Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Wat een inferno was dat

Hiervan is sprake bij een ramp, een serieus cortège van ambulance-, brandweer- en politiewagens, maar natuurlijk ook op bijvoorbeeld een open-dag van één van deze hulpverleners. Waarschijnlijk heeft de Bijlmerramp wat dit aangaat de meeste hulpverleners in één keer bij elkaar gebracht. Nationaal gezien dan. Wat een inferno was dat. 9/11, volgens mij zonder enige twijfel, als wij de hulpverlening all-in nemen; een ramp, veroorzaakt door terrorisme, met een enorme Amerikaans-nationale impact die vanzelfsprekend internationaal doorwerkt(e), aangezien luchthavens sowieso een vrijplaats voor terroristen (kunnen) zijn.

Uiteindelijk zijn alle plaatsen waar veel mensen samenkomen vrijplaatsen voor terrorisme.

Business voor de beveiligingsbranche, dat staat vast, maar normaal is dit natuurlijk geenszins. Zeker afgezet tegen de eeuw voor deze en al die daarvoor. Langzaam maar zeker, geleidelijk raken wij eraan gewend, wordt het normaal, terwijl het dit geenszins zou moeten zijn. De wereld is in machtsblokken verdeeld, waarbij het Aziatisch deel zich steeds meer laat gelden; binnen afzienbare tijd, is mijn voorspelling, is het Westen, in casu de Verenigde Staten van Amerika wereldleider-af. In een tijdsbestek, een bepaalde af- of toegemeten tijdruimte, is de wereldheerschappij in handen van China.

>>> <<<

Het was helder, kraakhelder toen het vliegtuig waarin ik mij bevond, boven Labrador-City vloog. Gelegen in het Noord-Noordoosten van de Verenigde Staten. Met een grondsnelheid van ruim 850 mijl per uur vlogen wij in het onmetelijk luchtruim boven de Oostkust van de Verenigde Staten van Amerika. Onderweg naar de Westkust van Zuid-Amerika. Op bijna 12 kilometer hoogte schommelt de buitentemperatuur tussen de 50 en 70 graden vorst. Inmiddels naderen wij New-York om vervolgens de Appalachen over te vliegen, maar eerst kruisen wij achtereenvolgens Philadelphia, Baltimore en Washington. Vanaf hier, lokale tijd 13.43h., is het nog 2 uur en 22 minuten tot de bestemming Atlanta, vanwaar ik na overstap naar de Chileense hoofdstad Santiago doorvlieg. Mijn bagage, alias mijn rugzak, wordt computertechnisch overgeladen. Heb ik dus in Atlanta geen omkijken naar...!

>>> <<<

In elke grote- en vaak hoofdstad wordt vaak het voortouw genomen tot het massaal uiten van onvrede, zo ook in de Chileense hoofdstad Santiago. De jongens van de Primera Linea gaan voorop in de strijd met de oproerpolitie, terwijl hun rol omstreden is; er zijn Chilenen die zeggen hen nodig te hebben om daadwerkelijk te kunnen protesteren, terwijl anderen juist van mening zijn dat het geweld van de jongeren van de Primera Linea juist tot meer escalatie leidt. Beide meningen zijn in meer of mindere mate legitiem, maar willen deze jongeren daadwerkelijk iets bereiken dan kunnen zij geweld niet langer schuwen, aangezien het Chileense regime, de regering in Santiago de Chile, anders vasthoudt aan het oude, de wetten en regels zoals deze (nog immer) gelden. Dit houdt in dat er geen gelijke kansen voor iedereen zijn, de gezondheidszorg op een te laag en dus bedenkelijk niveau functioneert en daarnaast het onderwijs stagneert, daar waar het juist veel beter moet en kan, zodat Chili het hoofd kan bieden aan zowel Zuid-Amerikaanse als internationale ontwikkelingen die nimmer stagneren.

Vorig jaar, eind september, begin oktober, was ik in de Chileense hoofdstad Santiago en toen sluimerde het al; er wás nog geen, in elk geval zichtbare onrust. Boven de Andes echter, hing iets in de lucht waaraan je zowel kon zien als voelen dat ook Chilenen gerechtigheid willen in een democratisch en vrij land zonder scrupules...!


Santiago, september/oktober 2019

Schrijver: Annejan Kuperus, 6 februari 2020


Geplaatst in de categorie: politiek

5.0 met 1 stemmen 288



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)