Mensen en hun verhaal

Waarom reageren mensen zoals zij reageren? Wat is hen overkomen? In het contact met een vriendin kreeg ik onlangs pas na jaren een aanvulling in het verhaal van haar in relatie tot haar moeder. Toen werden mij dingen duidelijker die ik voordien niet goed kon bevatten. Het niet kennen van iemands volledige verhaal, maakt het lastig om elkaar werkelijk te leren begrijpen. Dienen wij daarentegen alles te begrijpen van iemands verhaal of is het ernaar luisteren het belangrijkste in het contact?

De mens is snel geneigd goedbedoeld advies te geven, heeft snel een oordeel of mening klaar en/of neemt het gesprek over wanneer een persoon zijn/haar hart lucht. Kunnen we het verhaal bij de ander laten en die ruimte om te ventileren bieden? Zelf lukt mij dit niet altijd. Toch word ik mij steeds meer bewust hoe belangrijk dit is mede doordat ik mijzelf vaak niet gehoord voel. In sommige gesprekken is het alsof ik in het beklaagdenbankje sta waarin ik mijzelf moet verdedigen, verantwoorden voor mijn verhaal of ik door de ogen van de ander iets wel of niet goed heb gedaan. Wat voor mij vooral vermoeiend is, is dat het mijn verhaal ontkracht en dat mijn emoties geen ruimte krijgen.

Ieder mens heeft zijn eigen waarheid vanuit ervaringen, referentiekader en wil daarmee gezien en gehoord worden. Omdat wij allen een eigen ‘levensfilter’ hebben is dit nog niet zo eenvoudig. Sommigen mensen hebben bijvoorbeeld nooit gerouwd en snappen mensen die in hun ogen te lang rouwen niet. Na een half jaar of jaar moet het maar over zijn, het leven gaat verder. Onlangs vertelde een vrouw, die rouwgroepjes leidt, dat rouw pas na een half jaar begint. In het begin sta je nog in de aandacht van mensen, wordt er naar je omgekeken en wordt je gesteund. Wanneer die aandacht afneemt, dan vangt het rouwproces pas werkelijk aan. Bij sommige mensen kan dat ook nog na meerdere jaren zijn.

Een ander verhaal, kinderloosheid. Goed bedoelde opmerkingen als dat je jouw leven anders kunt invullen biedt geen troost aan het niet vervulde verlangen. Er zijn mensen die niet naar kinderen kunnen kijken omdat het zo’n pijn doet.
Een verhuizing, wegtrekken uit je geliefde land of omgeving kunnen mensen volledig uit het veld slaan. Een nieuw bestaan ergens opbouwen gaat niet vanzelf.

En zo leven er vele, vele verhalen onder ons mensen. Het leven leeft zich niet vanzelf. Wij mensen dienen ons steeds aan te passen, te ontwikkelen, onszelf onder de loep te nemen hoe wij in contact met onszelf en de ander kunnen leven. Mijn wens voor de toekomst is om deze zo te creëren dat het voor de komende generaties een geschiedenis laat zien waarin je er als mens echt toe doet.

Schrijver: Jet Rood
21 november 2023