Een beroemde schrijfster tegen wil en dank

(voor Carmen Laforet Diaz (1921 - 2004))

Je bent geboren op 6 september 1921 in Barcelona. Je was twee jaar, toen jij met jouw familie naar Las Palmas op de Canarische Eilanden verhuisde. Daar groeide jij op en op jouw 12-de overleed jouw moeder. Jouw vader hertrouwde met de kapster van jouw moeder, die de herinnering aan jouw geliefde moeder wilde wissen, wat jouw ziel verbrijzelde. Jouw stiefmoeder werd door jou en jouw bloedverwanten gehaat. Op jouw 18-de ging jij naar Barcelona terug, waar je filosofie aan de Universiteit van Barcelona studeerde. Jij woonde bij jouw familie. In 1942 ging jij naar Madrid, waar jij rechten aan de Universidad Complutense de Madrid studeerde, opgericht in 1293 door koning Sancho IV van Castilië, getrouwd met Maria Alfonso Téllez de Meneses, met wie hij 7 kinderen kreeg; Isabella, Ferdinand IV, Beatrice, Alfonso, Pedro, Hendrik en Filips. Sancho IV overleed op zijn 36-ste in Toledo door tuberculose.

Na twee jaar stopte je met de rechtenstudie en werd je full-time schrijfster. Tussen januari en september 1944 schreef jij jouw beroemde debuutroman 'Nada', waarvoor jij op 6 januari 1945 als eerste de Premio Nadal van de uitgeverij Ediciones Destina ontving. 'Nada' gaat over de ontwikkeling van de adolescente Andrea en haar zoektocht naar haar eigen identiteit. Het is te vergelijken met 'The Catcher in the Rye' van J.D. Salinger. Het verhaal speelt zich af in het na-oorlogse Barcelona van Francisco Franco. Het gaat over het conflict tussen haar jeugdidealen/illusies en de middelmatige, saaie realiteit. Andrea woont met haar duistere familieleden in een vervallen, overvol, wanstaltig vervuild griezelhuis. Er zijn een demente oma, een conservatieve tante, een kille dienstmeid, twee ruzie makende ooms en een vrouw en kind van één van die ooms. Andrea smacht naar een ander, vrijer leven. Zij weerstaat armoede, honger en vijandigheid. Je voelt de beklemming van Franco's dictatuur. 'Nada' werd o.a. bewonderd door Mario Vargas Llosa en Manuel Manguel.

In 1947 verscheen de verfilming van 'Nada', van de regisseur Edgar Neville. Met Conchita Montes, Fosco Giachetti, Tomás Blanco en Mary Delgado. De film werd met 34 minuten gecensureerd/weggesneden tot 76 minuten. De filmmuziek was van de componist José Muños Molleda. Edgar Neville was getrouwd met Ángeles Rubio Argüelles y Alessandri. Hun zoon was Raphael Neville, graaf van Berlanga de Duero, een kunstschilder, die op Sardinië zijn eigen badplaats maakte, Porto Rafael.

In 1948 trouwde jij met de criticus/krantredacteur Manuel Cerezales, geboren op 18 mei 1909 in Orense. Hij was ook adjunct directeur van de kranten 'Informaciones' en 'El Alcázar'. Tussen 1946 en 1957 kregen jullie samen vijf kinderen, o.a. Manuel, Silvia, Augustinus en Cristina. In 1952 verschenen jouw romans 'La isla y los demomios' en 'El piano' en de korte verhalenbundel 'La muerta'. In 'Nada', 'La isla y los demonios' en 'La insolación' schreef je over de slechte relatie met jouw stiefmoeder. In 1955 verscheen 'La mujer nueva', over jouw mystieke visie. De hoofdpersoon Paulina gaat van kritiek op de roomse kerk naar het zelf beoefenen van de roomse religie, waar ze zelf voor kiest. Ze stopt met 'zondigen'. Ze heeft een onwettige zoon en nog een relatie met een andere man. Dat was blijkbaar in jouw tijd in de Spaanse, roomse kringen nogal beladen. Zo kan de vrijheid van een vrouw ook de keuze voor de mystiek betekenen. Jij was rooms-katholiek en jij correspondeerde met de schrijver/journalist Ramón José Sender Garcés, die op 16 januari 1982 in San Diego overleed. Zijn zoon is de componist/kunstenaar/schrijver Ramón Sender Barayón (Madrid, 29 oktober 1934), getrouwd met Judith Levy. Je schreef Ramón José, dat je in God geloofde.

Jij was een pionierster van de detectiveromans. Je had veel wantrouwen jegens jouw critici, vooral met betrekking tot 'Nada'. Je herontdekte jouw roomse geloof en je ontving de Premio Menorca. In 1965 bezocht je Amerika als gast van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Jouw postuum verschenen roman 'Al volver la esquina' is jouw meest succesvolle, psychologische roman. Je wilde helemaal geen professionele schrijfster zijn en je wilde zeker niet gezien worden. Je gaf dan ook niet graag interviews. In 1964 schreef jij 'Ik ben een slechte schrijfster!'. Het geloof in jouw roeping als schrijfster was meer en meer verdwenen. In 1970 zijn Manuel en jij gescheiden. Daarna kreeg je lesbische, maar onderdrukte gevoelens voor de tennisster/gravin/schrijfster Lili Alvarez (1905 - 8 juli 1998, Madrid), die in 1934 met graaf Jean de Gaillard de la Valdène trouwde. Ze hield feministische salons in hun huis in Bollène. Na een miskraam in 1939 zijn ze gescheiden. Je leed tenslotte aan Alzheimer en je kon niet meer spreken. Jij overleed op 28 februari 2004 in Majadahonda, Madrid. Jij werd 82 jaar en jij bent in de Cementerio de la Almudena in Madrid begraven.

Manuel overleed op 28 januari 2005 in Madrid. Jouw dochter, de schrijfster/schilderes Cristina Cerezales, publiceerde twee boeken over jou: in 2003 'Ik kan op jou rekenen', met brieven van jou en Ramón José, en in 2009 'Música Blanca', een liefdevol boek over jou en jouw Alzheimer-periode.