Het tekort van zelftherapie
(voor Isabelle Fortier (1973 - 2009))
Je bent geboren op 5 maart 1973 in Lac-Mégantic, in Quebec. Het ligt naast het zoetwatermeer Lac Megantic en het is in 1884 gesticht na de aanleg van de Canadian Pacific Railway. Als tiener was je zeer geïnteresseerd in de literatuur en je las vol overgave alle spannende boeken van Stephen Edwin King (1947, Portland), die getrouwd is met de schrijfster Tabitha Jane-Frances Spruce (1949, Maine) en samen kregen ze drie kinderen: Naomi, Joe en Owen. De laatste twee schrijven ook. Later kreeg je een ruimere belangstelling voor de literatuur. Je groeide op in een zeer rooms-katholiek gezin en je hebt een broer. Je ouders werkten voor een bedrijf van electrisch onderhoud. Als tiener vond je jezelf ten onrechte lelijk en je leed aan anorexia nervosa.
Op je negentiende verhuisde je van de Townships Eastern Townships naar Montreal, om literatuur te studeren aan de Universiteit van Quebec. Een onderdeel van deze universiteit is sinds 1997 de richting CRISIS, met als doel het verminderen van het aantal zelfdodingen en suïcidaal gedrag, om beter te begrijpen het probleem van de zelfdoding en de preventie ervan. Het is een initiatief van de hoogleraren in de psychologie.
Je betaalde je studies door te werken als een escort-dame en je hanteerde daarbij meerdere pseudoniemen. Blijkbaar konden jouw ouders de studie niet betalen en wilde je geen lening afsluiten. Je had natuurlijk ook kassière of schoonmaakster kunnen zijn, maar als prostituee verdiende je sneller en meer het nodige geld. Gezien je fragiele inborst, heb je door deze keuze heel wat schade bij jezelf aangericht, ook al hield je jezelf uiterlijk kranig op de been. De depressie nam inwendig steeds grotere vormen aan. Ik moet er niet aan denken met wildvreemde (van nature vaak niet echt persoonlijk aantrekkelijke!) vrouwen naar bed te gaan en als dank wat flappen te ontvangen. Mijn ziel zou binnen de kortste keren afstompen en psychotisch geraken. Na je afstuderen begon je een master's degree onder leiding van de schrijfster Anne Elaine Cliche (1959, Val d'Or), die in 1992 voor haar roman 'De Pisseuse' de Grand Prix du livre de Montréal ontving. In 2008 verscheen haar roman 'Mijn broer Ezau'. Je proefschrift heette 'Het gewicht van woorden, of de materialiteit van taal in 'Herinneringen van een neurotische' van Daniel Paul Schreber (1842 - 1911), die leed aan hypochondrie en psychosen als gevolg van zijn schizofrenie. Op zijn tweeënveertigste deed hij een poging tot zelfdoding en hij overleed in een inrichting. Zijn boek telt 400 pagina's vol verwarrende waanzin.
In 2001 debuteerde je met 'Putain' (= Hoer), wat onmiddellijk een media-succes werd en veel aandacht kreeg. Je ontving er de Prix Medicis en de Prix Femina voor, twee zeer belangrijke, literaire prijzen. De hoofdpersoon is de prostituee Cynthia, die veel overeenkomsten vertoont met jouw eigen ervaringen als escort-prostituee. Je zweerde bij Sigmund Freud en je schrijfwerk was duidelijk therapeutisch van aard. Je noemde jezelf ook Nelly Arcan, waarbij 'Nelly' refereerde naar de boosaardige Nelly in 'Het Kleine Huis op de Prairie'. Een voortzetting van je negatieve zelfbeeld, terwijl je in wezen een uiterst beminnelijk mens was. Verdomde tragiek. In 2004 verscheen je tweede roman 'Folle' (= Gek), deels autobiografisch en schandalig qua inhoud. Je werd genomineerd voor de Prix Femina. Je koos voor de titels 'Hoer' en 'Gek', omdat vrouwen het meeste met deze benamingen onjuist beschimpt worden. In 2007 verscheen 'L'enfant dans le miroir', een naslagwerk over de schoonheid, en 'Une Ciel Ouvert'. In 2009 verscheen je laatste boek 'Paradis, Clef en main', een roman over een jonge vrouw, die na een zelfdodingspoging verlamd raakt en haar levenslust terugvindt. Dat had je kort voor je overlijden voltooid. Je schreef daarnaast enkele korte verhalen, opiniestukken en columns voor verschillende kranten en literaire tijdschriften in Quebec.
Postuum verscheen in 2011 'Burqa vlees', met twee niet eerder gepubliceerde verhalen, 'Jurk' en 'Schaamte', een uitgebreide versie van 'L'enfant dans le miroir' en een visie van jou over het ongezonde begrip 'Speed dating'.
Je was slank, bijzonder mooi en je had prachtige, grote borsten. Je schoonheid was simpelweg niet te negeren. Vooral die van je helderblauwe, sprekende ogen. Je schreef ook mee aan de dialogen voor de film 'Nathalie...' (2003) van Anne Fontaine (1959, Luxemburg), een drama met Emmanuelle Beart (1963, Gassin), Fanny Ardant (1949, Saumur, ook de geboorteplaats van Coco Chanel) en Gerard Depardieu (1948, Châteauroux).
Op donderdagavond 24 september 2009 heb je jezelf opgehangen in je appartement in het Plateau Mont-Royal in Montreal, 4842, rue Saint-Dominique. Je had al eerder geprobeerd om een einde aan je leven te maken. Drie weken voor je overlijden publiceerde je in je wekelijkse column in het Frans-talige weekblad 'ICI (magazine)' het verhaal 'Neem me, of je bent dood!', waarin je een nare ervaring met een stalker omschreef. In een Frans interview-programma zag ik dat je een tatoeage rondom je linker bovenarm had. Ik zag ook dat je zo af en toe deemoedig/depressief subtiel even je hoofd boog. Terwijl je zo'n rijzige, intelligente en aantrekkelijke vrouw was.
Je werd zesendertig jaar, maar je had aan de bel moeten trekken en naar een moderne Freud moeten gaan. Hoogstwaarschijnlijk was je al te ver weggezakt in het moeras van de depressie en kon je die stap niet meer opbrengen.
Geplaatst in de categorie: idool
Isabelle Fortier
78
Geef je reactie op deze inzending: