Fuse in Haastrecht
Op 29 november 2019 was ik getuige van een gedreven en spetterend optreden van de zeskoppige band Fuse, bekend van hun vaste aanwezigheden bij het tv-programma 'Podium Witteman' met als gastheer de altijd even enthousiaste en kalme klassieke muziek minnaar Paul Witteman. Fuse is opgericht door de violiste Emma van der Schalie, die tijdens de concerten altijd een nauwlettend oogje in het zeil houdt en stilzwijgend de dirigente is, lijkt het. De andere bandleden zijn: de celliste Mascha van Nieuwkerk, de violiste Julia Philippens, de altviolist Adriaan Breunis, de contrabassist Tobias Nijboer en de percussionist Daniel van Dalen. Vanaf 2012 deden zij honderden optredens, zowel in donkere, obscure clubs als in serene, gewijde kerken, op uitgestrekte festivalweides vol hossende koeien en bokken en in chique concertgebouwen met in stijl gekleed publiek. Ze spelen o.a. klassieke muziek, jazz, volksmuziek, minimal music en improvisaties, waardoor elk optreden uniek is. Geen concert is hetzelfde en er wordt altijd geëxperimenteerd. Op zondag 24 november 2019 kreeg Fuse tijdens de uitzending van 'Podium Witteman' de Edison Klassiek Publieksprijs. Ze maakten tot nu toe twee CD's; 'Studio' en 'Studio 2', met muziek die hen het meest is bijgebleven en heeft gevormd, genres met een herkenbare, eigen geluid. Beide albums werden voor een Edison genomineerd. Fuse is een springlevend en indrukwekkend strijkkwartet, contrabas en percussie. Paul Witteman zegt: 'Fuse blaast klassiek nieuw leven in!'. Paul overdrijft wel vaker, want als een tiener luisterde ik 's nachts naar experimentele, klassieke en jazz muziek en dat ging nog heel wat verder! De NRC zegt: 'Fuse heeft dat geheimzinnige 'meer' dat je niet kunt zien!'.
Ik was voor het eerst in het evenementengebouw 'Concordia' in Haastrecht, wat door de rijke weduwe Pauline Bisdom van Vliet gefinancierd is, klaar gebouwd in 1900 en dat zie je wel. Ik was op tijd en tijdens het nuttigen van een cappucino luisterde ik naar een soort voorprogramma bij het bargedeelte met een luidruchtige, maar lekker los makende saxofoniste, die er van droomt om de nieuwe Candy Dulfer te worden, en een elektrische piano pingelaar. Ik begreep niet goed waar ze de zaal hadden verstopt. Het hele bejaardentehuis van Haastrecht schuifelde naar binnen en ik kreeg een soort misplaatst gevoel, wat ik maar snel onderdrukte, want ik kwam voor Fuse en niet voor het publiek. Toen ik als één van de laatsten de zaal in ging, kon ik nog gewoon op de eerste rij gaan zitten. Zo kon ik hen goed observeren. Er werd een stuk van Maurice Ravel gespeeld en Mascha vertelde dat Ravel's vader een horlogemaker was en dat hij daarom zulke ingewikkelde, maar altijd kloppende muziek componeerde. Voor het drumstel stond het Edison-beeldje te pronken. Emma en Adriaan vormen de basis van het vioolgedeelte, waarbij Julia steeds de vrije hand krijgt en heel wild en energiek tekeer gaat. Dat is dan ook opvallend aan hun speelwijze, het prettige showgedeelte van hun dansbewegingen erbij. Verder zien de dames er behoorlijk sexy en licht blootjes uit, wat de pret nog meer verhoogt. Hun kleding is vaak extra schitterend en modieus. Zo droeg Emma een gouden glitterpak, wat haar erg goed stond. Mascha droeg een paarse broek met een strakke trui en van voren laag uitgesneden. Julia droeg een strakke, zwarte broek en een los T-shirt. Haar slanke figuur is opvallend en zij liet haar blote buik zien. Zij gaat vaak zo in haar vioolspel op, dat zij als een ware disco-queen wilde bewegingen maakt. Erg mooi om te zien. Emma houdt het meer bij wat lichte heupbewegingen en Mascha zit natuurlijk, waardoor ze meer met haar bovenlichaam zwingt. De heren zijn losjes en vrij gewoon gekleed. Waarschijnlijk om de schoonheid van de dames extra te onderstrepen.
Maar dan de muziek. Die is werkelijk adembenemend meeslepend. Er is zo'n geweldig samenspel tussen de bandleden, dat ze echt een muzikale eenheid vormen. Ze letten heel goed op elkaar en ze weten perfect op elkaar in te haken. Emma spiedt vanuit haar ooghoeken naar alle bandleden en ze weet de vaart erin te houden. Toch zijn het wel zes individuen met alle zes hun eigen geniale en bijzondere begaafdheden. Echte afgetrainde conservatoriumtijgers en -tijgerinnen. Ze bijten zichzelf helemaal vast in hun muzikale tentoonstellingen. Er wordt altijd weer een compleet feest opgebouwd en uitgedragen. Vooral Emma speelt heel vaak en lang met haar ogen dicht, wat de intensiteit van haar muziekwerk kenmerkt en uitstraalt. Emma lijkt op een Amerikaanse filmster uit de oude doos. Ze heeft van die mooie, guitige, neerhangende lippen, wat Carice van Houten ook heeft. Ik zag duidelijk dat ze zeer doorleefd is en dat de muziek haar diep in haar prachtige ziel raakt. Wanneer zij helemaal in haar vioolspel opgaat, raakt zij melodramatisch in katzwijm. Zij heeft een beschermend, sfinxachtig fluïdum om zich heen, omdat zij in wezen heel kwetsbaar is. Zij kan heel weemoedig, droefgeestig en medelijdend kijken. Die quasi-theatrale inborst geldt ook voor Mascha en Julia. Intensiteit is de bindende factor. Er is nooit een saai moment en ik bleef dan ook diep gekluisterd aan hun muziek, van diep mistroostig tot uiterst vreugdevol. Aan Emma's strijkstok zat een losse paardehaar en die wond ze tijdens een stil moment heel snel om haar vinger, ze trok hem eraf en ze liet hem op het podium vallen. In de pauze ben ik snel het podium opgeklommen en heb ik de paardehaar gepakt en meegenomen. Zo'n mafkees ben ik nu eenmaal. Ik denk dan, zij heeft die paardehaar even aangeraakt en als ik dan die paardehaar aanraak, dan raken wij elkaar aan. Hoezo magisch denken en fetisjisme. Ha! Het zou wat!...
Ik kan me niet meer herinneren wat zij precies speelden, maar muziek draait ook niet om woorden en dat vind ik dan ook het aangename van muziek, geen woorddwang en betweterij, gewoon genieten, zonder meer. Emma deed het woord en de anderen allemaal één keer. Dit was niet altijd geslaagd en nogal ingestudeerd, geforceerd. Julia liep naar het T-shirt van de zeer sympathieke Adriaan en daar streek ze over heen. Zo kwam er een tekst te zien: 'I hate people!'. Dat vond ik nogal vreemd en ongepast. Als publiek voel je je dan meteen aangesproken, dus daar is niet goed over nagedacht. Afgezien daarvan is het ook een raar statement voor een podiumartiest in het klassieke genre. Er werden wat grapjes gemaakt, zoals over hun zevende bandlid, een drumcomputer, die Mascha van muziek had voorzien, en het achtste bandlid Eddy, Eddy Edison, dat beeldje, wat er alleen tijdens de eerste helft stond. In de pauze zag ik Emma met een glas rode wijn over het podium lopen. Met haar zwoele, mysterieuze Betty Davis ogen bleef ze rondspeuren. Overigens vonden ze het zo gezellig in het knusse wachtlokaaltje, dat ze het publiek enkele minuten lieten wachten, voordat ze aan de tweede helft begonnen. Je hoorde ze wel oefenen, inwerken. Goede concerten duren altijd te kort en toen het laatste nummer werd aangekondigd, begreep ik nauwelijks dat het al bijna weer voorbij was. Emma wist op een zeer mooie wijze een zeer droevig stuk te spelen, waarbij haar gezicht helemaal mee ging, iets wat Mascha ook deed. Dat was echt ontzettend intrigerend en hartverscheurend teder en zielsverheffend treffend. Zo met die dichte oogleden van Emma en Mascha. Julia wist daarna weer enorm spontaan en energetisch vrolijk in te zetten, waardoor ernst en luim perfect in elkaar overvloeide. Na het slotapplaus kwam er nog een 'cadeautje' en daarna was het helaas echt afgelopen en verdwenen ze naar de omkleedkamer. Logisch, want ze zullen wel moe geweest zijn na zulke grote en enerverende inspanningen, waar ze overigens ook zichtbaar veel van genieten. Ik zag ze veel naar elkaar lachen en samen blij zijn vanwege het goede verloop, met name als het om experimenteel werk ging.
Bij de solo-act van Tobias, de tweelingbroer van Erik Dijkstra, moest ik mijzelf inhouden om niet de slappe lach te krijgen. Dat heb ik nu eenmaal bij die doffe, eentonige, onderaardse klanken van een contrabas. Plus dat serieuze gezicht van Tobias erbij, hoogst hilarisch! Hij keek zo van: kijk maar eens goed, een contrabas bespelen is fysiek heel uitputtend! Namens 'Concordia' kreeg ieder bandlid een bolkaas en voor de hele band was er nog een fles champagne om te delen. 'De volgende keer krijgt iedereen een half zwijn!', zei mijn linkerbuurman, die op een uitgelaten buschauffeur leek en bijna het podium op sprong, in de ban van zoveel vrouwelijk schoon en euforisch makende muziekklanken. Terwijl ze van het podium af liepen, was het laatste wat ik zag, de strakke en sexy billen van de dames. Mooi natuurlijk, maar hun muziek hecht zich vaster in mijn zieleleven. Ik kon nog een gesigneerde CD gaan kopen en met hen gaan kletsen, maar dat liet ik aan de achtergebleven bejaarden over. Ik zou niet weten waar ik over moest praten, dat ook. Schrijvers in het wild zijn meestal niet zulke babbelaars. Veelal knorrepotten en verstoppertje spelers. Buiten was het fris en als een losgeslagen zwerfhond fietste ik door het karige bos rondom Gouda terug naar mijn schrijfresidentie. Met in mijn beurs een opgekrulde paardehaar, die ik als een relikwie heb bewonderd en bewaard.
Geplaatst in de categorie: idool
Fuse Haastrecht Concordia
64
Geef je reactie op deze inzending: