Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

2 zielen 1 gedachte en de ‘tante’

Het speelde bij mij en later zou blijken ook bij haar, zij Elly, ook wonende in de buurt van de Westergasfabriek.
Ik, Jan Jacob, laat altijd mijn hond daar uit, kan ie lekker rennen en over de heuvel het water in en dan via het terrein van de Westergasfabriek weer terug.
Langs de studio’s van M, Jinek en Pauw.

Het was zondag 19 mei de dag die begon met de spetterende overwinning van Duncan op het Songfestival in Israel.
Wat had ik midden in de nacht gejuicht en nu vanavond was ik met de hond direct naar de studio’s gelopen om te zien, te ruiken, wellicht te voelen, want NOP 1 had een extra uitzending nav de overwinning, 44 jaar na de laatste met “dingedingedong”.

De beveiligers bij de ingang van de studio’s zijn altijd vriendelijk doch op mijn vraag of er nog een plaatsje was, was de reactie: “overboekt en die hond, die hond die komt er zeker niet in.”

Ik ging aan de tuintafel buiten zitten en rookte een sigaretje, een vrouw kwam bij me zitten en we maakten kennis, ze kwam uit Zwolle, haar man was binnen, die was gestopt met roken.
We spraken over de spanning en wat haar te wachten zou staan in de studio. Jan Smit kwam langs, Ruth Jacot, Gerard Joling, Conrad Maas, Lenny Kuhr, …..en Duncan zelf, als onbekende Nederlander keek naar bekende Nederlanders vooral van TV en het voelde als ‘appies kijken’!

Mijn Zwolse rookgenote moest naar binnen: het zou gaan beginnen. Ik rookte een tweede sigaret en hond labrador Mika werd alleraardigst geaaid over z’n bolletje en z’n rug door de beveiligers, waartoe hij uitnodigend ging liggen.
Ik had me met mijn lot verzoend en genoot toch van mijn aanwezigheid zo dicht bij het overwinningsvuur te zitten.

Een vrouw kwam langsfietsen en riep naar de beveiliging: ”Meneer is er nog een plaatsje?” “Neen Mevrouw overboekt”, riep de beveiliger terug terwijl hij afvinkte op zijn controleformulier.
Op een afstand van zo’n zeven meter begonnen gestopte fietsende mevrouw en ik, een rokende meneer, een gesprek.
We waren totaal onbekenden voor elkander, maar al snel informeerden we elkaar waar we woonden, dat we Elly en Jan Jacob heetten en wat we kwamen doen. Ook zij legde zich bij haar lot neer, ze had het geprobeerd, ze zou weer naar ‘man en haard’ gaan. Elly en ik namen afscheid.

Maar plotseling ging de deur open en een man, zomaar een man, riep dat er nog 2 plaatsen waren, wie wil, maar geen hond meneer!

Ik wenkte Elly toch vooral te gaan, ik had een hond, maar toen de deur dichtsloeg en ik Elly richting studio zag verdwijnen rende ik achter haar aan, de beveiliging was gelukkig even weg, het zou toch zo gaan beginnen, dan namen ze andere posities in.
Ik rende dus achter haar aan maar sloeg na binnenkomst direct rechtsaf richting de bar en de keuken en vroeg met een brok in m’n keel: “Zouden jullie even op de hond willen passen, hij is heel erg lief, niemand tot last, want zonder hond, dan mag ik er in!

Het was geen probleem en ik haalde Mika die kwispelend z’n tijdelijke baasjes accepteerde en borg, op aanwijzing, m’n rugzak in de locker, sleuteltje in m’n zak, hoed af, songfestivalsjaaltje mocht nog net om blijven, stapte de studio in.
Elly achterin staand zwaaide naar me en wees op de lege, de laatste dus, stoel naast haar, toen ik hardhandig door een zeer stevige mevrouw, zeg maar zo’n ‘tante’, werd tegengehouden, aangesproken en gedwongen de studio te verlaten. Het publiek zich verlekkerend op wat komen ging, verblikte of verbloosde niet.

Haar hand stevig om mijn zachte spierbal aan rechterkant vroeg: “Wie heeft jou binnen gelaten”. Ik antwoorde: “Er kwam een man naar buiten, zomaar een man, ik weet niet wie en die zei er zijn nog 2 plaatsen”.
‘Tante’ antwoordde: “Dat is niet de bedoeling, dat mag niet, wacht u maar hier”.
Voor de receptie wachtte ik gelaten, maar met de gedachte, ik heb het geprobeerd en Elly is tenminste binnen.
Na 2 minuten kwam ze met een heel sjagerijnig gezicht naar me toe, pakte me bij m’n linker spierbal en leidde me naar die laatste lege plaats naast Elly, die al tegen mevrouw ‘tante’ had gezegd dat zij mijn vriendin was.

Samen verkneuterden we ons om zoveel ongein, als super volwassenen, maar nu zo blij als kinderen vanwege Duncan, vanwege de overwinning, vanwege deze extra uitzending, waar we toch maar mooi bij waren.

Elly een grote stevige vrouw met een lieve lach ventileerde zichzelf en ook ik, maar na het signaal van het begin van het programma, de tv-uitzending keken we onze ogen uit als supporters en klapten en juichten als daar om gevraagd werd maar doorgaans spontaan de blijdschap en vrolijkheid z’n gang laten gaan als de loop van een liedjes-rivier die in de grote song-zee uitkomt!

Na afloop wandelden we naar de bar waar Elly ook kennis maakte met het Zwolse echtpaar en de gevraagde foto met Conrad Maas maakte de avond compleet.
Conrad Maas die ook heel lang heeft moeten wachten, dat zijn adviezen werden overgenomen en nu gehonoreerd werden met die eerste plaats glunderde bij de flits van het fototoestel.

Resumerend…..Elly en ik zaten op de achterste rij maar voor ons onbekende zielen werd die verlangende gedachte werkelijkheid en ervoeren het als de eerste prijs.

We hebben gewonnen!


Zie ook: http://www.janjacobkrediet.nl

Schrijver: Jan Jacob Krediet, 23 mei 2019


Geplaatst in de categorie: muziek

4.0 met 1 stemmen 104



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)