De gifbeker woest geledigd

(voor Ian Kevin Curtis (1956 - 1980))

Je bent geboren in het Memorial Hospital in Stretford en je bent opgegroeid in Hurdsfield (Macclesfield).
Op jonge leeftijd werd al duidelijk dat je een begaafde dichter was. En op je elfde ging je naar The King's School in Macclesfield, waar je latere bandlid Stephen Morris ook op zat. Je was geen vlijtige leerling, want je zag geen heil in het klakkeloos overnemen van bestaande kennis, liever verzon je gedichten en na je schooltijd stortte jij je totaal op de muziek, de kunst en de literatuur.
Je had verschillende banen, in Manchester en Macclesfield, maar dat beviel je voor geen meter.

Op je negentiende trouwde je met je oude schoolvriendin Deborah Woodruff, die een jaar jonger was en het klikte wonderwel.
Op je twintigste bezocht je een concert van The Sex Pistols en daar ontmoette je de gitarist/toetsenist Bernard Summer en de bassist Peter Hook. Waar concerten al niet toe kunnen leiden. Aangevuld met de drummer Stephen Morris kwam je band 'Joy Division' tot stand. De naam was ontleend aan een nazi-concentratiekamp, waar op een afdeling seksuele slavernij heerste.
Je ging in zee met de platenmaatschappij 'Factory Records' in Manchester, opgericht door Alan Erasmus en Tony Wilson.
Je had epileptische aanvallen, soms zelfs op het podium en je danste meestal als een epilepticus. Je was nogal onvoorzichtig op het podium en je stortte dikwijls in.
Verder ondersteunde je songs met een een persoonlijke gebarentaal en je mimiek was in harmonie met je gezongen emoties. Je zong over je geïsoleerde wezen, de lonkende zuigkracht van de dood, je aftakeling en je vervreemding. Je zong als een bas-bariton, terwijl je sprak als een tenor, je was op het podium totaal iemand anders als in het gewone leven, waar je nogal teruggetrokken en timide was.
Dat je zo eerlijk durfde te zingen over je diepste zielenroerselen, kwam omdat je geen andere keuze meer had, het zat je tot hier en bovendien had je een zwaar bedroefde, maar zeer inspirerende, overtuigende stem. Vaak schreeuwde en krijste je uit pure onmacht, walging, geestespijn en mateloze woede. Iedere tik van de klok leek op een scheermes, dat je aorta doorsneed.

Op je tweeëntwintigste verscheen je muziekdebuut 'EP, An Ideal For Living', met op de hoes een drummende aanhanger van de Hitlerjugend, terwijl je zeker niet nazistisch was. Het ging om de blinde drijfveer. Van punk ging je over in post-punk en je producer Martin Hannett was van enorme betekenis voor je muziekstijl, want hij introduceerde synthesizers met rauwe echo-effecten. Je zong ijl, griezelig, kort van stof en van extreem rustig tot extreem woest.

Op je drieëntwintigste kreeg je met Deborah je dochter Nathalie. Je debuutalbum 'Unknown Pleasures' verscheen, een jaar later opgevolgd door 'Closer', met de dramatische hoes, waarop een gestorven Jezus-figuur wordt betreurt. Deze coverfoto is van het Appiani familiegraf in de Cimitero Monumentale di Staglieno te Genua, gemaakt door Demetrio Paernio, gefotografeerd door Bernard Wolff.
Maar daaraan vooraf worstelde je met serieuze huwelijksproblemen, de liefdestoverij was voorbij, ruzies vergalden je leefsfeer en je liep zwaar depressief met suïcidale plannen rond.

Je laatste optreden was in een grote hal van de Birmingham University. In de ochtend van 18 mei 1980 keek je nog naar de film 'Stroszek' en je luisterde naar een elpee van Iggy Pop, waarna je jezelf hebt opgehangen in de keuken van je huis te Macclesfield. Deborah heeft je gevonden.

Je had een goede vriendschap met de Belgische actrice Annik Honoré, die niet de reden was, dat je met Deborah zo goed als in scheiding lag, volgens haar was er nooit sprake van seks geweest, omdat je twintig pillen per dag slikte, wat de pret volkomen drukte.

Op het live-dubbelalbum zing je op navrante wijze 'I'll put my trust in you!', wat rechtstreeks uit je getormenteerde ziel kwam.
Met de single 'Love Will Tear Us Apart' brak je internationaal door, gecoverd door U2, The Cure, Paul Young, Simple Minds, Björk en vele anderen.

Anton Corbijn maakte de biografische film 'Control', gebaseerd op 'Touching From A Distance' van Deborah. Je had natuurlijk ook woest voor het leven kunnen kiezen, ondanks alle lijdenswegen, kwetsuren en ziekelijke doodsverlangens. Want 'Heart and Soul, what will burn?', was je hart dan zo dodelijk gewond geraakt? Kennelijk, maar je hebt het tegendeel geen kans gegeven!...