Voorbij de levenswil

(voor Coco Florence de Meyere (1962 - 2011))

Je bent geboren op 9 juli 1962 in Amsterdam. Je bent visionair naar Coco Chanel vernoemd.
Op je vijfde heb je onbewust een muur rondom jezelf gebouwd. Je voelde dat het huwelijk van je ouders niet deugde. Je was hooggevoelig en je kon de vele prikkels niet verwerken. Je koos voor je verstand en voor je wilskracht. Je zat op een Montessori-school en daarna ging je naar de mode-academie.

Van je zeventiende tot je zevenendertigste leed je aan boulimia, want je kon je emoties niet goed verwerken. Je ware ik raakte ondergesneeuwd. Je wilde geld verdienen en je werd een imago-styliste. Je wilde alles in jouw leven met honderd procent aandacht, toewijding en passie doen. Als perfectioniste legde je de lat behoorlijk hoog. Je stond iedere ochtend om zes uur op en dan ging je eerst een uur joggen, want je vond het heerlijk om één met de natuur te zijn. Je kreeg ook nieuwe energie door hard mee te zingen met muziek, door een sauna te bezoeken, een roman te lezen of naar de film te gaan. Je wilde altijd graag je horizon verbreden en steeds weer iets nieuws ervaren.
Je hield van Thailand, waar rust en sereniteit heerst, en van Italië, met name Rome, Napels, Milaan en Florence. De schoonheid van de kunststad Florence paste perfect bij jou. Je kon uitstekend Italiaans spreken en je hield van het Italiaanse gevoel voor stijl en verzorging.

Je hebt diverse tv-series, presentatoren en personalities geholpen met de keuze van hun kleding. Je hielp bij o.a. 'Zeg 'ns Aaa', 'Medisch Centrum West' en 'Oppassen!'.
Je werkte voor Linda de Mol, Marc Klein Essink, Gordon, Anita Meijer, Jan Vayne, Denise Jannah en Bert Kuizinga.
In 2007 en 2008 was je een beroemd jurylid bij het programma 'Dames in de Dop' van RTL5. Je was een lifestyle consultant en je gaf lezingen, presentaties en imago-stijladviezen.
Als coach was je een gediplomeerd Master Practitioner of NLP (= Neuro-Linguïstisch Programmeren). Voorts was je timeline-therapeute en hypnotherapeute.
Je had een groot invoelend vermogen, je luisterde aandachtig en je kon jezelf geheel verplaatsen in een ander. Je was open en warm. Je inspireerde en ondersteunde mensen om zich prettig te voelen, om belemmeringen te doorbreken en om in the flow te komen.

In 1997 verscheen jouw boek 'Wat zie JIJ er goed uit' bij uitgeverij Andromeda.
In 1998 verscheen bij diezelfde uitgeverij 'Powerwoman'. Bij uitgeverij Bzztôh verscheen 'De Kracht van Verandering' en in november 2006 verscheen 'De zon in mijn gezicht' bij Adr. Heinen Uitgevers.

In 1999 ben je met Olger Lusink (1947, Amsterdam)getrouwd, een verkoper van herenmode. Pim Fortuyn was een trouwe klant van hem. Hij ontwierp de kledinglijn voor het personeel van Martinair. In 1996 ontving hij de Max Heymans-ring. Na ruim zeven jaar huwelijk zijn jullie in 2006 vriendschappelijk gescheiden.

Je zat met veel opgekropte woede, verdriet en angst. Je woonde inmiddels aan De Schout 38 in Laren. Je ging een half jaar bij je moeder en je stiefvader logeren, want je was ontredderd en psychisch/emotioneel vastgelopen. Je toestand was dermate ernstig, dat je naar de psychiatrische, gesloten afdeling van het Tergooi ziekenhuis in Laren moest. Je moest oxazepam slikken, wat averechts werkte. Daarna ging je tien weken naar de buitenlandse kliniek 'Nova Vida' in Portugal. Je lag er dagenlang in bed, zwaar depressief. Men zei dat je een psychose had, dat je depressief was (niet echt een eye-opener!) en dat je leed aan een borderline persoonlijkheidsstoornis, een ernstige psychiatrische geestesziekte. Het ontbrak je aan basisveiligheid.
Terug in je sprookjesachtige hoekhuis met rieten dak, naast een wit hotel, wilde je niet meer eten en drinken. Je bent gedwongen opgenomen in de inrichting 'Zon en Schild' bij Amersfoort. Daar zat je een week op een gesloten afdeling. Daarna ging je terug naar het Tergooi ziekenhuis.
Het volgende adres was 'SolutionS' in Voorthuizen, een project van de progressieve, aimabele psychiater Bram Bakker. Je doorstond een programma van pakweg vier maanden. Je ging van denken naar voelen. Het openboren van trauma's is levensgevaarlijk en denken dat dat snel kan worden afgehandeld is een ongeduldige illusie.

Op dinsdag 22 november 2011 deed je een poging tot zelfdoding via drank en pillen, maar je maag is in het ziekenhuis leeggepompt. Je hebt dit verzwegen voor je toenmalige partner, de jurist Kim Tjoa. Hij heeft je innerlijke verdriet en eenzaamheid niet kunnen stillen. De dood van je ware ik heeft je gemarteld en uiteindelijk genekt. Je kon niet meer en je wilde niet meer. De overweldigende pijn van je voortdurende depressie benam je de levensadem. Door je aanhoudende ziekte was er ook geldgebrek. Op 24 november 2011 opende Kim de deur van je woning en zag hij tot zijn immense verdriet, dat jij jezelf in de hal had opgehangen. Daar hing je mooie, liefdevolle lichaam, terwijl de auto's vlakbij rondom jouw huis knorden.

Je werd achtenveertig jaar. Je bent begraven op de Sint Barbara begraafplaats in Amsterdam. Kim was daarbij niet aanwezig, omdat je familie boos op hem was, omdat hij jou teveel naar alternatieve genezers stuurde. Voorgoed tragisch dat jij, die altijd anderen wilde helpen, door geen één psychiater adequaat bent geholpen.

Coco Florence de Mey Voorbij de levenswil

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 8 stemmen 557