Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Terracotta

Op een dag besloot de reiziger dat het tijd was om verder te trekken. Hij had geen bepaald doel voor ogen, maar waar hij nu zat, was er geen vooruitgang meer. Hij stond stil, en stilstand is achteruitgang. Hij stond op bij nachten en vertrok stilletjes.
Reeds enkele uren nadat hij vertrokken was kwam de zon al op. Al gauw baadden de velden en weiden in de magische tover van een nieuwe dag. De grassprieten, bloemblaadjes, het koren en de gerst hadden allemaal een druppel dauw op zich en er vormde zich een roerloze nevel, die als een dunne wolk over het land hing. Zijn aandacht werd getrokken door een rode kleur in de verte, dus wandelde hij er naar toe.
Het bleek een rozenstruik te zijn met enkele forse, baksteenrode rozen. Hij had nog nooit zo een kleur bij rozen gezien. Het leek op terracotta, alsof de roos gebakken was in de voorgaande middagzonnen. Reeds van verre werd hij haar geur gewaar. Hij was haast bedwelmd door het rijke parfum toen hij stil bleef staan voor de rijke, haast gebeeldhouwde bloemen.
De roos groeide langs de veldweg en kreeg steun van een paal die enkele verroeste prikkeldraden rechthield, als een oude soldaat in een leger van kromme veteranen, die de landweg afzoomden.
Stemmen uit het verleden drongen zich op aan de reiziger. Het was alsof de sfeer van de roos iets in hem wou opwekken. Hij keek lang en indringend naar de kern van de grootste bloem, naar de roos van de roos. Zonder duidelijke reden moest hij denken aan de verhalen van martelaren, die bij hun gruwelijke dood een onaardse, zoete geur verspreidden. Hij had die verhalen altijd met vertederende scepsis gelezen, omdat het volgens hem kinderlijke pogingen van de auteurs waren om de goedheid en heiligheid van de slachtoffers in de verf te zetten. Maar een andere gedachte drong zich eveneens aan hem op. Stel dat het wel zo was? Dat het afgestorven lichaam van een heilige het compost vormde voor de geboorte van een eeuwig lichaam? Een lichaam dat voor de sterfelijke ogen onzichtbaar was, maar dat misschien voor zij die konden zien vol licht, kleur en geur was, als een wervelende helix van immer fluctuerende regenboogslierten, badend in de muziek der sferen?
De tover van de roos drong in zijn wezen, lichaam en geest. Het ging dwars door alles heen, op zoek naar een kiem in hem, dat misschien het mosterdzaadje was waaruit, wie weet, iets nieuws kon geboren worden. Een opgesloten vonk, afkomstig van heilige stof, hunkerend naar voeding van de heilige kracht van de zon.
Het gesnuif van een nieuwsgierige koe haalde de reiziger uit zijn trance. Hij knipperde even met zijn ogen, keek om zich heen en richtte zijn blik weer naar de roos. De magie was verdwenen, al was de roos nog even hardnekkig in haar statige schoonheid en verleidelijke geur. De reiziger deed een stap achteruit, legde zijn hand op zijn hart en maakte een diepe buiging voor de roos. Toen hij zich rechtte, viel er een druppel uit de grootste bloem op de grond. Pas toen bemerkte hij dat er ook een traan over zijn wang liep.
Diep onder de indruk vervolgde hij zijn weg. De geur van de roos als metgezel, een lotgenoot, op weg naar een onzekere waarheid, iedere stap dichter naar zijn einde, en misschien, wie weet, er was nieuwe hoop, naar een wedergeboorte… .

Schrijver: Marc Kerkhofs, 7 augustus 2008


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.5 met 6 stemmen 623



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Iris
Datum:
8 augustus 2008
Email:
iris.aguirretigo.com.py
Wie zich in dat Terracotta verhaal kan inleven heeft oog en hart voor wat nog niet verloederd is. Graag gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)