Gribouille - Dieu Julie

(voor Gribouille (1941 - 1968))

Jij bent geboren als Marie-France Gaité op 17 juli 1941 in Lyon. Als tiener leed jij aan een psychische stoornis en werd jij tegen jouw wil in een psychiatrisch ziekenhuis in Lyon opgesloten. Met de juiste medicatie functioneerde jij prima. Vanaf jouw schooltijd werd jij gribouille genoemd, wat een naïef en dwaas gelukkig mens betekent. Op jouw 16-de begon jij in Lyon met optredens. Daarna ging jij naar Parijs, waar jij artistieke krijttekeningen op de stoepen ging maken. Terwijl jij daar mee bezig was, ontmoette jij de homoseksuele dichter/filmmaker Jean Cocteau, die begin 70 was. Hij vond jou 'een mooi meisje vol muziek, dat er soms als een mooie jongen uitzag'. Hij benaderde jou en hij nam jou mee naar het Parijse cabaret 'Le Boeuf sur le toit' op 34, rue du Colisée. Dat was dé plek voor Cocteau en de Parijse intelligentsia en meestal homoseksuelen. Marianne Oswald zong daar de liedjes van Kurt Weill. Beroemde gasten waren o.a.: Louis Aragon, Josephine Baker, André Breton, Albert Camus, Coco Chanel, Charlie Chaplin, Paul Claudel, Christian Dior, André Gide, Ernest Hemingway, Max Jacob, Marie Laurencin, Pablo Picasso, Maurice Ravel, Erik Satie, Catherine Sauvage, Yves Saint Laurent, Karl Lagerfeld, Jane Bathori, Agnès Capri en Yvonne Printemps. Hier begon jij jouw zangcarrière.

Jij kreeg een portrettekening van Jean Cocteau, die er 'A mon ami Gribouille' bijzette, waarbij jij een 'e' achter 'ami' zette. Jij zag er inderdaad uit als een tomboy, daar had Jean wel gelijk in. Toch was jij beschaamd door hem, omdat hij dacht dat jij een jongen was. Jij was nu eenmaal heel androgyn en jij had een diepe, donkere stem. In 1963 werd jouw grote talent en intense persoonlijkheid erkend en tekende jij een contract bij Pathé Records, in 1890 opgericht door Charles en Émile Pathé. Jij werd de nieuwe Édith Piaf genoemd en met de Joodse Barbara (Monique Andrée Serf) vergeleken. Barbara is op haar 10-de door haar vader seksueel misbruikt en in de oorlog zat zij ondergedoken. Zij was een levenslange vriendin van Jacques Brel, die veel van haar liedjes zong. Zij speelde ook met hem in zijn film 'Franz' uit 1971. De zanger/componist Charles Dumont (1929, Cahors), die veel songs voor Piaf schreef, o.a. 'Non, je ne regrette rien', ging ook songs voor jou schrijven. De componist Michel Breuzard schreef ook muziek voor jou.

In 1963 verscheen de plaat 'Paris Terre Mouillée', in 1964 'Mourir de Joie', in 1965 'Mathias' en 'Mourir Demain, in 1966 'À ta santé, Madame', 'Elle t'attend' en 'Dieu Julie' (met een film uit 1966), en in 1968 'Ostende' en het album 'Gribouille'. In 1964 verscheen jouw EP 'Si J'ai Le Coeur En Berne', met naast de titelsong 'Chagrin', 'Si Tu Ne Rentres' en 'J' Irai Danser Quand Meme'. In 1965 verschenen er drie EP's; 'Les Corbeaux', met naast de titelsong 'Les Roses Barbelees', 'Mourir Demain' en 'Pauvre Camille'. 'Viens Danser, Marie', met naast de titelsong 'Elle T'Attend', 'Un Courte Paille' en 'C'est Toi Qui Me L'As Dit'. En 'Gueule De Bois', met naast de titelsong 'Mathias', 'Grenoble' en 'Le Temps Qui Vient'. In 1971 verscheen het album 'Mourir de Joie' en in 1997 het album 'Mathias'. Jij werkte ook samen met de componisten Gérard Bourgeois, Jacques Debronckart en Georges Chelon.

Door jouw persoonlijke en dubbelzinnige liedjes en door jouw androgyne uiterlijk en lage stem was jij flink in trek bij het lesbische publiek. In 1966 zong jij met de zanger François Deguelt in de muziekzaal 'Bobino' op 20, rue de la Gaîté in Montparnasse. Het begon ooit in 1816 als een kermistheater van de entertainer Bobino en heette toen Théâtre du Luxembourg, met vier beelden op het dak. Eind jaren 30 had Édith Piaf er veel succes. Anderen daar waren o.a. Maryse Damia, Marguerite Boulc'h, Berthe Sylva, die op haar 56-ste door drank en armoede overleed, Suzy Solidor, Alice Gauthier, Lucienne Boyer, Barbara en Juliette Gréco. De Belgische schrijfster Françoise Mallet-Joris (1930 - 2016) zei over jou: 'Ze was wanhoop in haar meest verleidelijke vorm, wanhoop die zingt, met plotselinge mondslagen en onverwachte bewegingen van tederheid, die haar zelf verbaasden...'. Françoise was met de martinist/mysticus/esotericus Robert Amadou getrouwd, met wie zij de zoon Daniel kreeg. Met twee andere mannen kreeg zij drie kinderen. Haar vader was de minister van Justitie/baron Albert Lilar en haar moeder was de schrijfster/barones Suzanne Lilar.

Op 18 januari 1968 pleegde jij zelfdoding in jouw huis aan de Rue Crozatier in Parijs. Jij nam een overdosis barbituraten en alcohol. Het postkantoor op de hoek van Rue Crozatier en Boulevard Diderot, met het Gare-de-Lyon en zijn imposante klokkentoren, zul jij zeker gekend hebben. Jij werd 26 jaar en jij bent in de Cimetière parisien de Bagneux begraven.

Marie-France Gaité Jean Cocteau

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 48