Monique Samuel heeft innerlijke rust gevonden
Mounira (zij die licht geeft) Cornelia (de strijdbare) Theodora (godsgeschenk) Samuel (zij die naar God luistert) is geboren op 30 september 1989 in Amersfoort.
Haar vader is een Egyptische Koptisch-orthodox en haar moeder is een Nederlandse Hervormde bonder. Ze is protestants opgevoed en ze ontdekte haar koptisch-orthodoxe roots. Ze heeft leuke en sociale ouders. Thuis heerste er geluk en nieuwsgierigheid.
Op school werd zij veel gepest, omdat ze anders was, een buitenbeentje.
Ze ging schrijven, omdat ze geen vriendinnen had. Ze denkt heel snel en intelligent.
Op haar twaalfde werd ze voor het eerst verliefd op een jonge vrouw. Op diezelfde leeftijd kreeg ze een ernstige oogziekte, waarbij ze dagelijks migraine had en dit als een stil verdriet met zich mee torste. Nu heeft ze minder dan tien procent zicht. Op haar vijftiende is ze bijna uit de kast gekomen als lesbienne, maar door de vele negatieve reacties was ze gedwongen om de kastdeur weer dicht te smijten.
Dominees, pastoraal werkers, counselors en psychologen zeiden tegen haar dat homoseksualiteit een ziekte is. We praten over het jaar 2004, geachte lezers! Ik sta daar van te kijken! Haar zogenaamde hulpverleners noemden haar aangeboren, lesbische aard een zonde, een psychische afwijking, een reactie op haar oogziekte en een hormonale fase. 'Ik ween om bloemen in de knop gebroken', schreef de homoseksuele dichter Willem Kloos en hij kon het weten, want zijn homoseksuele vriend verdronk zich op jeugdige leeftijd in het Spaarne.
Op haar zestiende ging Mounira in haar eentje naar Egypte. Door haar oogziekte had ze haast gekregen, wat logisch was, omdat men haar voorspelde, dat ze op haar achttiende blind zou zijn.
Alles ging ineens in een stroomversnelling en in 2007 en 2008 won ze de El Hizjra-Literatuurprijs. In 2008 voor haar korte verhaal 'De Laatste Slangendans'.
In 2008 trouwde ze met een man, maar ze had al jarenlang lesbische gevoelens. Haar pseudoniem werd Monique Samuel. Monique studeerde politicologie aan de Universiteit van Leiden en aan de Universiteit van Californië - San Diego.
Haar bijvakken waren islamologie en de geschiedenis van het Midden-Oosten. In 2009 verscheen haar debuutroman bij uitgeverij Timotheüs in Harderwijk en bij een uitgeverij in Zoetermeer verscheen 'Bruiswater'.
In 2010 deed ze een master International Relations and Diplomacy aan de Universiteit van Leiden. In 2010 verscheen 'Allah weet het beter. Wie ben je als je moslims ontmoet?'. In 2011 verscheen 'Zonder verhalen kan ik niet leven', een bundel prikkelende columns over het alledaagse leven.
Monique was vaak te gast bij Pauw & Witteman, waar ze op 11 februari 2011 op de tafel buikdanste, uit vreugde om het aftreden van president Hosni Mubarak. Ze was ook veel bij Knevel & Van den Brink. Ze werd dan gevraagd als Midden-Oosten deskundige. Ze is tevens actief voor de ChristenUnie. Gezien haar intelligentie en sociale eigenschappen kan ze volgens mij wel de nieuwe lijsttrekster worden.
In 2011 is ze gescheiden van haar man en is ze openlijk uit de kast gekomen. Ze kon haar ware aard niet langer verloochenen. Lange tijd dacht ze dat ze biseksueel was, maar nee, ze is echt lesbisch.
De scheiding was erg zwaar voor haar, want ze is daardoor veel mensen kwijtgeraakt, die zich hulden in een veroordelende stilte. Ze hoorde er ineens bij velen niet meer bij. Ze houdt echter bevrijd en trots voet bij stuk. Hoe kan ze ook anders.
In de Trouw van 10-03-2012 zei ze: 'Ik was constant in opstand tegen mijn eigen creatuur, maar ook in opstand tegen de Schepper, die mij lesbisch had gemaakt. En waarom had Hij mij eigenlijk zoveel verstand meegegeven? Ik was liever dommer en populairder geweest!'. Haar intelligentie en haar lesbische aard waren vaak een handicap voor haar, want het maakte haar eenzaam en gebroken. Haar verlies van gezichtsvermogen en dierbare mensen is haar grootste angst.
Maar Monique laat zich niet gijzelen door haar oogziekte, haar intelligentie en haar lesbische aard. In 2012 verscheen 'Mozaïek van de Revolutie: een kijkje achter de voordeur van mijn nieuwe Midden-Oosten' bij uitgeverij De Geus. Met een voorwoord van de arabiste Petra Stienen. In datzelfde jaar verscheen 'Dagboek van een zoekend christen'. Verder publiceerde zij in diverse kranten als de NRC, NRC-next, De Volkskrant, Trouw en De Groene Amsterdammer. Ze publiceerde in diverse bladen en in essaybundels. Ze heeft er midden twintig al een heel schrijversleven op zitten. Die opgejaagde drive in haar heeft ze ruimschoots en perfect benut.
Monique schrijft ook uitstekende blogs/columns op internet en ik was helemaal ondersteboven van haar blog (gezien op de blogsite Nieuwwij) 'De wortels van Ground Zero'. Wat een unieke scherpzinnigheid en diepzinnige beladenheid van A tot Z. Mocht ze ooit haar zicht volledig kwijtraken, wat ik niet voor haar hoop, dan kan ze zich nog altijd optrekken aan mensen als Vincent Bijlo.
Op 29 juli 2013 deed ze bij Pauw & Witteman een emotionele oproep aan de Nederlandse moslims om haar met rust te laten en niet te bedreigen. Ze is geen islamofoob, maar wel tegen de Moslimbroederschap. Ze verscheen in het EO-programma 'De kist' en onlangs, op 25 oktober 2014 in de KRO-serie 'De Wandeling' als een verbindende buitenstaander. Of zoals Louis Couperus het zei: 'De nutteloze toeschouwer', wat hij natuurlijk tegengesteld bedoelde.
Onlangs verscheen haar dichtbundel 'Uitgesproken', waaruit dit citaat: 'Maar waag het niet anders te zijn, want anders ben ik het ook!'.
Haar huidige geliefde is een boksinstructrice en daarom is het niet verwonderlijk, dat haar favoriete film 'Ali' is. Monique zoekt een oplossing voor haar non-stop denkvermogen. Verdovingsmiddelen? Maar ze kan beter in rap tempo en innerlijk relaxed blijven schrijven, want haar niveau is ongekend hoog. Ze wil graag een gevestigde schrijfster worden en de held van haar eigen beperkingen.
Zou ze nu echt niet beseffen, dat ze dit allang is?...
Geplaatst in de categorie: idool
Monique Samuel
298
Geef je reactie op deze inzending:
Namen vergeet ik. Gezichten zelden. Ogen nooit.
Dat wij een verleden in een ander leven hebben, is mij zonneklaar. Welk leven, dat zouden we wellicht kunnen lezen als we, beiden mensenschuw als we zijn, elkaar misschien toch ooit in de ogen zouden zien. Probably some time when I'm old and wise.
www.youtube.com/watch?v=aaZfBB2baW8
Als je volgend jaar mooi zingt, doe ik misschien de deur wel voor je open.
www.nederlands.nl/nedermap/hartenkreten/hartenkreet/131308.html?zoekresultaat=ja
Over een vorig leven: jij schreef daarover in je hartenkreet van 14 juni dit jaar iets in de laatste volzin, dat mij recht in mijn ziel raakte, en waar ik toen op reageerde, met: "En hier is er nog een.."
www.nederlands.nl/nedermap/hartenkreten/hartenkreet/137056.html?zoekresultaat=ja
Als jouw opmerking niet alleen symbolisch bedoeld was, en werkelijk over een vorig leven ging, dan zou dat wellicht de link kunnen zijn naar een gezamenlijk verleden, en de daaruit nog steeds gevoelde geestverwantschap, die jij vervolgens een aantal keren ook benoemd hebt in jouw reacties op mijn schrijven, en die ik zelf, ondanks al je getekkel, ook niet ontkennen kan.
Toch ben ik blij dat ik ze nu ook in een boek heb, tastbaarder dan de vluchtige digitale werkelijkheid. Bovendien het laatste exemplaar van de eerste druk, die wordt veel geld waard! Ik zal in mijn testament laten opnemen dat mijn neefjes er zuinig op moeten zijn!
Ik probeer ook voorzichtig te lezen, zodat het niet straks stukgelezen uit elkaar valt, zoals ik sommige andere boeken wreed heb aangedaan. Soms schrijf ik ook nog hebberig mijn naam voorin, met datum en plaatsnaam. Doe ik deze keer ook niet. Mocht ik je ooit in de werkelijkheid ontmoeten, dan hoop ik dat je het boek wilt signeren.
Ik heb ooit Hans Stolp gevraagd een boek te signeren. Hij vroeg mijn naam, die hij herhaalde, en wonderwel goed uitsprak - vaak verbasteren mensen mijn naam, hij niet. Hij keek me aan terwijl hij mijn naam zei, en het was alsof hij werkelijk mij zag. Een heel bijzonder moment, dat ik koester.
De hommages heb ik inmiddels ook gevonden op aanverwante gedichtensite. Hoop toch dat ook die nog een keer gebundeld verschijnen.
Anders dan je denkt, geloof ik eveneens in reïncarnatie en heb ik mij daar behoorlijk in verdiept. Ik ken minstens drie vorige levens van mijzelf. Blijf vooral zo spontaan als je bent. Dat van die kat, daar heb je me mee doen glimlachen. Mijn prozawerk, een rib uit mijn lijf, heb ik hier op Nederlands.nl gepubliceerd, in de rubriek Verhalen, dat bedoelde ik te zeggen. Overigens ook 'Bij een minnares in de biechtstoel', een novelle over mijn benedictijnse kloostertijd, wat een primeur was, net als 'De adem van een gestorven banneling', opgedragen aan mijn inmiddels overleden, zeer dierbare vader.
Ik begin me wel steeds meer af te vragen of wij elkaar inderdaad kennen uit een vorig leven, want je blijft maar positief, ondanks dat ik je probeer te tekkelen.
Als er over drie eeuwen een kat aan je deur zit, die aan een doosje begint te krabben, dan ben ik dat.
Oh, nu doe ik het weer...
Op verhalen.nl zijn boeken te koop, maar de jouwe zie ik daar niet bij. Maar misschien kijk ik verkeerd, en kun je even de goede link hier posten.
Begrijp ik het goed, maak je nu een afspraak met mij voor in het hiernamaals? Jij bent ook een aparte zeg. Weet je dat het hele schrijfwerk op Verhalen.nl is gezet? De uitgever van Manteau had destijds grote belangstelling, maar Umbra ging ermee vandoor en terecht, want het is een parel voor kenners, niet voor de massa. Mijn ex-uitgever werkte jarenlang nauw samen met de vermaarde uitgever Johan Polak, die nog een mooi boekje schreef over Oscar Wilde in Nederland. Toch heel fijnzinnig van je, dat je mijn prozawerk hebt besteld. Ik ben geen Arnon Grunberg met tien jubeltenen, maar ondanks mijn tekortkomingen heb ik het nog verdomd ver geschopt! Ik ben een randfiguur en ik ben er voor de andere randfiguren. Ik ben verweven met anti-commerciële punksferen, schimmige kroegen en veldtochten langs de lege straten tot vroeg in de ochtend. Ik klinkte mijn bierflessen met de meest duistere figuren in de onderwerelden. Ik had mijn leerschool bij het zogenaamde uitschot, wat voor mij de ware koningen/koningen waren/zijn. Hopelijk geniet je van mijn korte boek, in Franse stijl, en word je net zo verliefd op Arthur Rimbaud als ik!...
P.S. De postbode heeft een uur geleden 'De fictieve brieven van Rimbaud' afgeleverd. Ik denk zowaar dat ik het laatste exemplaar heb besteld, want de betreffende boekhandel biedt geen nieuwe exemplaren meer aan op hun site. Er zijn zo te zien alleen nog tweedehands exemplaren te krijgen. Wellicht is je boek aan een herdruk toe?
Ik hoop dat je in de slotzin, Joanan, ook je eigen spiegel ziet.