Green On Red - Jamie
Green On Red was een Amerikaanse, psychedelische rockband uit Tucson. Ze begonnen in 1979 als de punkband The Serfers. Ze brachten punksferen en Paisley Underground (alternatieve rock) plus country rock. In 1983 verscheen hun debuutalbum 'Gravity Talks' bij Slash Records.
De zanger/gitarist Dan Stuart is geboren op 5 maart 1961 in Los Angeles. De andere bandleden waren: Chris Cacavas (keyboards/gitaar/zang), Jack Waterson (basgitaar), Chuck Prophet (gitaar) en Alex McNicol (drums/percussie). Dan Steart woont momenteel in Oaxaca de Juárez, Mexico.
In 1987 verscheen het album 'The Killer Inside Me', met stuk voor stuk geweldig bijtende songs. Neem bijvoorbeeld 'Sorry Naomi', met een zin als 'Me and Frankie go drinking, shooting our guns in the air, scaring little, old ladies...'. Dat heeft nog steeds een bevrijdende werking op mij. Maar het hoogst gevoelige 'Jamie' blijft mijn favoriet.
Ik was iets van 22, 23 jaar en ik ging een weekend naar mijn neef, die bivakkeerde op een studentenwoonboot in Groningen. Hij studeerde aan de Rijksuniversiteit, maar hij heeft zijn studie niet afgemaakt. Ik denk dat het een zaterdagavond is geweest, toen wij de binnenstad in trokken en hier en daar wat biertjes dronken en sjekkies met theebladeren rookten.
Op een bepaald tijdstip slenterden we naar de studentensociëteit Vera aan de Oosterstraat, waar geregeld bandjes optraden. Mijn neef en ik hadden het grote geluk om daar een fantastisch optreden van Green On Red mee te maken en we stonden zelfs op de eerste rij. Mede door onze beschonkenheid werd het een onvergetelijk concert. Dan Stuart zong de longen uit zijn door alcohol opgeblazen lijf. Hij was rauw, hij was echt, en zijn stem deed mij sidderen van bewondering.
In 1992 is Green On Red opgeheven en dus was ik getuige van een muziekgeschiedenis, die nooit meer hervat zal worden. Ik had ooit honderden elpees en o.a. het album 'The Killer Inside Me', maar op een dag heb ik alles voor de deur van een kringloopwinkel achter gelaten. De pickup-naalden werden te duur en te zeldzaam. CD's waren handiger. Via U-Tube is bijna alle muziek van Green On Red te beluisteren en zijn er mooie live-opnamen in de omloop.
In 1995 bracht Dan Stuart zijn solo-album 'Kan O'Worms' op de markt, in 2012 opgevolgd door 'The Deliverance of Marlowe Billings'. Het duurde dus 17 jaar voordat zijn tweede solo-album verscheen. Hij is uitgeraasd, maar wat wil je, de man is inmiddels 53 jaar en hij heeft zijn meeste kruit toch echt verschoten als leadzanger van Green On Red, waarvoor alsnog ontzettend veel dank, want hij was één van mijn muzikale inspiratiebronnen.
Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=Le8DHoZkMW0
Schrijver: Joanan Rutgers, 10 november 2014
Geplaatst in de categorie: muziek
Jij en ik, we doen het toch niet voor de toekomstige aasgieren?... En wanneer kom jij boven drijven met je eerste, literaire kleinood?... Ik heb de stadsdichteres van Haarlem ook geholpen, dus waarom jou dan niet?!...
Je hebt groot gelijk met je ontroerende visie over de zogenaamde samenleving. Tweedracht en egoïsme heeft nog nooit zo botgevierd als vandaag de dag. Die brute vechtjassen in het groot begrijpen wij al helemaal niet. Dat zijn gewetenloze massamoordenaars, die we gerust als zielloze satanisten mogen beschouwen. Jomanda zei me, dat ik in mijn vorige leven zelfdoding heb gepleegd en dat ik daarom zo moeilijk kan aarden. Nadat ik haar handen mocht voelen, strompelde ik naar buiten en huilde ik aan één stuk door, midden in een drukke winkelstraat, terwijl ik beelden kreeg van een sprong van grote hoogte. Ik ben ooit ook een Kathaar geweest, die door de roomse militairen is vermoord. En ik ben als Indiaanse sjamaan door een Spaanse soldaat van achteren doodgeschoten. Ik ken het klappen van de aardse zweep. Daarom mijn voorliefde voor echte liederen met filosofische diepgang.
Overigens ben jij zeer gewaagd aan mij en ben je daarin de eerste op internet. Je reacties verbazen me zeer ten goede. Ik ga nog geen vredespijp met je roken, maar je komt wel dicht in de buurt. Ben bewust even onbeperkt op bezoek bij mijn bevriende konijnen.
Ik kan je kritiek op Jagger niet volledig delen, de Rolling Stones hebben wel een belangrijke en onuitwisbare invloed gehad op de muziekwereld. Dat men van zoveel succes narcistisch en decadent gaat leven, is wellicht niet zo verwonderlijk.
Maar je hebt absoluut gelijk dat de stem van Stuart meer oprecht, doorleefd en van een diepe emotie is, waar de stem van Jagger als oppervlakkig toneelspel bij afsteekt.
Alle zelfdodingen vanwege anders geaard te zijn... hoe kunnen we de bevolking op deze aardbol nog met droge ogen 'samen-leving' noemen...
Ten eerste haalt Jagger niet de integere diepgang van Stuart en ten tweede is Stuarts stem niet zo gelikt en bewust het massapubliek verneukend. Jagger is een gestoorde narcist, die onversneden uitbreidt over het zotte feit, dat hij geen bevrediging kan krijgen.
Stuart is empathisch en bezingt de zelfdoding van een bevriende, eenzame eenling, die niet in onze maatschappij kon aarden/meedoen.
Jagger is een rockende hypocriet, die 'Let's work' zingt, maar ondertussen aan de harddrugs is en zich tegoed doet aan decadente luxe. De Rolling Stones zijn verkapte, populaire kapitalisten in schoongewassen piratenpakkies met glimmend toebehoren. 'Angie, when will these clouds all disappear?', wanneer die dikke, quasi-sentimentele tuitlippen van Mick voorgoed met staaldraad worden dichtgenaaid!
Beluister het nog eens en besef, dat het op waarheid berust en dat Stuart inderdaad een vriend Jamie heeft gehad, die omwille van zijn anders-zijn (lees: homoseksualiteit!) en niet kunnen meedraaien in de dolgedraaide, anti-artistieke maatschappij zelfdoding pleegde!...