Geraffineerde vrouwenaanbidder

(voor Theo van Rysselberghe (1862 - 1926))

Je bent geboren in een Franstalig, burgerlijk gezin te Gent, waar je als jongeling naar de Kunstacademie ging.
Je kreeg er schilderles van Théodore-Joseph Canneel en op je zeventiende ging je naar de Academie voor Schone Kunsten in Brussel, waar je les kreeg van de versgebakken directeur Jean-François Portaels, die schilderijen van Marokko had gemaakt, waar jij zeer door geïnspireerd werd en wat de aanzet vormde tot je latere reizen naar het bekoorlijke Marokko.
Je toonde twee schilderijen op de Salon van Gent en op je negentiende ging je in Brussel wonen om een jaar later je eerste reis naar Marokko te maken met je kunstenaarsvrienden Frantz Charlet en Dario de Regoyos. Op de heenreis ontmoette je in Sevilla je landgenoot Constantin Meunier, een kunstschilder en beeldhouwer. Je schilderde 'Arabische schoenlappers' en 'Arabische jongen' en na vier maanden was je terug in België.

In Gent kreeg je veel applaus voor 'De kifrokers' en 'De sinaasappelverkoper'. Dezelfde dertig schilderijen exposeerde je in Brussel en je roem kreeg vleugels, terwijl je bevriend raakte met de symbolistische dichter Emile Verhaeren, die je onder anderen schilderde tijdens een voordracht.
Je reisde naar Haarlem, waar je een schilderij van Frans Hals kopieerde en vooral de lichtvallen van hem fascineerden je bovenmate. Ook het jonge werk van William Merritt Chase deed je trillen van waardering.
Je werd een belangrijke mede-oprichter van de kunstenaarsgroep 'Les Vingt', die anti-academisch was. Oscar Maus was de spil van de groep, advocaat en schrijver, die je vastlegde op 'Oscar Maus als dandy' en later met hoge hoed, evenals zijn lieftallige, ruimdenkende vrouw Madeleine.
Je kwam in de ban van James Whistler en je ging met Frantz voor één jaar naar Tanger, maar door geldgebrek moest je terugkeren.

Monet en Renoir betoverden je en je ontdekte het pointillisme via het werk van Seurat, waardoor je voortaan een gedreven pointillist werd.
Op je vijfentwintigste bivakkeerde je in Parijs bij de broer van Anna Boch, Eugène, waar je Sisley, Signac, Degas, Forain en Toulouse-Lautrec ontmoette. Met Edmond Picard, jurist, literator en mecenas van Rodin, ging je nog drie maanden naar Marokko, waar je een portret van sultan Hassan de Eerste maakte en pointillistische landschappen en bergen. Een oude poort en een drukke soek, maar daarna stopte je definitief met je Marokkaanse schilderijen en schilderde je vooral neo-impressionistische portretten, zoals 'Juffrouw Alice Sèthe' en haar zus Maria Sèthe, die trouwde met de kunstschilder en Art Nouveau-architect Henry van de Velde.

Op je zevenentwintigste trouwde je met de slanke, goedlachse, goedgeklede, verrukkelijke Maria Monnom. Haar moeder had een uitgeverij in Brussel, waar ze ook het dichtwerk van je vriend Verhaeren uitgaf. Hij was het dan ook die je op haar gewezen heeft. Ze was vier jaar jonger en de juiste vrouw voor jou om bij tot rust te komen.
Een jaar later werd jullie dochter Elisabeth geboren.

In Parijs kwam je in contact met Theo van Gogh en via hem regelde je dat er werk van Vincent in Brussel kwam te hangen. Daar heeft Vincent zelf zijn schilderij 'Rode wingerd in Montmajour' aan Anna Boch verkocht. Je verhuisde naar Parijs, waar je het werk van Picasso afkeurde, maar dat was een kortzichtige misvatting, want je kon zijn vernieuwende stijl nog niet bevatten.
Tegen de tijd dat je voorgoed stopte met het pointillisme, verhuisde je naar het Zuid-Franse Saint-Clair, waar je broer Octave ook woonde en als architect had hij daar een huis voor jou gebouwd. Zeven jaar ervoor had je daar al rondgefietst met je vriend Henri-Edmond Cross, zoekend naar een geschikte woning, want ook hij woonde daar met veel plezier, maar hij was je onlangs ontvallen.
Je woonde er voornamelijk met Maria, want Elisabeth studeerde tuinbouwkunde in Engeland, al kwam ze geregeld over. Soms met haar geliefde, de knappe dichter Rupert Brook, die een behoorlijk aanzien genoot. Je schilderde alleen nog landschappen en zeegezichten, je vrouw, dochter en broer én vele naakten, meestal locale modellen of opgesnorde toeristen. 'Vier zwemmers' en 'Baadsters' tonen het prachtige en harmonieuze van nudisme, maar je schilderde ook een opwindend naaktmodel op een bank en heel ondeugend een slapende vrouw met de armen in haar nek en de volle, lome borsten voor het grijpen.
Je moest Elisabeth opvangen, want haar geliefde Rupert was gesneuveld door een bloedvergiftiging en je vergezelde haar tijdens de begrafenis op het eiland Skyros. Hij werd slechts achtentwintig.
Nu was Maria al jarenlang bevriend met de homoseksuele schrijver André Gide en hij koesterde al jaren een verliefdheid voor Elisabeth, wat hij na Ruperts overlijden bekend maakte, waardoor de vlam oversloeg, ook al was hij eenentwintig jaar ouder en had hij met Oscar Wilde geflikkerflooid in Tanger. Maria had ooit al een korte, heftige seksrelatie met Verhaeren gehad, maar dat kon je gladstrijken, echter, deze nieuwe rivaal monsieur Gide, was een geslepen sujet en doordat hij meer aandacht kreeg van Maria dan jij, stak jou dat dubbel en dwars. Dat hij het bovendien gemunt had op je dochter tergde je nog meer. Op haar drieëndertigste kreeg ze met hem haar dochter Catherine en ze bleef levenslang met hem bevriend, in Parijs woonden ze naast elkaar, maar seksueel koos hij voorgoed voor de herenliefde.
Je hebt de bronzen kop die je van Gide maakte, vaak woest bewaterd en bespuugd, maar ook weer zeer teder schoongewreven, daar hij wel de vader van je geliefde kleindochter was en op een of andere manier Elisabeth voldoende bijstond, al gunde je beiden veel beter.

Je stierf ver weg van het kunstgekrakeel en je bent begraven naast je vriend Henri-Edmond Cross, op het idyllische kerkhof van Le Lavandou. Gide omhelsde Maria en Elisabeth, maar die informatie zal ik je onthouden.

Theo van Rysselbergh Geraffineerde vrouwe

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 1.262