Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Één vloeiende beweging op hoog niveau

Op 29 november 2022 was ik getuige van de voorstelling 'Silenzio' door het dansgezelschap LeineRoebana. Joseph Beuys' kijk op de verhouding tussen mens en natuur diende als inspiratie voor dit kunstwerk. Het concept en de choreografie is in handen van Andrea Leine en Harijono Roebana. Hun achternamen vormen de naam van het dansgezelschap en hun projecten. De première was op 4 november 2022 in het Chassé Theater in Breda. In totaal treden zij 16 keer op. Hun slotoptreden is op 8 februari 2023 in Schouwburg De Kring in Roosendaal. De dansfenomenen werden begeleid door twee musici; de accordeoniste Renée Bekkers en de celliste Ketevan Roinishvili. Renée studeerde o.a. aan The Royal Danish Academy of Music in Kopenhagen en zij is hoofdvakdocente aan het Fontys Conservatorium in Tilburg. Ketevan komt uit Tbilisi, Georgië, waar zij op haar 15-de al de solo-celliste van het Conservatoriumorkest in Tbilisi was. Zij is een FB-vriendin van mij. Zij studeerde aan het Amsterdamse conservatorium en zij trad o.a. op bij Paul Witteman en bij het Prinsengracht concert. De geleende cellostrijkstok van Ketevan is rond 1910 door Victor Fétique te Parijs gemaakt. De muziek en dans vormen één adem, geen beweging is los te denken van de muziek. LeineRoebana werkte o.a. samen met: de violistes Liza Ferschtman, Lavinia Meijer, Heidi Erbrich, Mary Oliver en Jellantsje de Vries, de cellistes Lidy Blijdorp en Geneviève Verhage, de cellist Jakob Koranyi, de componist Iwan Gunawan en zijn gamelanensemble Kyal Fatahillah en Theriak, en de zangeressen/sopranen Elisabeth Hetherington, Nora Fischer, Bernadeta Astari, Claron McFaddon en Nicola Wemyss.

De danseressen/dansers in het dansstuk 'Silensio' zijn: Aika Goto, Kris Mohammed Adem (1997, Cyprus), Andrea Pisano (Italië), Benedita Crispiniano, Margarida Constantino, Inbar Elkayam en de Belgische Timon De Ridder. Aika komt uit Tokyo en zij studeerde aan de Tokyo Metropolitan Senior High School of Fine Arts, pedagogiek aan de Saitama University en aan de Academie voor Theater en Dans van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Zij liep stage bij de productie 'The Greenhouse Dances' en zij danste ook in 'Lost Intimacy' en 'Storm' van LeineRoebana. Benedita komt uit Porto en zij begon in oktober 2021 bij de productie 'Storm'. Zij woont in Vila Nova de Gaia. Margarida komt ook uit Portugal en zij begon in december 2021 bij 'Storm'. Zij staat op de flyer, met een portretfoto van Martijn Gijsbertsen, die het zelf 'expressief en verstild, als in het oog van de storm' noemt. Inbar komt uit Haifa en zij woont in Amsterdam. Zij is 31 jaar en zij was fitness-trainster bij de Israëlische marine en 2 jaar danslerares in de Kibbutz Contemporary Dance Company.

De voorstelling was van de Grote Zaal naar de Kleine Zaal verzet en zelfs daar waren niet alle stoelen bezet. Rond half acht p.m. was er een soort voorbeschouwing met Andrea Leine als presentatrice. Andrea sprak op een zeer prettige manier en zij liet ook enkele dansers aan het woord. Aika was bijvoorbeeld heel verlegen en zij kreeg het erg warm van haar woord vooraf. Zij vloog zelfs aan het einde van haar verhaal even snel de coulissen in. Voor publiek staan en dansen is natuurlijk extra spannend. Kris kwam net op tijd achter het gordijn vandaan, toen Andrea hem even nodig had om wat te zeggen. Iedereen vertelde waar zij of hij vandaan kwam. Allen hebben een gedegen dansopleiding achter de rug. Het was te zien hoe zij de spieren los maakten en zich voorbereidden. Stuk voor stuk zo lenig als elastiek en vliegensvlug. Ik zag hoe Inbar lange tijd haar benen wijd uit elkaar deed. Het leek wel een mystieke aanbidding van de kosmos, een sjamanistische eenwording met het heelal. De bloedmooie jongedames lijken echt op priesteressen van geheime, esoterische genootschappen. Doordat zij zichzelf aan ons voorstelden, was de verbintenis met hen veel makkelijker en intenser. Zij bleven niet op een ongenaakbare afstand. Zij wilden echt, dat wij het hele dansproces zo dichtbij mogelijk meebeleefden. De Kleine Zaal diende daar uitstekend voor.

De voorstelling duurde een dik uur en ging aan één stuk door. Aika en Kris hadden de hoofdrollen, al dansten de anderen niet veel minder. De jeugdige energie spatte er vanaf en zij deden alle danspassen tot in de perfectie. Ik zat vaak met mijn hand voor mijn mond van de eerbiedige verbazing. Aika droeg een goudkleurige rok, die heel soepel belijnd was en waar het licht steeds heel mooi op scheen. Zij danste betoverend en bovenmate indrukwekkend. Het is bijna niet te geloven hoe soepel die uiterst vitalistische vrouw in elkaar steekt, maar dat geldt ook voor de andere vrouwen, die eenmaal los net zo beweeglijk als een waterval of een windval zijn. Als tornado's raasden zij over het podium, maar dan steeds in goede en juiste harmonie met elkaar. Op de achtergrond liep een dame in het wit echt superlangzaam van links naar rechts. Dat was Emma Bogerd, die tijdens de hele voorstelling alleen maar van links naar rechts liep en zelfs tot ver na de voorstelling nog een eindje door liep. In mijn ogen verbeeldde zij de stilte van de eeuwigheid en verbeeldden de dansers het tijdelijke leven, met allerlei vormen van mens-zijn; eenzaamheid, terneergeslagenheid, verliefdheid, samen-zijn, elkaar verlaten, elkaar benaderen, elkaar vieren. Al met al bekeek ik het toch als een langgerekte paringsdans, ook gezien de enorme, seksuele energie, die vanaf het podium stoomde. Soms dansten twee mannen met elkaar en soms twee vrouwen. Ook dat had dan een seksuele lading. Alles gebeurde allemaal op een heel natuurlijke wijze en met het grootst mogelijke respect voor elkaar. Op een gegeven moment lagen ze allemaal op de grond en leek het alsof zij sliepen. Ik keek speciaal naar Inbar, want ik vond haar mooi en dat zij daar zo kwestbaar lag vond ik nog mooier. Even wenste ik dat zij zo naast mij zou liggen in mijn bed. Dat is het schone van artistieke manifestaties, dat het ongegeneerd de kwetsbaarheid van de mens durft te tonen.

Het oog wil ook wat, wordt vaak gezegd en in dit geval kon ik alle kanten op. Benedida liet haar parmantige borsten het meeste doorschemeren, want het bloesje was zo dun, dat je haar tepelhoven er prachtig doorheen kon zien. Zij had dan ook de grootste van de dansende dames. De anderen hadden kleine, stevige, peervormige borsten, die werkelijk bijzonder mooi zijn zoals ze zijn. Bij Aika priemden haar uiteraard wat donkerder tepels bijna door haar bloes heen. Of de andere tepels lichter gekleurd waren, durf ik nu toch echt niet te beweren, maar ze staken er ook flink in uit. Dat element vond ik als beroemde borstenminnaar natuurlijk erg opvallend en aangenaam om te zien. Toch verdween de seksuele betekenis van deze lichaamsdelen alsmaar meer naarmate het dansfestijn vorderde en ik als toeschouwer gewend raakte aan de vormen van hun sierlijk ingepakte melkklieren. Door ze openlijk te tonen, raak je er als toeschouwer minder snel door afgeleid. Dat is ook zo op een naaktstrand, weet ik. De dansers sissen, ademen en tongklakken. De prijswinnende Kris toont zijn blote, behaarde borst en de bebaarde Andrea danst in eenzelfde soort rok als Aika. Hij ziet er door zijn stevige postuur niet uit als een travestiet, eerder als een krijgslustige Schot. Hij omarmde de spelende Renée en leek ook zelf wat op haar accordeon mee te spelen. Dans en muziek werden zichtbaar één. Zij beminden elkaar met de kleding aan. Timon zag ik op een gegeven moment razendsnel om zijn as heen draaien. Er gebeurde gewoon een heleboel tegelijkertijd en ik moest mijn ogen dan ook optimaal gebruiken. Ik was in trance gebracht en ik ben van het begin tot het eind volop meegesleept. De aanstekelijkheid van hun hoogbegaafde inzet voerde mij continu met hen mee. Hun artistieke bevlogenheid greep mij bij de keel en hield mij alert en bij de dansles.

Tenslotte zag doofde het spektakel uit en reciteerde Kris nog een soort gedicht in het Engels, waar ik mij nu niets van herinner. Alles verstandelijk willen weten en vasthouden loopt toch dood. Het begon met Aika en het eindigde met Aika. Tenminste volgens mijn geheugen. Zij kregen drie keer een daverend applaus en zoals gezegd bleef de witte dame (de eeuwigheid) nog lange tijd na de voorstelling uiterst langzaam voortbewegen. Dat hoorde er volgens mij wel bij, maar de meeste bezoekers verlieten inmiddels de zaal. Ik zag de bebaarde Andrea nog over het podium vliegen, wat er niet echt bij hoorde, maar om de eeuwigheid goed uit te beelden, moet Emma inderdaad nog wel even tergend langzaam naar rechts verdwijnen. Klein foutje dus van Andrea. Er kwam nog een gratis drankje met overheerlijke bitterballen en toen ik weg fietste, zag ik nog drie danseressen buiten voor de schouwburg zitten, rokend en wijn drinkend. De energetische extase dempend. 'Ik behoor allang niet meer tot de jonge kunstenaars!', bedacht ik een beetje weemoedig, 'maar eens was ik ook zo!'.

Schrijver: Sir Joanan Rutgers
30 november 2022


Geplaatst in de categorie: kunst

5.0 met 1 stemmen 66



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)