Beschouwingen

Ezeltjes

En verdorie daar zijn ze weer die spotjes met dierenleed, de ezeltjes met gebroken poten half slingerend en toch nog vrachten dragen tot ze erbij neervallen – dood.
Die laatste tijgers die worden gestroopt. De laatste van de mannelijke neushoorns van een bepaald type is dood. Weer een diersoort verdwenen.
Verdomme zeg ik maar weer eens in mezelf, wat zijn we toch een klootzakken met z’n allen.
Zij die het die dieren aandoen en zij die het laten gebeuren – wij met z’n allen.

Dit alles in ogenschouw genomen kan er geen God bestaan, want wat moet die met zo’n grote lege hemel. Bijna niemand heeft toch, nuchter bekeken, recht om die hemelpoort binnen te gaan.
Maar toch geloof ik dat heel langzaam heel heel langzaam het besef begint door te dringen dat het met ons verfoeilijk menselijk gedrag zo niet door kan gaan. Want met alle bijzondere dingen die de mensheid weldegelijk ook heeft geschapen, zijn we toch bezig de poten onder onze stoelen weg te zagen. En langzaam, al wiebelend, leren we inzien dat we zo ooit onderuitgaan.
De aarde is een geheel, wij een deel. Maar het begint er op te lijken dat wij haar foute deel, haar kankergezwel zijn gaan vormen en haar langzaam op teren.
Sorry, het moet me even van het hart.

Ezels stoten zich geen twee keer aan dezelfde steen. Het vervelende is dat er voor de mensheid geen kans is op een tweede keer. Als hij zich flink stoot en een been breekt is het te laat. De vraag die geen antwoord behoeft is dus: wie zijn nu eigenlijk de echte ezels?