Yael Deckelbaum - War Is Not A Woman's Game

Yael Deckelbaum is geboren op 7 juli 1979 in Jeruzalem. Haar Canadese vader was de tandarts/banjospeler David Deckelbaum, die mede-oprichter van de band The Jerusalem Taverners was, met folky/country/Keltische muziek. Haar moeder Margalit was een maatschappelijk werkster. Haar vader emigreerde van Canada naar Israël.
Op haar zesde zijn haar ouders gescheiden. Ze heeft 2 oudere broers en 2 halfzussen van het tweede huwelijk van haar vader. In haar jeugd woonde zij in de moshav (nederzetting) Aminadav ten zuidwesten van Jeruzalem en in Canada. In haar jeugd was ze gastzangeres/muzikante in The Jerusalem Taverners. Als tiener zong zij alleen in nachtclubs zoals 'Mikes Place' en op festivals zoals Jacob's Ladder, Shantipi World Festival en Gezer Festival. Zij zong covers van o.a. Janis Joplin en Joni Mitchell.

Op haar 16-de schreef Yael haar eerste nummer en won zij een eerste, nationale prijs voor de beste jonge singer-songwriter in Israël. Zij werd door Yonatan Levy en Shaul Eshet begeleid. In 1997 ontmoette zij haar vriendin Dana Adini bij de auditie voor de militaire band. Van 1997 tot 1999 diende Yael in de militaire band en in 1999 was zij een vocale soliste met het Israel Philharmonic Orchestra tijdens een eerbetoon aan The Beatles, geregisseerd en gedirigeerd door Sir George Martin. Daar werd zij door de singer-songwriter Shlomo Artzi-lang ontdekt. Tussen 2002 en 2004 ging zij met Shlomo op tournee. Zij maakten het hitduet 'Lo Yodea Ma Over Lach Barosh'.
In 2004 was Yael in Tel Aviv mede-oprichter van de vrouwenband Habanod Nechama (De Troostmeisjes), samen met haar vriendinnen Dana Adini en Karolina Avratz. Op haar 25-ste kreeg kreeg Yael de diagnose manisch-depressief en zat zij een half jaar in het Kfar Shaul Psychiatric Hospital in Jeruzalem. In die tijd kreeg zij medicatie, waar zij daarna mee stopte. Zij wilde de pieken en dalen volop ervaren en zij was chronisch depressief.

In augustus 2007 verscheen het titelloze album van Habanot Nechama. De hit 'So Far' won de ACUM-prijs voor 'Song of the Year'. Keren (Karolina) Avratz is in Jaffa geboren en zij komt uit Eilat en zij is de leadzangeres van Habanod Nechama. Dana is geboren op 3 mei 1979 in Alonei Abba, Israël, en zij is ook een actrice. Yael zit ook in de band Yael and the Palm Trees. Yael is openlijk lesbisch, maar zij had ook diverse relaties met mannen. Zij woont in een appartement in de kibboets Palmahim.

Op 1 maart 2009 verscheen Yael's debuutalbum 'Ground Zero', geproduceerd door Yonatan Levy, met naast de titelsong '100% Light', 'Beautiful Devil', 'Mushrooms', 'Alice', 'Through And Through', 'Mr. Hide', 'The Story Of My Life', 'Come Another Day' en 'Everyv Thing I Know'. Op 12 januari 2012 verscheen haar solo-album 'Joy and Sadness', met allemaal Hebreeuws-talige songs, met naast de titelsong o.a. 'Een vrij wezen', 'Met Mezelf', 'Tisjri', 'Terug naar het heden', 'Zo Heilig', 'Yehudit (Judith) zegt', 'Randen', 'Uit het hart van de zee' en 'Gelukzaligheid'. Dit album verscheen na het overlijden van haar vader en ter ere van hem geheel in het Hebreeuws. Na 'Joy & Sadness' ging zij met Marshina op tournee door Israël en de VS.

In juni 2012 trad zij op met Aharona (Rona) Rachel Keinan en Tamar Eisenman op het Lesbian Festival in Griekenland. Van 2012 tot 2016 had zij een liefdesrelatie met Liat Aviv.
Op 19 maart 2015 verscheen haar derde solo-album 'Enosh', geproduceerd door Yossi Fine, met o.a. 'Take Me In Your Arms', 'Angel Song', 'Twenty Seven', 'I'll Be Gone', 'Mystical Morning', 'What Did Gandhi Know' en 'Roses of Fire'.
In september 2015 begon Yael een sociaal-muzikale reis 'The Road Home' van 45 dagen met de sociaal activiste/video editor Daphni Leef (7 januari 1986, Jeruzalem), de leidster van de sociale protestbeweging. Ze zochten naar de dromen, visie en hoop van de Israëlische Stille Meerderheid van het land.
In 2016 sloot Yael zich bij The Movement Of Women Wage Peace aan en schreef zij 'Prayer Of The Mothers'. In 2016 werd haar nummer 'Prayer Of The Mothers' het volkslied van de 'March of Hope', die door duizenden Israëlische en Palestijnse vrouwen werd gelopen om vrede te eisen. De Nobelprijswinnares voor de vrede 2011 Leymah Gbowee liep ook mee. Verder protesteerden 15.000 vrouwen voor het huis van de premier in Jeruzalem.
In 2017 vormde Yael het ensemble 'The Mothers', met 12 vrouwen.

Op 14 december 2017 verscheen de EP 'Ýael & The Mothers', met 'Home', 'This Land', 'Hesed Rad', 'Banu Hoshech Legaresh', 'Take Me Home' en 'Prayer Of The Mothers'. De gasten op deze EP zijn Lubna Salame, het Israëlisch-Arabische Rana-koor uit Jaffa, Aveva Dese, Hagar Samir, Miriam Tukan, Yirat Yaakov, Bat-Chen Edri, Mira Eilabouni, Daniel Rubin en Liron Meyuhas (1985, Jeruzalem). Plus andere zangeressen.
Yael is de leidster van de organisatie Women Wage Peace en zij werkt samen met diverse vrouwenbewegingen over de hele wereld. Zij gebruikt haar muziek om positieve verandering te inspireren ter ondersteuning van geweldloze communicatie tussen culturen die met elkaar in conflict zijn.
In 2020 verscheen het lied 'Women Of The World Unite'.
Op 10 november 2022 verscheen het album 'What About The Women', met naast de titelsong o.a. 'War Is Not A Woman's Game', 'Warriors of Peace', 'Giver of Life', 'Knit the Net', 'Twenty to Four', 'Freyja' en 'Soon Be Opened'. Het lied 'What About The Women' is geïnspireerd door de film 'The Stoning of Soraya M', over de Iraanse Soraya Manutchehri, die werd verdacht van overspel en door haar dorpsgenoten via steniging werd vermoord. Het overspel was door haar man verzonnen, zodat hij met een 14-jarig meisje kon trouwen. Zij werd 35 jaar.

Yael Deckelbaum

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 2 stemmen 104