Een foute inschatting betekende jouw ondergang
(voor Lillian Hall-Davis (1898 - 1933))
Je bent geboren op 23 juni 1898 in Mile End, een district in Oost-Londen. Je zei later zelf dat je in de chique wijk Hampstead was geboren, om jezelf wat op te pimpen. Je vader was een Londense taxi-chauffeur.
Op je negentiende begon je met het acteren in films, eerst in de Franse film 'La p'tite du sixième', met Charles Vanel, en later met hem in 'Nitchevo' en 'La proie du vent'.
Je was getrouwd met Walter Pemberton, een Engelse toneelspeler. Jullie kregen een zoon Grovsvenor.
Je was één van de helderste, vrouwelijke actrices van de stomme film. Je was getalenteerd en toonaangevend.
Op je twintigste speelde je in de komedie 'The Admirable Crichton', naast Mary Dibby.
Twee jaar later speelde je in het drama 'Ernest Maltravers', naar een roman van baron Edward Bulwer-Lytton.
Weer twee jaar later speelde je in het drama 'The Wonderful Story', gebaseerd op de roman van Ida A.R. Wylie.
In datzelfde jaar verscheen je in vijf andere films. In 'Three Cuckoo Clocks' speelde je de hoofdrol, met o.a. Nina Vanna, gebaseerd op een roman van Georg Mühlen-Schulte.
Je speelde Stephanie in 'A Royal Divorce', over de scheiding van Napoleon en zijn vrouw Josephine. De superknappe Gertrude McCoy speelde Josephine. Je speelde ook met de wonderbaarlijk bloedmooie Mary Odette.
Je was een tijd de meest geliefde actrice van Alfred Hitchcock en op je negenentwintigste speelde je in zijn zwijgende film 'The Ring'. Daarin speelde je de minnares Mabel van de kermis-bokser Jack, terwijl je viel voor de geraffineerde charmes van de professionele bokser Bob. Ook met Clare Greet. Alfred was een jaar jonger dan jij en heimelijk verliefd op jou. In de volgende film van Alfred 'The Farmer's Wife', een romantische komedie, speelde je de huishoudster Araminta Dench, die uiteindelijk met haar huisheer trouwde.
Je speelde de deugdzame, christelijke Lygia in de Italiaanse speelfilm 'Quo Vadis'.
Je speelde in de Duitse komedies 'Liebe macht blind' en 'Blitzzug der Liebe'.
Je speelde in de korte geluidskomedie 'As We Lie', maar het lukte je niet om door te breken in de geluidsfilms. Je laatste film was 'Many Waters' uit 1931, van de regisseur Milton Rosmer, met Elizabeth Allan, Mary Clare en Clare Greet. Je laatste, kleine rol was in de geluidsfilm 'Her Reputation'.
In 1933 was je filmcarrière voorbij.
Je leed aan een chronische depressie en aan zenuwinzinkingen, neurasthenie. Je was werkelijk zwaar depressief en je zocht hulp bij een zenuwarts aan Harley Street. Je had het ijskoud. Je was al veel te ver heen en je vertelde hem, dat je moedeloos en levensmoe was. Je had suïcidale gedachten, waardoor je naar een psychiatrische kliniek had gemoeten, maar de kortzichtige man stuurde je naar een gewoon ziekenhuis, waar de psychische hulp niet geboden kon worden.
De filmroem en de weelde had je niet het geestelijke geluk gebracht. Je zweeg teveel over je innerlijke ellende en je wist niet hoe je al die opgekropte emoties moest uiten. Emotioneel op slot geraakt. In een maatschappij, die het uiten van emoties onderdrukte, want dat was 'not done', maar o zo funest en voor jou dodelijk. In die zin was de samenleving schuldig aan jouw zelfdoding. In dubbele zin, want ze hadden ook geen bekwaam vangnet voor je klaar staan.
Je was als actrice uitgespeeld, maar je had als het lieve mens Lilian door kunnen spelen. Ook als je daarvoor moest worden verpleegd in een zorgzame inrichting, want dat had gemoeten en dat is niet op tijd geconstateerd.
Op 25 oktober 1933 heb je jezelf in de keuken van je huis in de wijk Golders Green in Londen vergast. En dat niet alleen, want je hebt daarbij ook nog je keel opengesneden. Je hebt je hoofd in de oven gestoken, maar je overleed door de wond in je keel, die je maakte met het ouderwetse scheermes van je broer Henry Charles Davis. Je man was niet in Londen.
Je veertienjarige zoon Grovsvenor vond je zelfdodingsbriefje op een kastje in de hal. Hij rende gelijk naar de buurman voor hulp en die heeft het keukenraam kapot geslagen, maar ze kwamen veel te laat. Je lag bewegingloos voor de oven, met je hoofd erin en bloed rond je arme lichaam.
Jij was van je ondraaglijke depressie verlost. Je zoon had er een zwaar trauma bij.
Je werd vijfendertig jaar. Je bent begraven in Hampstead Cemetery. Hampstead, waarover je ooit opschepte, dat je er bent geboren. Daar ben je inderdaad tot de eeuwigheid herboren.
Geplaatst in de categorie: idool
Lilian Hall-Davis
38
Geef je reactie op deze inzending: