Volop genoten van de dames van Anúna

Op 16 december 2022 ben ik voor het eerst in TivoliVredenburg geweest.

Het oude Vredenburggebouw bezocht ik ergens eind vorige eeuw tijdens enkele Nacht-Van-De-Poëzie festivals. Ik herinner mij nog hoe Jean-Pierre Rawie bij de ingang gehinderd werd door de wachtende bezoekers, terwijl hij er picobello als een echte heer verkleed bij liep en een air van gewichtigheid om zich heen had. Ik heb zijn droefgeestige gedichten zo goed als allemaal doorworsteld en ik verbaas mij nog geregeld over zijn heldere stukjes in het Dagblad van het Noorden. De man blijft maar doen alsof hij in de 19-de eeuw leeft. Het zal mij niets verbazen, dat hij denkt, dat hij Willem Kloos, Jacobus van Looy en Frederik van Eeden zomaar ergens kan tegenkomen.

De poortwachter van het immense TivoliVredenburg-gebouw begroette mij vriendelijk, al vermoedde ik dat hij mij via zeer fijngevoelige, hypermoderne apparatuur scande op eventuele ongewenste wapens en of ik wel een geldig entreebewijs bij me had. Voor dat laatste kwam er al rap een ander vriendelijk glimlachend mens naar mij toe, die mij wist te vertellen waar ik in de rij moest gaan staan. Ik zag een heel grote toeloop voor de Zeeuwse band Blöf, waar ik ook nog ergens een CD van heb, die ik nooit meer beluister, want dat heb ik nu eenmaal met Nederlandstalige liedjes, na één keer luisteren weet ik het wel en ik ga die verhaaltjes echt niet als een vorm van zelfkwelling continu herhalen. 'Daar aan de kust, de Zeeuwse kust...', zingt Paskal Jacobsen dan, terwijl ik liever echt aan die kust vertoef en dan op een naaktstrand met honderden naakte geen-cent-teveel-schattebouten.
Ik moest een roltrap op, waarvoor enkele medewerkers eerst twee grote barricaden moesten verwijderen. Ze hadden blijkbaar op een stormloop met een stormram gerekend. Op de begane grond is een zeer aanwezige bar met veel te harde snertmuziek, waardoor de bezoekers keihard door elkaar heen schreeuwen en ik mij als bezoeker heel onveilig voelde. Die enorme teringherrie moest je blijkbaar eerst kunnen doorstaan. Okay, verstand op nul en wachten tot de roltrap begon te bewegen. Tot mijn grote vreugde gebeurde dat en werd ik omhoog gevoerd, ik weet niet meer hoe ver de lucht in, maar echt heel ver, zo ver, dat je denkt, zou hier nog wel iets te doen zijn, wat mijn hart kan raken. De roltrappen wisselden zich af met gewone looptrappen en op een gegeven moment was er een garderobe met ijverige jassenweghangers.
Daarna kwam er opnieuw een roltrap, die mij bij een ruim opgezette bar bracht, waar het bier voor kratprijzen werd verkocht. Via grote ramen keek ik op de binnenstad van Utrecht, die grotendeels door het moderne Hoog Catharijne is verpest. In dat overdekte winkelcentrum zag ik vroeger nog arme zwervers ronddolen en slapen, maar die zijn mede door de peperdure winkels allemaal verdreven. Die glitter and glammer shops zijn allemaal megagroot en stralen stuk voor stuk veel poen uit, ik bedoel, je moet veel poen hebben om daar naar binnen te gaan en iets te kopen. Ik voel me altijd net een armetierige dwerg, wanneer ik langs die veel te fel verlichte, elitaire winkels loop. Bovendien puilen die zielloze shops uit van de meest onzinnige prullaria. Bij het zien van die veel te chique, hautaine winkelpaleizen denk ik altijd automatisch aan naderende bommenwerpers.

Vanaf in-de-wolken-bar moest ik nog enkele trappen omhoog lopen om in de Hertz-zaal te komen, waar ik mijn vaste balkonplek innam. De man naast mij had Anúna al eens eerder gehoord, volgens zijn vrouw, al wist hij er zelf niet veel meer van en leek het hem vrij weinig te interesseren, want hij zat de hele tijd Sudoku op zijn mobiel te doen, ik zag zelfs dat het van de Telegraaf was. Ik zat gelukkig op de voorste rij, dus er zat niemand voor mij. Het podium lag vlak onder mijn gezichtsveld. Er brandden overal kaarsjes en er was een heuse kerstsfeer gecreëerd. De show heette dan ook 'Christmas with Anúna'. Toen de elektrische lampen dimden, werd de sfeer nog mooier en kwamen de zangeressen en zangers op het podium staan. Ik telde 7 vrouwen en 7 mannen. De vrouwen droegen allemaal dezelfde zwarte jurken en zij hielden steeds een lichtje voor zich. Ik vermoed elektrisch, want er ging nooit één uit. De oudste man was waarschijnlijk de groepsleider en oprichter van Anúna. Hij babbelde de songs aan elkaar en dat deed hij steeds met de nodige humor, al kon ik hem maar moeilijk verstaan, want er waren geen extra microfoons. De allemaal even knappe vrouwen zongen werkelijk zevende hemels en ik genoot dan ook van iedere klank, die door de ruimte galmde. Door die zwarte jurken leken de dames verdacht veel op elkaar en was er gelukkig geen afleiding via hun vrouwelijke vormen. Alles was helemaal op de zangkunst gericht. De dames zongen alleen en samen met de heren. De heren zongen ook alleen en samen met de vrouwen. De mannen zongen ook enkele grappige liederen. 'Zo moeten sirenen klinken!', dacht ik, 'zo moeten de engelen klinken!'. Het was allemaal perfect en het ging bij mij door merg en been. Het was een uitzinnig feest en ik werd er superblij van. Betere vrouwenstemmen zijn er niet en ik genoot van die intense, zalige hoogten, die zij met hun goddelijke, helende stemmen bereikten.

Er was er één bij de vrouwen, die steeds de show stal door extreem hoog te zingen en die kon de lucht inderdaad doen trillen/vibreren. Volgens mij was dat Lucie Champion, maar omdat zij allemaal zo mooi waren, kon ik ze niet uit elkaar houden. Sara van Bella herkende ik duidelijk wel, omdat zij de kleinste van allen is en Siciliaans is. Sara Weeda was er ook bij, weet ik nog, omdat zij de enige Nederlandse is. Verder vermoedelijk de Amerikaanse Cait Frizzell, de Ierse Caitriona Ò Leary en de Franse Andrea Delaney en Pauline Langlois de Swarte.
Na de pauze deden de dames ook een schitterend lied, waarbij zij her en der in de zaal verspreid stonden. Bij mij in de buurt stond vermoedelijk een Franse zangeres, gezien haar uiterlijk. Ik heb extra veel naar haar zingende gezicht gekeken en ik was vol bewondering. Haar zangkunst was fenomenaal. Echt fantastische zang en dat was het, werkt transformerend en sjamanistisch helend. Zij vernieuwden mijn hart en ziel en geest. Ik heb het als een heel groot cadeau ervaren, een eeuwigdurend cadeau. Hun zangkunst is zielsdiepe zelfgave. Adembenemend en ademherstellend mooi. Ik voelde mijzelf onder de hoede genomen van die zangeres, die bij mij in de buurt zong. Haar onzichtbare engelenvleugels wapperden mij toe. Haar nabije zangtonen gaven mij een bijzonder veilig gevoel. Te weten dat zij hier nu op aarde is, maakt mij dankbaar en gelukkig. Via haar stem bouwt zij esthetisch hoogwaardige bruggen met de engelenwerelden.

Een stem kun je niet acteren en ieder concert van Anúna is natuurlijk uniek, ook al is er een haarscherp ingestudeerd programma/repertoire. Dat ik hen zo hoog in de Utrechtse lucht heb mogen meemaken, zal mij altijd en eeuwig met dankbaarheid blijven vervullen. Zelfs de klanken van hun schoenhakken, wanneer ze achter de coulissen verdwenen, zitten in mijn geheugen gegrift. Het was pure magie wat ik heb mogen meemaken. Na het zangconcert zag ik nog enkelen van hen heel gewoon doen tegen anderen, die zij kenden. Iemand omarmde Sara van Bella en dat had ik ook wel graag gedaan, maar misschien was het inderdaad beter om de magie intact te houden en de hoge sferen niet te doorbreken. Terug naar de begaande grond ging vanzelfsprekend in een hoogst aangename roes en bij de uitgang was er inderdaad weer die meneer, die mij nu een prettige voortzetting van de avond toewenste.

Anúna TivoliVredenburg

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 3 stemmen 127