Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Henry en Anita Willcox Parkhurst

Nu ik net in de New York Times van mijn geboortedag las dat Henry Willcox en zijn vrouw Anita Parkhurst gisteren zijn aangehouden op het New York International Airport, en dat functionarissen van onze regering hun paspoorten in beslag hebben genomen, dringt het tot me door dat ik dit niet over mijn kant kan laten gaan. Dit kan ik niet verkroppen. Al zou niemand er ook maar iets over durven zeggen, dan nog ben ik het aan mijn geweten verplicht om het voor deze twee vredelievende patriotten op te nemen. Zeg nou zelf, dat kán toch gewoonweg niet?!

Henry is een oppassende, plichtsgetrouwe, ondernemende man. Een eerzame burger, de oprichter en directeur van het bekende, goed lopende bouwbedrijf Willcox Construction Corporation, hier in Long Island City; 62 Jaar, getrouwd met de kunstenares Anita Parkhurst.
Anita kennen jullie allemaal als de illustrator van die kleurige, gestileerde tekeningen van modieuze vrouwen in een moderne stijl.

Kijk hier, deze omslag van Collier’s magazine is een goed voorbeeld van haar stijl: een vrouw die hulpeloos in de lucht zweeft, naast een goochelaar-illusionist die vertwijfeld zijn toverboek raadpleegt omdat hij vergeten is wat hij nu moet doen. Geestig toch? En met een duidelijk maatschappij kritische toon die zegt: we leven temidden van een generatie mensen die zich steeds minder beseft dat er geen handleiding of handboek is voor hoe we met elkaar om zouden moeten gaan, maar dat we dat zelf moeten schrijven. Intussen wordt de gerechtigheid aan haar lot overgelaten.

Anita is echt een betrokken humanist, die zich met hart en ziel inzet voor haar medemens. Weet je dat ze, nota bene twee weken na haar trouwdag in 1918, zomaar uit gedrevenheid naar Frankrijk vertrok, om daar onze Amerikaanse soldaten moreel en praktisch te ondersteunen?
Samen met twee andere kunstenaressen: Neysa McMein en Jane Bullard, zette ze een soort cabaretvoorstelling in elkaar, waarmee ze langs de troepen aan de frontlinie trokken om de moraal van onze jongens te helpen hooghouden temidden van de mensonterend gruwelijke gevechten aan het front langs de rivier Somme.

Later trok ze verder mee met het VS leger naar Duitsland.
Pas in 1919 kwam ze terug naar haar man in New York.
Intussen was de afschuwelijkheid van de oorlogsmachine zo diep in haar ziel doorgedrongen, dat zij en haar man overtuigd pacifist zijn geworden.

Maar dat uitstapje naar Peking van daarnet, nu in dit jaar, 1952 kan hen nog wel eens duur komen te staan.
Je hebt vast wel gehoord of gelezen hoe spastisch onze Amerikaanse overheid met ons, haar eigen burgers, omgaat als ze vermoedt dat iemand sympathiseert met het Communistisch gedachtegoed.
Ik heb al gehoord dat het bouwbedrijf Henry eruit probeert te werken! Henry! Die het hele bedrijf vanaf de grond heeft opgebouwd! Schandalig. Omdat hij naar een Vredesconferentie is geweest. Ja, oké in China, Rood China, Communistisch China. Nee, ze hadden geen toestemming gevraagd. Moet dat dan? Moeten we aan die sadist van een Joseph Mc Carthy vragen of we naar een vredesconferentie mogen gaan?


Dat kun je wel zeggen, maar zo simpel is het niet. Die ondermijnende ideologie van het communisme is tot in de hoogste regionen van onze regering doorgedrongen. Niemand kan elkaar meer vertrouwen. Dus ik vind het niet gek dat mensen ondervraagd worden door die Commissie voor On-Amerikaanse Activiteiten.

Ga maar eens even na: we zijn net aan het bekomen van een onvoorstelbaar wrede tweede wereldoorlog. China en Rusland zijn bloedrood gekleurd door het Communisme. De Sovjet Unie doet proeven met de atoombom; we zijn in oorlog in Korea, dat versterking krijgt uit China.
Dan is het toch niet vreemd dat McCarthy en zijn apparaat op jacht gaat naar spionnen, zoals Julius en Ethel Rosenberg?

Vind je trouwens dat Henry en Anita buiten hun boekje zijn gegaan? Dat ze zich hebben laten gebruiken door die fanatieke quasi dominee Willard Uphaus? Dat ze geheimzinnig hebben gedaan over hun reisbestemming en eigenlijk stiekem naar China zijn gepiept?

Nee, ze zijn allebei echt te nuchter, maar ook te overtuigd van hun eigen pacifistische missie, om zich door Uphaus te laten ophitsen.
Ze wonen, begrijp ik, tegenwoordig met hun vier of vijf kinderen in die idealistische leefgemeenschap, op dat stuk land dat ze een paar jaar geleden hebben gekocht.
Ze hebben het Village Creek gedoopt; het ligt vlakbij Norwalk, tegenover Long Island. Een prachtig idyllisch plekje.

Als je de statuten van Village Creek leest, zie je dat iedereen, ongeacht ras, geloof, kleur, politieke overtuiging, daar welkom is; alleen discriminatie heeft geen toegang.
Ze willen dat het een ander soort van coöperatieve gemeenschap wordt, met een volledig democratische karakter.
Misschien is de tijd nog niet rijp voor zo’n gewaagd sociaal experiment. Wat denk je? Zullen ze het van de grond kunnen krijgen? Een hypotheek kun je wel vergeten; geen bank die garant wil staan. Niet in deze tijd.

Misschien als die wrede, redeloze Inquisitie van Mc Carthy en consorten uitgeraasd is, en iedereen een beetje tot rust komt, dat we dan een tijd tegemoet kunnen zien van gezond verstand.

Ik zie het voorlopig nog niet gebeuren…

Schrijver: Ton Hettema, 13 mei 2018


Geplaatst in de categorie: geschiedenis

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 94



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
14 mei 2018
Anita was de meest kunstzinnige van dit bruisende stel, al maakte ze dan affiches, dat deed Toulouse-Lautrec ook en het is een kunstvorm op zich. De hier getoonde afbeelding is inderdaad heel grappig en diepzinnig. Jouw insteek is ook heel apart. Wat moedig van Anita, dat ze net als Vera Lynn de soldaten opbeurde met cabaret en een vleugje erotiek. Tja, Ton, er is nog een lange weg te gaan, voordat alle oorlogen de wereld uit zijn en voordat ons pacifisme gaat zegevieren, maar we zullen daar met hart en ziel voor blijven vechten.Geestelijke ondermijning is één groot ding in deze strijd. Zoals jouw beschouwing.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)