Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

De mens achter de techniek

'We zullen de behandeling nog maar eens herhalen,' zei de arts met 'n superieur glimlachje. Moeizaam richtte mijnheer De Boer zich op. Ik schikte het kussen achter zijn hoofd en legde mijn hand impulsief in de zijne. Hulpeloos keek hij me aan. 'Kunnen we zien hoe u deze keer reageert,' vervolgde de arts, terwijl hij het dossier bekeek en het vervolgens met een klap dichtsloeg. De patiënt knikte gelaten en zakte moedeloos terug in de kussens.

Mijnheer De Boer was al twee maal eerder gespoeld; echter zonder succes. Alle keren was hij iets opgeknapt, maar steeds sneller voelde hij zich zieker dan voorheen. Het proces van de ontkalking was niet meer te stoppen. Dus ook deze behandeling zou niets opleveren. Het was uitstel van executie, maar het leverde wellicht prachtige gegevens op voor de statistieken.

Mijn ergernis sloeg over in boosheid toen ik zwijgend naast hem terugliep naar de zusterspost. Ik voelde me vaak een machteloos verlengstuk van de Heren-Doktoren. Ik ergerde me aan de eenzijdigheid waarmee ze werden opgeleid. Ik legde de lijsten terug op het bureau en zonder verder acht te slaan op zijn aanwezigheid begon ik het dagrapport te schrijven. Het was al laat en voor de avondploeg aantrad moesten alle afspraken zijn uitgewerkt. Bovendien moest het infuus van mijnheer De Boer ook nog worden ingebracht.

De internist stond achter me en staarde uit het raam. Na een visite bespraken we doorgaans de plannen om het een en ander nog wat duidelijker te krijgen, maar dit keer lukte het me niet het gesprek op gang te brengen. Weinig op zijn gemak begon hij door de kleine ruimte te ijsberen en maakte schrapende geluiden. Ik negeerde hem en ging door met mijn werk. Maar ondanks mijn verontwaardiging voelde ik dat ik terrein begon te winnen.

Plotseling stond hij voor me en legde zijn beide handen op het bureau. Ik kon hem niet meer ontwijken. Ik staakte mijn bezigheden, keek naar hem op en voor hij iets kon zeggen vroeg ik of hij hetzelfde besluit had genomen als het zijn vader was geweest. Ik schrok van mezelf, maar het was gezegd. Er viel niets meer te redden. Ik verwachtte boosheid, een uitbrander, of zelfs dreiging met ontslag. Hij was tenslotte één van de Goden.

Ik zei nog iets over hoop en wanhoop. Over de mens achter de techniek. En over het recht om in rust te mogen sterven. Hij keek me aan, knikte peinzend en zei terwijl hij de zusterspost verliet: 'Je hebt gelijk, we zullen de behandeling maar staken.'

Schrijver: Areth, 7 juni 2008


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.5 met 19 stemmen 608



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)