door Cobra-achtige tekeningen en met een oplage van vijf exemplaren. Eén van de exemplaren gaf hij aan een vriend, waarbij hij hoopte dat de zus van die vriend zijn poëzie zou lezen, want hij was heimelijk smoorverliefd op haar en misschien zou ze onder de indruk komen van zijn dichterschap.
Voor hem betekent de poëzie de schijn van het alledaagse ontmaskeren en mooier maken.
In 1984 verscheen zijn prozadebuut 'De stier van Spangen' en in 1988 verscheen zijn dichtbundel 'Tussen de middag', voor het eerst bij uitgeverij Veen.
Hij vertaalde het werk van Saul Friedländer en in 2004 vertaalde hij twee werken van Arthur Rimbaud, na Hans van Pinxteren en Paul Claes, het gaat om 'De dronken boot' en 'Seizoen in de hel'.
Blijkbaar zag uitgeverij Douane er wel brood in, ik ken zijn vertaling niet, maar ik vermoed dat het niet bijster veel heeft toegevoegd, ook omdat ik de eerdere vertalers hoog heb zitten, maar goed, wel gewaagd.
Hij woont en werkt nog steeds in Rotterdam, waar hij graag gaat fietsen langs de Maaskade, waarbij hij graag fantaseert over de buitenlandse schepen en hun bemanningen.
De thema's van zijn werk zijn o.a.: verloren vrienden, gangfoto's, afgebroken telefoongesprekken, busreizen naar onbekende bestemmingen, vroeger op het eiland Goeree-Overflakkee en zijn directe omgeving.
Rien schreef ook enkele monologen voor het RO-Theater en het Rotterdams Centrum voor Theater.
In 2006 verscheen zijn dichtbundel 'Gemengde berichten' en hij ontving de Erasmusspeld van de stad Rotterdam.
Rien publiceerde o.a. in: Maatstaf, De Tweede Ronde, Passionate, Ons Erfdeel, Septentrion, de NRC, de Volkskrant, het Rotterdams Dagblad en Het Vrije Volk.
In 2007 ontving Rien de Anna Blaman Prijs, die op het stadhuis werd uitgereikt, in bijzijn van burgemeester Ivo Opstelten. Rien vond het bijzonder eervol, maar hij voegde er ook aan toe, dat het tevens eervol is voor de Blamanprijs dat uitgerekend hij deze prijs gekregen heeft.
Zijn stem klinkt warm, ironisch, donker-mannelijk en nogal somber.
In 2009 verscheen 'Later wordt alles echter', een keuze uit zijn gedichten van 1979 tot 2009, verschenen bij uitgeverij Nieuw Amsterdam en met een DVD over hem en zijn werk, gemaakt door zijn zoon Victor Vroegindeweij.
'Als je veel plukt, vioolzaad, aardbeien, krijg je een echte. Als je groot bent, wordt alles echter en verder: terugweg eindigt in modder, wrak in de polder'
Geplaatst in de categorie: literatuur
Rien Vroegindeweij
224
Geef je reactie op deze inzending: