Een aanstormende ster met rafelranden
Het is een beetje link wat uitgeverij Atlas Contact in het gratis promotieblad 'De Club van Echte Lezers' doet, met op pagina 46 tot 49 een hemeljuichende aankondiging van het dichtbundeldebuut van Levina van Winden. Het kan de huid van de beer verkopen zijn, voordat hij gevangen is, of je moet gewoon honderd procent zeker van jouw zaak zijn. Feit is wel, dat de voorpublicatie van Levina's gedicht 'Laat alleen dit lied niet los' een hete vlammenwerper op zich is. Daarover straks.
Levina van Winden is geboren in 1994 in het rustieke, gemoedelijke en sfeervolle Goes. Ze heeft inderdaad dezelfde erg blanke huid en zwoele uitstraling als de Zeeuwse schrijfster Franca Treur. Met vooral dezelfde, uitpuilende, dikke, volop rood gekalkte zoenlippen. Alsof je een sappige kers op een wit, porseleinen bordje gepresenteerd krijgt.
Levina studeerde filosofie en Culturele Analyses aan de Universiteit van Amsterdam. Ze is grafisch vormgever en webdesigner. Met haar pseudoniem Stella Legioen was ze op diverse podia heel indrukwekkend met het voorlezen van haar poëzie. Ze had o.a. optredens bij Het Woord van Ruigoord, Jazz Poëzie, de NK Poetry Slam, Skek en Borderlines: Euregion Poetry Slam.
De naam Levina klinkt mooi in de mond. Het zou de naam van een heilige kunnen zijn, Sint-Levina. Zij publiceerde o.a. in het literaire tijdschrift 'Kluger Hans'. Haar eerste dichtbundel, getiteld 'Er is een band die Rapemachine heet' verschijnt in januari 2020 bij Atlas Contact. Nee, ik heb geen aandelen bij hun. Het heeft 64 pagina's en het kost 20 euro. Levina heeft totaal geen plankenkoorts en ze is onbevreesd in het nu present. Mindfulness alert van nature zeg maar. Ze spreekt beheerst, intens en krachtig. Haar partner en coach is Menno van Winden, die aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten studeerde. Hij studeert nu aan de Gerrit Rietveld Academie of hij is inmiddels daar ook al klaar. Ze wonen aan de Spuistraat in Amsterdam.
Levina's auteursfoto is gemaakt door de Friezin Laura Cnossen, die fotografie aan de ArtEZ kunstacademie in Arnhem studeerde. Levina ervoer de fotosessie als 'een samenwerking tussen twee gedreven jonge vrouwen'. Laura maakte het fotoboek 'Love, Klink' over de schrijver/moordenaar Richard Klinkhamer, die ze in 2014 ontmoette. De laatste anderhalf jaar van Klinkhamers leven ging Laura geregeld bij hem op de thee aan de Egelantiersstraat in Amsterdam. Hij las haar urenlang autobiografische verhalen voor. In januari 2016 pleegde Klinkhamer zelfdoding. Hij werd 78 jaar. Laura is 25. De glinsterende, blauwe jurk met brede openingen van voor en achteren kreeg zij van de gitarist en punklegende Jantje Joekel. De knalrode lippenstift kreeg ze van haar schoonmoeder. De portretfoto doet meteen aan 'Het Meisje met de Parel' denken.
In 2018 won Levina de jaarfinale van de Amsterdamse Festina Lente poëzieslag en noemde de jury haar 'een geboren voordrachtskunstenaar voor wie geen podium te groot is'. De cover van haar dichtbundel is door Line Arngaard ontworpen. Levina tekende haar eerste dichtbundelcontract in aanwezigheid van de acquirerend redacteur Nederlandse fictie Mariska Kleinhoonte van Os. De directeur/uitgever van Atlas Contact is Chris Herschdorfer, de opvolger van Mizzi van der Pluijm, die op 1 januari 2018 uitgeverij Pluim oprichtte, in samenwerking met uitgeverij Das Mag.
Het pakkende van haar titel van haar eersteling is het woord 'rapemachine'. Machinale verkrachting is uiterst kil en crimineel. De hele titel klinkt dan ook als een aanklacht, wat je mag verwachten, al houd ik altijd alle opties open als het om poëzie gaat en kun je ook denken, dat zij het juist als bravoure en gewenste uitdaging ziet. Zo van dat het nog wel veel erger kan en mag. Nu iets over haar gedicht 'Laat alleen dit lied niet los'. Het begint meteen zeer filosofisch en met een flinke dosis mystieke inslag:
'De nihilisten zijn erover uit. God bestaat. Wij zijn het. Liefde dekt de lading niet. Ik kietel je ionen graag. We gaan roder dan rood en geler dan goud. Ze noemen maart de guldenmaand en in mijn hoofd hoor ik de magnolia bloeien en ja ik wil ik wil ik wil.'
Dat wij mensen zelf God zijn, is een absolute waarheid, maar daarmee is de kous nog lang niet af, want zoiets kun je wel denken en beseffen, maar het ervaren en uitstralen is andere koek. Dat de liefde (God is liefde) de lading niet dekt, duidt wellicht op het willen activeren van de liefde. Het niet bij een dogmatisch/kerkistisch/godsdienstig woord houden. Ze kiest vaak snel voor een ander perspectief. Ze kietelt graag de energie van de ander. Haar liefde gaat in de vergroting en versnelling. Dat van maart geloof ik wel, maar dat zij een magnolia kan horen bloeien is heel bijzonder. Het staat voor haar ontluikende passie, die alsmaar 'ik wil' herhaalt, zoals een eeuwige bruid dat doet.
Levina hanteert een zeer afgewogen prozagedichtenstijl, die wat mij betreft nog wel wat aangedikt mag worden. Indien zij de prozagedichten van Arthur Rimbaud nog niet heeft gelezen, dan raad ik haar dat zeker aan. Ze heeft het over 'onze kinderen', waarmee het duidelijk wordt, dat de je-figuur haar manlief is. Ze schrijft dat zwervers vergeten te bedelen. Leuk, maar geen Socrates of Spinoza. Daarna volgt een soort visioen op de Dam. Ik vermoed onder invloed van de hasjwalmen, die daar dagelijks hangen. De zin 'Je lange adem als alternatief voor passagiersvliegtuigen' is actueel en tovert meteen alle vliegmachines uit het wereldse luchtruim. Woordmagie. De zin 'Der Kampf geht weiter' is gewaagd en verwijst meteen naar 'Mein Kampf' van Adolf Hitler. Zo zal ze het niet bedoelen, maar zo lees ik het wel.
Ze wil alle klokken in de stadsgrachten gooien en de tijd fusilleren. De kerkklokken wil ze sparen en extra laten klinken, want die symboliseren de grenzeloosheid. Het is een voortdurende strijd om de hemelse liefde op aarde te laten bloeien. In de zin 'Blijf bij me na de ochtendseks ik geef je koffie' lijkt ze te ontnuchteren en te aarden. De woorden vrij van lettertekens maken, is allang geen noviteit meer en moet niet overdreven worden. Dat doet ze uitstekend. Ze heeft het over een tweeling baren 'die we Heckler en Koch zullen noemen'. Herman Koch? Dit voert me te ver. Vervolgens dropt ze gewoon letterlijk een bijbeltekst ertussen. Dat een rijke man nog minder snel in de hemel zal komen, dan dat een kameel door het oog van een naald zal kruipen.
Ze beantwoordt deze vergelijking met 'Jezus wat houd ik van je', waarmee ze haar manlief bedoelt, want ze verontschuldigt zich voor het gebruiken van de naam Jezus, wat op mij wel heel geforceerd en in wezen nogal vroom overkomt. Ze schrijft 'Alles is ijdelheid' en 'Er is niets nieuws onder de zon', wat rechtstreeks uit Prediker komt. Zoiets moet je meteen schrappen of op zijn minst anders formuleren. Die redacteuren hebben ook zitten slapen.
Ze eindigt met 'Ik vertrouw je nu de stilte toe. Laat alleen dit lied niet los'. Het liefdesgedicht is rond en het is bijna als een requiem op te vatten. Ik hoop dan ook dat dat zo is, omdat ik juist zo'n spirituele diepgang tussen de horten en stoten denk te bespeuren.
Geplaatst in de categorie: idool
Levina van Winden
127
Geef je reactie op deze inzending: