De dwaling van Sofie Lakmaker
Onlangs verscheen bij uitgeverij Das Mag de debuutroman van de 26-jarige schrijfster Sofie Lakmaker, getiteld 'De geschiedenis van mijn seksualiteit'. In de kruiwagen van haar halfbroer Daniël van der Meer, die in november 2015 samen met Toine Donk uitgeverij Das Mag oprichtte. Het duo gaf ook Jelle Brandt Corstius uit, de broer van Aaf Brandt Corstius, de vrouw van Gijs Groenteman, die Sofie interviewde.
In 'De Vooravond' zei Adriaan van Dis: 'Een zeer vrolijke, brutale roman en ik werd er een beetje lesbisch van. Een leuk vies boek!' Dat is nou niet bepaald een diepzinnige reactie en hij hield zich dan ook strategisch op de vlakte. Hij studeert de laatste tijd meer en meer voor komiek.
Het boek beschrijft Sofie's seksleven tot haar 23-ste levensjaar. Ze schrijft: 'Ik ben geen transgender, ik ben gewoon iemand die heel graag vrouwen penetreert!' Fijn om te weten, maar tegenwoordig niet echt meer een schokkende bekentenis. Sommige van haar ex-minnaressen heeft ze bij naam genoemd en die zijn nu boos op haar. Maar die ruziesferen heeft ze er wel voor over, waarin ik haar gelijk geef. Ze is compromisloos en genadeloos te werk gegaan en sommigen wilde ze bewust kwetsen. Rancuneus en vals. En inderdaad, zo'n lieverdje is ze niet!
Sofie is in 1994 geboren en haar links-intellectuele moeder was Joosje Lakmaker (14 februari 1950 - 2019), ook een schrijfster. Haar vader is de historicus/Rijksmuseum medewerker Tom van der Meer. Joosje schreef een biografie over haar Joodse opa Leman Lakmaker, die uitgever was. Dit boek heet 'Voorbij de Blauwbrug' en verscheen bij uitgeverij Wereldbibliotheek. Haar vader was de Joodse huisarts Hans Lakmaker en haar moeder was zijn assistente Lucie.
Joosje zat op het Barlaeus-gymnasium en zij studeerde psychologie. Ze was een medewerkster van de PSP-fractie in de Tweede Kamer en een vriendin van Andrée van Es. De opa en oma van Joosje zijn in december 1942 in Auschwitz vergast. Veel ooms, tantes, neven en nichten van haar vader Hans zijn door de nazi's vermoord. Joosje schreef ook een biografie over de Joodse actrice Esther de Boer-van Rijk en een herdenkingsboek over 100 jaar Openbare Bibliotheek Amsterdam. Op 2 juni 1991 pleegde haar vader Hans zelfdoding. Hij was depressief en hij had een licht hartinfarct gehad.
Op 23 april 2019 overleed Sofie's moeder Joosje door darmkanker. Zij werd 69 jaar en zij is in de Nieuwe Ooster begraven.
Sofie ging vanaf haar tiende naar een therapeut. Tot haar 20-ste was ze in behandeling bij haar eerste psycholoog. Tot haar 17-de wilde zij profvoetballer worden. Daarna veranderde haar voetbalambitie in een schrijfambitie. Op haar 18-de verscheen ze als muze van een Nederlandse schrijver op het Boekenbal. Ze heeft altijd het gevoel meer jongen te willen zijn, iets waar ze onvoldoende met haar moeder over heeft gesproken. Ze ging naar het gymnasium in Amsterdam Oud-Zuid en daarna studeerde ze korte tijd Russisch en literatuurwetenschap aan de Universiteit van Amsterdam. Daarna ging ze filosofie (Sofie studeert filosofie!) studeren, welke studie ze in 2018 heeft afgerond.
Zij vond haar ontmaagding 'tamelijk afschuwelijk' en zij was/is zeer onzeker over haar uiterlijk, met name over haar haarkapsel. Op haar 20-ste heeft ze haar haren afgeknipt om haar lesbisch-zijn te onderstrepen. Na wat zelfoverwinningen ging ze naar het lesbische café 'De Trut', met als ondertitel 'voor potten en flikkers'. In oktober 2014 heeft ze voor het eerst met een vrouw gekust/gevreeën. Ze zegt ook, dat ze niet echt weet of ze wel lesbisch is.
Sofie's identiteitscrisisgrillen maken rare bokkensprongen. Ze speelde voetbal bij AVV Swift, waar ze rugnummer 10 had. Ze voetbalt nu met woordencombinaties en woordentactieken. Dat is heel wat lastiger scoren, maar ze gaat ervoor. Dat ze een kranige inborst heeft, is mij duidelijk. Zij schreef/schrijft columns voor LINDA.meiden en De Groene Amsterdammer.
Zo las ik, dat zij onlangs in het spotgoedkope City Hotel Nebo in Kopenhagen was. Voor de deur werd zij door een rondborstige sekswerkster aangesproken. 'Hello, young boy!'. 'Thank you, but no!', antwoordde zij. 'Come on, young boy!', hield de sekswerkster aan.
In haar interview met Gijs Groenteman vertelt zij, dat zij vaak voor een jongen van 15 jaar wordt aangezien. De stem van Gijs lijkt sprekend op de homoseksuele interieurveranderaar Theo-Bert Pot uit 'Binnenstebuiten', maar dat terzijde. Gijs bezocht Sofie thuis. Ze zei: 'Mijn onderbuurman is volgens mij levensmoe en stookt niet!'. Ze wilde Gijs sloffen geven. Ze is heel zorgzaam. Ze is nu iets minder angstig en rustiger over zichzelf in verband met haar gendertwijfel en -zoektocht. Op haar 18-de had ze vreselijk last van angsten. Op haar 20-ste praatte ze met haar moeder en werd ze meer relaxed. Toen kwam ook 'De Trut' in beeld.
Controlefreak Sofie las vier debuutromans, o.a. 'Blauwe Maandagen', 'De Avonden' en 'Archibald Strohalm'. Die hebben haar geïnspireerd. Vooral Grunberg's debuut. Die windt inderdaad ook geen doekjes om zijn seksualiteitsbelevingen en exploiteert zijn ex-vriendinnen ook. Heel aannemelijk en boeiend overigens. Sofie vindt schema's maken prettig. Zo noteert zij de werktijden bij de pizzeria, waar zij werkt, haar schrijftijden, bokstijden en voetbaltijden. Ze voetbalt dus nog. Ze werkt als pizzabakker in Amsterdam-Noord. Dat is ze na het overlijden van haar moeder gaan doen. Wat ze zonder schema doet, is pokeren op spelen.nl. Ze dacht dat Gijs homo was, maar dat dachten er wel meer. Hij is getrouwd met Aaf Brandt Corstius, met wie hij twee kinderen kreeg. Toch zegt hij, dat hij graag biseksueel zou willen zijn. Ook om bij haar in het gevlij te komen. Sofie vindt de snellere versiertrucs van mannen jaloersmakend. Ze wil de verschillen tussen mannen en vrouwen opheffen, maar daarin gaat ze wat mij betreft net iets te ver. Ze wil de vrouwen seksueel actiever zien. Gijs noemt haar boek 'grappig en laconiek'. Net zo oppervlakkig als Van Dis. Sofie wil nu een voetbalboek gaan schrijven.
In Hooglied 7 staat de sappige zin 'Je borsten zijn als druiventrossen'. De schoonheid van borsten is eeuwenlang door dichters bejubeld en niet alleen door hen. Veel vrouwen, ook niet-lesbische, vinden de borsten van andere vrouwen ook erg mooi. Borsten zijn geëvolueerde moedermelkproducenten en uiterst voedzaam voor borelingen. Daarnaast hebben ze ook een seksuele functie en zijn het natuurlijke sieraden van de vrouwen. Je moet wel heel wanhopig zijn, wanneer je jouw borsten als vrouw wilt laten verwijderen. Sofie zegt: '...maar er zijn bepaalde aspecten van mijn lichaam, zoals mijn borsten, die ik liever anders zie.' Zij loopt inmiddels bij de genderpoli van het VU Medisch Centrum, waar zij gesprekken voert over haar liefste wens om haar borsten te laten verwijderen. Ze zegt, dat ze voorlopig geen geslachtsverandering wil. Alsof haar borsten niet bij haar natuurlijke geslachtsidentiteit behoren! In het geval van Angelina Jolie kan ik het absoluut accepteren, dat zij haar borsten liet verwijderen, want dat was preventief, omdat zij een enorm hoge kans op borstkanker heeft. In het geval van Sofie vind ik het walgelijk decadente amputaties.
Ethisch en esthetisch gezien heb ik ernstig bezwaar tegen haar losbandige voornemen om haar natuurlijke schoonheden weg te laten snijden. Bovendien vind ik het een slag in de gezichten van alle vrouwen, die door borstkanker één borst of twee borsten moeten laten amputeren. Iets wat die vrouwen vaak als heel traumatisch ervaren en wat het dan ook is. Hoe durf je dan zoals Sofie voor decadente mastectomie te kiezen! Zonder in transfobia-termen te vervallen, vind ik dat je als mens niet met de seksuele genitaliën moet gaan knoeien. Die genderproblematiek is ten diepste een geestelijk probleem en dient als zodanig opgelost te worden. Als ziel en geest kun je zijn wie je wilt zijn en wie je bent, daar hoeft geen enkel lichaam onder te lijden. Verder zijn er ruim voldoende verkleedmogelijkheden.
Ik ben blij, dat de medici en psychologen van het VU Medisch Centrum met argusogen naar Sofie kijken en niet zomaar meegaan in haar identiteitscrisisgrillen. Een ware schrijfster zou beter weten, zou dieper in zichzelf schouwen en spirituele wegen begaan, in plaats van zichzelf dood staren op de fysieke aspecten. Vrijwillig gekozen borstamputaties beschadigen de menselijke waardigheid. Het is niets anders dan decadente en psychiatrische automutilatie, gekoppeld aan een doorgeschoten individualisme. Een bekwame psychiater weet dat te herleiden en te genezen. De medici weten dat hulp in dit geval medeplichtig maakt en ik waardeer hun morele aarzeling en wijze weigering.
9 maart 2021
Geplaatst in de categorie: idool
Sofie
385
Geef je reactie op deze inzending: