Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Naar 'Viva la Frida!' in het Drents Museum geweest

Mijn tijdslot ging om 15.00 uur in en vol verwachting zette ik mijn natte paraplu in een bak en liet ik mijn QR-code door een vrolijke jongeman checken. Mijn online uitgeprinte ticket liet mij snel doorlopen en ik liep rustig en beheerst de kronkeltrap naar beneden af. Mijn jas en sjaal stopte ik in kluisje nummer 17.

Ik begon meteen aan de speciale expositie over Frida Kahlo en met een groot aantal van haar kleurrijke, intrigerende, vaak tragische schilderijen. Ik las zoveel mogelijk de bijgeleverde teksten. Er hingen veel persoonlijke foto's van de door mij zeer geliefde, Mexicaanse kunstschilderes en ik probeerde zoveel mogelijk over haar te ontdekken. In die zoektocht werd ik ruimschoots bediend. De meeste bezoekers waren net als ik ware kunstminnaars. Een prettig, rustig en werkelijk geïnteresseerd, respectvol publiek. Hier en daar worden wat unieke filmbeelden van Frida vertoond en haar leven wordt zoveel mogelijk chronologisch weergegeven. Een trouwfoto van Frida en Diego Rivera is wat merkwaardig, omdat de dikke, 21 jaar oudere, beroemde muurschilder Diego uiterlijk gezien niet echt met haar rijmt, maar innerlijk sloeg de vlam het meeste over, qua kunstzinnige zielsverwantschap.

'A Few Small Nips Passionately in Love' is erg bloederig, zelfs de lijst is met bloedspatten bedekt. Frida identificeerde zichzelf met iemand, die op een brute wijze is vermoord. Vooral emotioneel. Van tevoren had ik gedacht, dat haar schilderijen een veel groter formaat zouden hebben, maar dat maakt qua intentie en intensiteit niets uit, het was maar een idee wat ik bij grote kunstschilders heb en ook heb gezien. Het was erg opvallend hoe relaxed de kijksfeer was. Er stonden nergens vervelende suppoosten, die bij iedere verdachte beweging gifnijdig worden. Ik kon mijn ogen tot enkele centimeters bij de schilderijen brengen, zonder dat ik meteen door een arrestatieteam werd omsingeld. De meeste schilderijen zitten achter een laagje glas, maar dan nog. Sommige waren zelfs zonder beschermende glaslaag. Ik stond paf, temeer daar ik in alle rust met de schilderijen op de foto kon gaan en dat bij sommigen ook deed. Er hingen ook enkele kleine, typisch Mexicaanse schilderijtjes van anonieme kunstenaars, maar daar kwam ik niet voor. Ik wilde vooral Frida's werk absorberen en dat ging moeiteloos en naar volle tevredenheid. Er liepen ook enkele, slanke, knappe dames, wat de sfeer nog meer verlichtte en verhoogde. Schone vrouwen lichten extra veel op bij schone schilderkunst. De sappige, door midden gekliefde fruitstillevens van Frida vormen een mooie compensatie voor de tragiek van de hoofdmoot.

Op 'Mijn verpleegster en ik' druipt de melk uit een rechtertepel en heeft Frida haar volwassen gezicht op een kinderlichaam geschilderd. Echte moedermelk is een synoniem voor echte moederliefde. Ik zag o.a. 'De Twee Frida's', 'Zelfportret met het portret van dokter Farill', 'Portret van Luther Burbank' en 'Grootmoeder', dat Frida destijds haar mooiste portretweergave vond.
Ik zag een foto van haar vader met een staand fototoestel. Zij was vol lof over haar vader en hij heeft haar zijn manier van kijken geleerd. En ook hoe zij moest poseren, zeer zelfverzekerd en recht in de camera kijkend. Ze lijkt in trance te zijn. 'Flower of Life' vond ik bijzonder mooi en deed mij denken aan een permanente kundalini-ervaring en geestelijke, voortdurende eenwording met het Goddelijke. Zij verdiepte zich ook in de oosterse mystiek. En daar was hij dan, 'De gebroken zuil', één van haar mooiste schilderijen, inderdaad veel kleiner dan ik dacht, maar zó mooi, zó tragisch, zó ontroerend! Met haar wenkbrauwen als een zwarte meeuw en met witte tranen. In haar lichaam zitten allerlei spijkers geslagen, wat haar enorme pijn weergeeft. De gebroken zuil staat voor haar gebroken ruggengraat. De compositie klopt gewoon helemaal, zo met dat witte korset en die liefdevol geschilderde borsten. Haar handtekening is heel klein en gewoontjes/nederig/zonder opsmuk. Wat in de expositie vooral opvalt, is dat Frida heel dichtbij weet te komen. En dat Frida de kijker heel dichtbij laat komen.

Die intieme nabijheid wordt, zoals ik reeds zei, versterkt door de free and easy sfeer in het museum, waarvoor mijn complimenten! Voorts bekeek ik de diverse korsetten, sommige beschilderd, in een grote vitrine en een loopbeen voor haar rechterbeen, die geamputeerd werd. Het is niet te geloven hoeveel fysieke en geestelijke pijn zij allemaal heeft moeten doorstaan. Op een schilderij herinnert een spijker duidelijk aan de spijkers, die door de voeten en handen van Jezus Christus zijn geslagen. Zij heeft eenzelfde, pijnlijk lot ondergaan en doorstaan. Ik zag ook haar sierlijke naaidoos, Spaansachtige jurken, enkele flesjes parfum, vele smeersels, medicijnen en twee grote haarspelden. Ik zag 'Without Hope', waarop zij vloeibaar voedsel tot zich moest nemen, wat zij niet-vloeibaar afbeeldt en wat voor haar een martelgang was. Op 'Henry Ford Hospital, 1932' is te zien hoe zij een miskraam kreeg. Ik zag 'Het Masker' en 'Zelfportret met aapje', die als laatste is geplaatst. Via een kleine, verboden nooduitgang liep ik nog een tijd terug naar 'De gebroken zuil', die ik nogmaals extra lang bewonderde. Daarna liep ik uiterst tevreden en verrijkt naar de uitgang en ben ik met een andere paraplu het regenachtige Assen ingedoken.

Magdalena Carmen Frida Kahlo y Calderón is geboren op 6 juli 1907 in haar ouderlijk huis La Casa Azul in Coyoacán. Haar leven in vogelvlucht: haar ouders waren de fotograaf Guillermo Kahlo, van Duitse afkomst, en Matilde Calderón y González. Op haar 6-de kreeg zij kinderverlamming aan haar rechter been, dat mager werd. Op 17 september 1925 zat zij in een bus, die door een tram werd aangereden. Een stuk stalen leuning drong haar lichaam binnen door haar linkerzij en kwam er langs haar vagina weer uit. Haar ribben en heup waren gebroken, haar slechte been was op elf plaatsen gebroken, haar ruggengraat was op diverse plaatsen gebroken en haar voet was verbrijzeld. Door haar gebroken bekken kon zij geen voldragen kinderen baren.

Op 21 augustus 1929 trouwde zij met Diego Rivera. In 1930 kreeg zij in Detroit een pijnlijke miskraam. In de zomer van 1932 kreeg zij een tweede miskraam. In september 1932 overleed haar moeder. In de zomer van 1934 begon Diego Rivera een verhouding met haar zus Cristina. Frida was biseksueel en haar minnaars waren: de landschapskunstenaar Isamu Noguchi, Leon Trotski en de Joodse fotograaf Nicholas Muray, die in 1939 de beroemde portretfoto van haar in een blauwe blouse maakte. Op 8 december 1940 hertrouwde zij met Diego Rivera.
In april 1941 overleed haar vader en kreeg zij een depressie. Op 13 juli 1954 had zij extreme pijn en pleegde zij in Coyoacán zelfdoding door 11 pijnstillers te nemen. De officiële doodsoorzaak was een longembolie. Frida werd 47 jaar en zij is gecremeerd. Haar achtergelaten zin luidt: 'Ik wacht met vreugde op het einde en ik hoop nooit meer terug te keren!'. Haar as is in een urn in het museum La Casa Azul.

Schrijver: Sir Joanan Rutgers
Inzender: Joanan Rutgers, 28 november 2021


Geplaatst in de categorie: idool

5.0 met 2 stemmen 65



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)