Another Kind Of Blue surft op hoge golven

Op 8 maart 2023 was het dansgezelschap/project Another Kind Of Blue in de Grote Zaal van de Goudse Schouwburg. De aftrap was op 8 februari 2023 in Stadskanaal en de laatste, 26-ste voorstelling is op 28 april 2023 in Schouwburg Odeon in Zwolle. De artistiek leider van AKOB is de choreograaf/danser David Middendorp, die op zijn 16-de als danser bij het Koninklijk Conservatorium Den Haag begon. Daarna ging hij naar Codarts Rotterdam, de Julliard School New York, Introdans, het Saarländische Staatstheater en Ballet Theater München. In 2004 ging hij naar Den Haag terug, waar hij in 2007 AKOB oprichtte. David's vader was een ingenieur en zijn moeder was een kunstenares/illustratrice van kinderboken en zij zat op ballet. De mix van dans en techniek heeft hij van hen. De dansvoorstelling 'Wave' bestaat uit vijf dansstukken; Frequentie 1, Airman, 15 Minute Universe, Hands ON Stage en Frequentie 2. De voorstelling duurt zo'n 1 uur en 10 minuten en er is geen pauze ingelast. Het leven is vervlochten met de seizoenen, de zeegolven, geluidsgolven en signaalgolven. Welke rol speelt techniek in ons leven en hoe beïnvloedt het de alom tegenwoordige golfbewegingen van ons bestaan. Het is een dans tussen de mens, de natuur en de techniek, zoals drones, die een hoofdrol in Airman hebben. De uitvoerende dansers en danseressen zijn:

Gijs Hanegraaf, geboren in Uden
Richèl Wieles
Aya Misaki, 31 jaar, geboren in Osaka
Teresa Royo, 26 jaar, geboren in Granada
Evelyn Hutchings (La Malfa), 24 jaar, geboren in Palermo
Marijn Jansen, 23 jaar, geboren in Weert

In het eerste dansstuk dansen twee danseressen synchroon in zandcirkels, waarin zij steeds weer andere zandfiguren maken, meestal rondjes of zij glijden er dwars doorheen. Op het scherm achter hen zie je steeds de veranderende zandfiguren van bovenaf geprojecteert. De muziekkeuze is bij alle stukken uitstekend gekozen. Het geheel voert je echt mee en de dansers/danseressen dansen echt nadrukkelijk op de muziekklanken, soms heel subtiel met een felle, duidelijke beweging van een onderbeen. Tussen de dansstukken door werden er filmpjes vertoond, waarin David Middendorp bijvoorbeeld extra uitleg geeft over zijn lange zoektocht naar het adequaat kunnen samenwerken met drones. Er bleven wel eens eigenwijze drones aan het plafond hangen. Het tweede dansstuk Airman wordt begeleid met 'Fear of the Water' van Syml, oftewel Brian Fennell (1983, Issaquah), een erg mooi lied met in de videoclip ook uitstekende dansers, en 'Coming To The Surface' van Genevieve Murphy (1988, Dundee), die in Amsterdam woont en werkt. Airman gaat gepaard met 12 zorgvuldig neergezette drones, die signalen van de danser, Richèl Wieles, ontvangen en mooie buitelingen kunnen maken. Richèl draagt een soort kikvorsmannenpak met grote, ronde uitsparingen en kikkerkleurig. Hij ziet steeds meer drones oplichten en hij bekijkt ze dan nieuwsgierig van dichtbij. Zodra ze allemaal zijn opgestart en opgestegen, dwarrelen ze als bevriende ruimteschepen om hem heen. Via de signalen in zijn glibberpak bestuurt hij zijn technische dansers, die op een gegeven moment heel mooi naar voren buigen en een prachtige cirkel vormen. 'De zwerm drones vormt de belichaming van het menselijk bewustzijn' las ik ergens, maar zover wil ik echt niet gaan, want dat doet me denken aan het overdreven gezwam van elitaire vorsers, die eendimensionale kunstwerken breedvoerig bejubelen. Het is grappig gevonden, maar op een bijgeleverde reclamefoto ziet het er veel spectaculairder uit, dan het uiteindelijk is. De blitse kledij en de in de lucht dansende drones maken het allemaal erg futuristisch, maar om nou te zeggen, dit is de toekomst, zo gaat het de komende eeuwen gepresenteerd worden, dat lijkt mij te voorbarig, doorgeschoten en hype-achtig. Het klassieke danstheater behoudt zijn kracht en het modernistische danstheater is te eenmalig, te vluchtig en te oppervlakkig, ondanks de toeters en bellen, die eraan vastgekoppeld zijn, zoals de rake, maar luide, van de danskunst afleidende muziek, de prachtige kledij en de lichteffecten.

Door de filmbeelden tussen de dansstukken door kreeg ik het gevoel bij een kunstwerk in de steigers aanwezig te zijn. Die filmbeelden, waarin de dansers/danseressen zichzelf voorstellen, doen afbreuk aan de geleverde kunstwerken. Het haalt de magie van de danskunst weg. Het wordt gebruikt om de wisseling van het decor te vullen, maar die wakkere filmbeelden hakken de golfbewegingen steeds in één klap stuk. Het zorgt ervoor dat de gecreëerde golfbewegingen van de dansstukken niet meer bij het publiek kunnen nagolven. Het zijn werkelijk zeer storende golfbrekers. Ze happen de poëtische droombeelden op. Ze amputeren de nawerkingen. In het dansstuk 15 Minute Universe dansen Gijs en Richèl op grootse wijze synchroon aan elkaar en is hun lenigheid en stijlgevoel in perfecte harmonie. De muziek is van de harpiste Astrid Haring, die niet live aanwezig is. Techniek hé! De dansers zijn vliegensvlug in hun bewegingen, wat hele mooie effecten geeft. Richèl springt even op de rug van Gijs en het hoge tempo geeft een grootogig bewonderingsgevoel. Ze spelen de wijzers van een klok na, die naar voren en naar achteren gaan. Het is surrealistisch en mysterieus. Het lijkt erop alsof zij alleen ins blaue hinein zijn, ergens ver in de kosmos. Uiteindelijk kijken zij elkaar recht in de ogen en draaien zij in het rond. Het dansstuk 'Hans ON Stage' is volgens zeggen 'een ode voor de communicatie via onze handen'. Er worden wel steeds handen en armen op het scherm geprojecteerd, maar ik zag toch andere dingen dan de voorgeschreven wetten. Zo hoort dat ook met kunst. Het wemelt van de percepties. De danseressen zijn in strakke broeken gehesen en zij paraderen heel strak heen en weer, magnifiek om te zien. Ze lijken op die vrouwen in de videoclip bij 'Simply irresistible' van Robert Palmer. Heel sexy en bijna militaristisch in het gelid. Ze beheersen hun lichamen optimaal en ze kunnen hun benen heel artistiek in allerlei standen en snelheden bewegen. Er wordt 'Love Sick' van Bob Dylan gedraaid, 'Bang Bang' van Asaf Avidan en 'The Great Escape' van Patrick Watson. Aan het eind van 'Hands ON Stage' zie je één van de dames gek worden (Lovesick) en afwijkend dansgedrag vertonen. Zij wordt weggedragen. Een heel knap humoristisch-tragisch eindbeeld.

Tenslotte is er het dansstuk Frequentie 2, waarin drie danseressen rondom een ronddraaiende, lekkende zandzak dansen. De zandzak maakt steeds kleiner worden zandcirkels en de dames glijden er soms doorheen. Ze vangen ook zand in hun handen op, wat ze in de lucht gooien. De begeleidende muziek is cellomuziek van Johann Sebastian Bach. Door al die zandkunst moest ik even aan de Zandtovenaar Gert van der Vijver denken, maar dat heb ik maar gauw van me afgeschud. Aan het einde van dit imponerende zandballet wordt de zandzak nog een keer weggeslingerd en wordt het licht langzaam gedoofd. Het dansgezelschap was duidelijk gelukkig met het welverdiende applaus van, het is niet anders, alweer overwegend bejaarden, waarvan enkelen tijdens de show vervelend kuchten. Na een lekker 0,0 % alc. Grolsch biertje ging ik door de kou met natte sneeuw huiswaarts. Een unieke ervaring rijker. Maar toen ik met mijn steenkoude, bibberende handen het slot van mijn fietsenhok opendraaide, zag ik toch even met veel heimwee de dansbeelden van Igone de Jongh weer voor me. En hierbij wil ik dan maar meteen Igone ten huwelijk vragen, voordat een andere snoeshaan er met haar vandoor gaat.

Another Kind Of Blue Wave

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 42