Tegen alle conventies in
(voor Gerda Gottlieb Wegener Porta (1886 - 1940))
Je bent geboren in Kopenhagen, waar je vader als dominee voor zijn gemeente werkte en 's zondags schreeuwde hij een doempreek door het kerklokaal. Je moeder was al even vroom als hij en dus was het een saaie, beknellende boel thuis, er heerste orde en regelmaat, waarbij het strenge geloofsleven de leidraad vormde. Er werd gedreigd met hel en verdoemenis als je per ongeluk vloekte, niet goed oplette tijdens de bijbellezing of een lachbui kreeg tijdens het gewichtige gebed van bromsnor. Gelukkig kon je op school die neurotische, paranoïde zotternij ontvluchten en ook wel door langs de opgedofte winkelramen te lopen, waar je schilderijen zag, waarin je kon wegdromen.
Thuis had je nog een methode gevonden om niet gekeeld te worden door die psychose-opwekkende, individu-onderdrukkende religie-atmosfeer, namelijk door je tekeningen, waar je helemaal in opging. Ondanks de defensieve tegenkrachten van je ouders ging je op je zeventiende vol goede moed naar de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten. Bij je ouders hoefde je niet meer aan te kloppen, want volgens hen was je nu een verloren schaap op de brede weg van de zondeval.
Maar jij voelde je innerlijk bevrijd van vele verstikkingen en met je dromerige blik en een vol, krullend kapsel stapte je door de stenen gangen, die je kordate voetstappen weerkaatsten. Met iedere boze stap vertrapte je de ketenen van het giftige calvinisme.
Tot je grote geluk ontmoette je Einer Wegener, een vrouwelijke jongeman, die je met zijn unieke gevatheden wist te versieren. Ook jij dacht dat hij wel van dattum zou zijn, maar nadat hij je als een ware wildeman had verwend, wist je wel beter. Zijn tederheid was heel subtiel en hij wist precies wat je lekker vond, een ideaal seksgenie, en op je negentiende stapte je met hem in het huwelijksbootje, terwijl jullie beiden verder werkten aan jullie schildercarrières. Einar poseerde in vrouwenkleren voor jou, wat je wel grappig vond, maar hij werd zo ten diepste zichzelf en een vulkaanuitbarsting kondigde zich aan.
Hij kreeg minder zin in vrijen en hij praatte steeds vrouwelijker. Jij ging je imposante serie erotische schilderijen maken, ook als sublimatie omwille van Einars gedaanteverwisseling.
Op je zesendertigste ging je naar Parijs, waar je succesvol doorbrak, als een zuster van Toulouse-Lautrec. Je woonde in een peperduur appartement, waar je ook je atelier had, samen met je slanke partner. Je leefde een angstloos, decadent en luxe leven, waar je als sexy, modieuze gastvrouw de top van de internationale kunstenaars ontving, die allemaal vol lof waren over je erotische aquarellen in Jugendstilstijl. Je deed mee aan schaamteloze orgiën en absurde en lesbische toestanden, wat in jouw tijd opvallend en vooruitstrevend was. Je zette al die excessen om in kunstwerken. In je riante zomerhuis langs de Loire hield je feesten voor wel tweeduizend mensen, die her en der met elkander vreeën, wat er zo bij hoorde, als het maar artistiek gebeurde. Einar ging alleen nog als vrouw verkleed, hij noemde zichzelf je zus, maar intimi wisten van zijn transseksuele aard. Hij was je lievelingsmodel, wat een schandaal onder de braveriken veroorzaakte, toen de waarheid aan het licht kwam, maar je hield nu eenmaal van zijn kleine borsten, wat destijds in de mode was.
Einar besloot om ook fysiek een vrouw te worden, ook omdat hij jou graag een kind wilde schenken en zijn eerste operatie was in Berlijn.
Rond die tijd kwam Fernando Porta in je leven, een tien jaar jongere, Italiaanse officier-vliegenier en diplomaat, die het als zijn plicht zag om jou van je 'nepman' te bevrijden. Einar, of eigenlijks Lili Elbe, begon een affaire met haar arts, ook om zichzelf nog meer vrouw te kunnen voelen. Lili had in Stockholm de vijfde operatie, maar daar ging het mis en door een longembolie is zij gestorven. Je was geheel kapotgemaakt en totaal de weg kwijt, sommigen betichtten je van indirecte moord, omdat je Lili zo had aangemoedigd, waarop je met Fernando naar Marrakech ging, waar je met een diepliggende, witte bolhoed in een oude Ford werd rondgereden. De blik op oneindig. Je schilderde 'Les femmes fatales' en je ontving het grootkruis van het Legioen van Eer, de hoogste onderscheiding.
Omdat Fernando je artisticiteit overschaduwde, scheidde je na vijf jaar en keerde je als een gebroken vrouw terug naar Kopenhagen, waar je laatste expositie een teleurstelling werd. Volkomen gedeprimeerd trok je je terug in Frederiksberg, waar je handbeschilderde ansichtkaarten verkocht om te overleven. De bittere armoede en de genadeloze eenzaamheid maakten van je laatste jaren een complete hel, die je maar amper met alcohol wist te bedwingen.
Toen je stierf, verscheen er maar één klein krantenbericht, terwijl nu heel Denemarken je als kunstkeizerin in de armen sluit.
Geplaatst in de categorie: schilderkunst
Gerda Gottlieb Wegen
110
Geef je reactie op deze inzending: