Vleugels die over de polder waaien.

De Noordoostpolder spreidt zich uit als een vlakke bladzijde, een open boek waarin de mens zijn tekens heeft achtergelaten. Waar ooit de zee haar golven liet rollen, staan nu de hoge wachters van de wind. Molens, die hun wieken spreiden als vleugels boven het land. Zij draaien niet slechts om energie op te wekken, maar om een gesprek te voeren met de eeuwige kringloop van lucht en tijd. Elke wiek is een gebaar, een cirkel die de tijd tekent. Het is alsof de molens de polder optillen uit zijn horizontale stilte en hem verbinden met een kosmische beweging. De wind, onzichtbaar maar voelbaar, wordt zichtbaar in hun draaiing. Zo wordt het ongrijpbare tastbaar en krijgt het vluchtige een vorm. De boer die zijn akker bewerkt, ziet hoe de molens boven hem hun wals uitvoeren. Hij weet dat zijn arbeid geworteld is in de grond, maar dat de molens hem herinneren aan de lucht, aan het onbegrensde. Het zijn vleugels die niet wegvliegen, maar blijven, verankerd in beton en staal en toch voortdurend in beweging.
Zij zijn de schijnbare tegenstrijdigheid van het bestaan, zowel vast als vluchtig en zowel aards als hemels. De polder zelf lijkt te luisteren. Het water in de sloten rimpelt mee, de vogels trekken soms roekeloos hun lijnen langs de wieken en de horizon wordt een toneel waar mens en natuur elkaar ontmoeten. De molens zijn geen indringers, maar nieuwe bomen van een ander bos, een futuristisch bos dat niet groeit in wortels maar in cirkels van lucht. En zo wordt de Noordoostpolder een plaats van resonantie. Hier waait de wind niet slechts over het land, maar door de ziel van wie kijkt en luistert. De molens zijn vleugels die ons herinneren dat wij deel uitmaken van een groter geheel. Zij fluisteren dat vooruitgang niet het einde van traditie is, maar een nieuwe vorm van verbinding.
Wanneer de avond valt en de zon zijn wieken rood kleurt, lijkt het alsof de polder zelf opstijgt. Niet letterlijk, maar in spirituele betekenis, als een verheffing van het vlakke naar het verhevene. Vleugels, die over de polder waaien, dragen niet alleen energie, maar ook een gelofte dat de mens, in zijn streven naar licht en kracht, steeds opnieuw de harmonie kan vinden met het Al. Dit verhaal is bedoeld als beschouwing die de windmolens niet enkel technisch of functioneel benadert, maar ze plaatst in een filosofisch en poëtisch kader. Als vleugels van de polder, als symbolen van verbinding tussen aarde en kosmos.

Ik kijk omhoog. Geen reuzen, maar machines. De wieken draaien traag en machtig, maar nog steeds zijn ze een ontsiering van het polderlandschap in mijn beleving van de natuur. Misschien is mijn beleving nog te conservatief en wil ik iets blijven zien, zoals een molen op romantische schilderijen. Hoe poëtisch je die reuze molens ook zou kunnen beschrijven. In je liefde voor poëtisch proza kun je alles romantiseren, zelfs een reus.

... Windmolens in de polder zijn moeilijk te accepteren in het groene landschap. Ik heb geprobeerd ze poëtisch te beschrijven, maar het visuele zintuig blijft zich keren. ...

Zie ook: http://levendgeheugen.blogspot.com

Schrijver: J.J.v.Verre
18 december 2025