Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Hoe je tenslotte zonder Anne ook je leven afrondde

(voor Lucy Maud Montgomery (1874 - 1942))

Je bent geboren op 30 november 1874 in Clifton, nu New London. Je moeder was Clara Woolner MacNeill en zij overleed door tuberculose voordat je twee was. Je vader Hugh John Montgomery gaf de voogdij aan zijn schoonouders Alexander en Lucy MacNeill. Op je zevende verhuisde je vader naar Prince Albert. Jij woonde nabij Cavendish, waar je streng en meedogenloos bent opgevoed. Je was erg eenzaam en vaak alleen, waardoor je denkbeeldige vrienden en werelden fantaseerde. Je ging wel vaak met je nichtjes spelen. Op je veertiende was je bevriend met Nate Lockhart, die later met je wilde trouwen, waardoor je de vriendschap verbrak.

Je ging in Cavendish naar school en op je vijftiende verbleef je een jaar bij je vader en zijn nieuwe vrouw Mary Ann McRae. In november 1890 publiceerde je het gedicht 'On Cape LeForce' in een krant in Charlottetown. Je kon niet met je stiefmoeder overweg en je vader was ook niet gelukkig met haar. Je was blij om weer in Cavendish te zijn, waar je het hoofd van een postkantoor was. Op je achttiende ging je naar het Prince of Wales College in Charlottetown, waar je afstudeerde als lerares.

Je theologie-leraar John Mustard probeerde je te verleiden met zijn saaie kennis, maar je had meer belangstelling voor de broer van je vriendin Laura Pritchard, Will, maar toen ook die over een huwelijk begon, haakte je af, al correspondeerden jullie nog ruim zes jaar. Dit stopte, omdat Will in 1897 door griep overleed. In datzelfde jaar verloofde je met de student Edwin Simpson en je had een korte affaire met Herman Leard.

Vanaf je twintigste studeerde je twee jaar literatuur aan de Dalhousie University in Halifax. Daarna was je lerares op diverse scholen op het Prince Edward Island. Op je 22-ste begon je korte verhalen te publiceren. Op je 23-ste verbrak je de verloving met Edwin en ging je bij je oma in Cavendish wonen. Je verzorgde je oma tot haar overlijden in 1911. Je werkte als corrector voor twee kranten. In 1906 was je in het geheim verloofd met Ewen MacDonald. In 1908 verscheen je eerste roman 'Anne of Green Gables', wat direct een succes was en het geld stroomde binnen.

Ewen was een Presbyteraanse dominee van de St. Pauls Presbyterian Church in Leaksdale. Van 1910 tot 1926. In 1909 verscheen 'Anne of Avonlea' en daarna verschenen er nog vier boeken over het weesmeisje Anne Shirley. In 1911 trouwde je met Ewen. In totaal schreef je 20 romans, 530 korte verhalen en 500 gedichten. Je schreef de meeste romans in de pastorie. Jullie kregen drie zonen, Chester, Hugh en Stuart. De tweede zoon was doodgeboren. Je leed aan zware depressies en je melancholische man ging fysiek achteruit. In 1920 stopte je met het schrijven over Anne, omdat je haar karakter zat was. In 1926 verhuisde je naar Norval en in 1935 verhuisde je naar Swansea, waar je toch nog 'Anne of Windy Poplars' en 'Anne of Ingleside' schreef.

In je sterfjaar voltooide je nog 'The Blytes Are Quoted', het allerlaatste, negende boek over Anne. Je had vele jaren de zorg voor je geesteszieke man en op 24 april 1942 heb je zelfdoding gepleegd door een overdosis medicijnen. Je schreef: 'Moge God en iedereen mij vergeven, zelfs als dit niet wordt begrepen. Wat een einde aan een leven, waarin ik altijd probeerde mijn best te doen!'. Je werd zevenenzestig jaar en je bent begraven op de Algemene Begraafplaats van Cavendish. Ewen overleed een jaar later en hij werd bij jou begraven.

Schrijver: Joanan Rutgers, 4 oktober 2014


Geplaatst in de categorie: idool

3.0 met 2 stemmen 1.064



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
4 oktober 2014
Email:
gabrielamommersyahoo.com
Mooi hoe je mensen als Lucy opnieuw tot leven brengt. Ieder mensenleven zou een boek waard zijn om over te schrijven. Jij zorgt ervoor dat een aantal mensen in ieder geval een beschouwing krijgen op deze veel gelezen site, waardoor ze weer even onder onze aandacht komen, en hun energie de wereld weer ingestuurd wordt, als spiegel voor wie de reflectie ziet. De wanhoop in haar laatste schrijven en vooral de woorden dat ze altijd haar best heeft proberen te doen, zal voor velen, die het gevecht om wel of niet te willen en kunnen leven, herkenbaar zijn.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)