Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Suïcidale komiek trok zijn behekste vrouw mee

(voor Gabriel-Maximilien Leuvielle (1883 - 1925))

Je bent geboren op 16 december 1883 in Caverne bij Saint-Loubès.
Je roomse ouders waren rijk en ze beheerden een wijngaard. Je oudere broer Maurice werd een beroemde rugby-speler.
Je ging vaak naar het theater en je wilde zeker geen wijnboer worden.
Op je vijftiende ging je naar het Conservatoire de Bordeaux, waar je twee toneelprijzen won. Je werd een vaste acteur bij het Bordeaux Theâtre des Arts, waar je in toneelstukken van Molière, Corneille en De Musset speelde. Je vriend Charles le Bargy stimuleerde je om een auditie bij het Conservatoire de Paris te doen, maar je werd geweigerd. Je speelde in de Olympia music-hall en in het Theâtre de l'Ambigu-Comique.
Vanaf je tweeëntwintigste was je artiestennaam Max Linder. Je speelde in Pathe Frères, vooral in slapstick-komedies.

De filmproducent Charles Pathe ontdekte je als filmacteur. Je speelde in de korte film 'La Première Sortie d'un Collégien'.
In de film 'Les Débuts d'un Patineur' ontstond het personage 'Max'. Als Max kreeg je veel geld voor je optredens en je werd enorm populair. Je speelde in de fantasiefilms van Georges Meliès en in 'The Legend of Ponsen' speelde je je eerste hoofdrol.
Max was een rijke en dappere man, die hield van mooie vrouwen en het goede leven. Louis Gasnier filmde jou op het bevroren Lac Daumesnil en je draaide met je stok als een molenwiek, wat Charlie Chaplin van je had afgekeken. Je speelde een blinde, bejaarde man en een jonge, behaagzuchtige vrouw, maar als Max floreerde je het allerbeste en dus maakte je samen met Gasnier typische Max-films, zoals 'A Young Lady Killer', 'The Cure for Cowardice', 'Max takes a Bath', 'Max and his Mother-in-Law', 'Max Takes Tonics', 'Max and his Dog', 'Max wants a Divorce' en nog vele anderen. In 'Max Linder's First Movie' speelde je jezelf.

Je was wereldberoemd en na de actrice Florence Laurence het meest populair. In Rusland was een imitator, Zozlov, en tsaar Nicolaas de Tweede was een grote fan van jou. Er kwam een Max Linder bioscoop en je verdiende astronomische bedragen.
Je kreeg een ontsteking van de appendix, waardoor je een tijd bedlegerig was. Zonder behandeling is de kans om te overlijden zeer hoog en dus was het niet gek dat enkele kranten schreven dat je was overleden. Je herstelde en je ging weer aan de slag. Je schreef je eigen scripts en je regisseerde je films met Rene Leprince. Men noemde 'Max, Victum of Kinine' je meesterwerk en je werd 'De Napoleon van de Cinema' genoemd.

Een gemiddeld maandsalaris was 100 francs, jij ontving 150.000 francs. Je reisde naar Spanje, Oostenrijk en Rusland. Je werd begeleid door de pianist/componist Dimitri Tiomkin. Na de tournee eiste en kreeg je één miljoen francs per jaar. Je speelde o.a. samen met Gaby Morlay en Jane Renouardt.

In de eerste wereldoorlog kreeg je als chauffeur voor het frontleger een longontsteking en je stond bloot aan mosterdgas, wat nog meer longproblemen veroorzaakte. Je was getraumatiseerd door wat je allemaal aan ellende te zien kreeg.
De rest van de oorlog was je entertainer voor de psychisch zwaargetergde soldaten, die met cocaïne en wijn strijd moesten leveren en die gebukt gingen onder sheltershocks. In die tijd begon je te lijden aan een chronische depressie.
In Amerika maakte je nog enkele Max-films. Je was bevriend met Chaplin, met wie je autoraces bezocht. Na de oorlog speelde je in 'The Little Café' een ober, die onverwachts een miljonair wordt. Je lanceerde in Hollywood je film 'Seven Years Bad Luck', met Alta Crowin. Het werd steeds moeilijker voor je om met je depressie humoristische rollen te spelen.

Op je veertigste trouwde je met de 17-jarige Helène Ninette Peters, de dochter van rijke ouders. Een uiterst knappe, levenslustige, vrolijke jongedame. Je depressie werd een obsessief doodsverlangen en je wist Helène te betoveren om daar in mee te gaan. Begin 1924 deden jullie samen in een hotelkamer te Wenen een zelfdodingspoging. De dosis barbituraten was gelukkig onvoldoende en jullie werden door een dokter gered. Helène Ninette was zelfs zwanger en op 27 juli 1924 werd jullie dochter Maud geboren.

Op 31 oktober 1925 speelden jullie in Parijs in de theatervoorstelling 'Quo Vadis?', waarin jullie rollen speelden, die doodgebloed raakten. Na de voorstelling gingen jullie terug naar jullie hotelkamer in hotel Baltimore. Daar pleegden jullie samen zelfdoding. Jullie dronken Veronal en jullie spoten morfine in jullie arm-aderen. Vervolgens hebben jullie met een scheermes de polsaderen opengesneden.
Je was uiterst somber en zwaar paranoïde, want je verdacht Helène onterecht van vreemdgaan en vanuit die waan-jaloezie moest zij absoluut met je mee naar het hiernamaals.

Jij werd eenenveertig jaar en Helène werd twintig jaar. Jullie zijn begraven op de Catholique cimetière de Saint-Loebès. Maud ging naar een pleeggezin en pas op haar tweeëntwintigste ontdekte ze dat jij haar vader was.
In 2003 publiceerde ze 'Max Linder était mon père'.
'Max Linder was voor mij geen vader!' was beter geweest, want je hebt wel heel wreed haar moeder van haar afgepakt!...

Schrijver: Joanan Rutgers, 12 april 2013


Geplaatst in de categorie: misdaad

4.0 met 1 stemmen 111



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)