Dictee voor vreemdelingen

Zonde toch dat wij gisteren bij het televisiedictee Bram Peper zijn reputatie zagen verzwendelen zo niet verspelen van in termen van onderwijsbeleid suksesvolle en regelmatige protégé. Zijn professie gemeten en benoemd in Chinese termen is die van staatsschrijver. Zijn levenslange voorbereiding op dit dictee was tot nu levenslang wervelend en de man was uitgedijd tot mandarijnachtig.
Zijn vader was nog arbeider in de metaal, en communist vanuit de perceptie van klasse-achterstanden.

Hoe vervelend voor ons levenslang belastingbetalende ingezetenen dat dit zo oer-Hollands proletarische emancipatiemodel – wie denkt niet aan de gebroeders Van het Reve Dr. Lou de Jong en de Wethouder Verheijhal in Amsterdam-Oost - gisteren bij het negentiende Groot Dictee der Nederlandse Taal niet bleek te renderen. Er was toch geen woord chinees bij. Nochtans bleken de bij wet geregelde spelregels niet besteed.

Heeft Bram van andere achtereenvolgende wethervormingen op vergelijkbaar betreurenswaardig level kennis genomen, een mogelijkheid waartoe zijn spelscore nu theoretisch ernstig te nemen aanleiding geeft, de resultaten zullen vrijwel zeker een casus aparte zijn.
Men neme, als denkbaar voorbeeld, zijn omgang met de wetgeving voor alimentatie, in België beter bekend in het BW en verschillend geregeld onder het kopje 'Onderhoudsgeld'.
Het lijkt thans niet al te boud te vermoeden dat er kans is op een niet wetgetrouwe herverdeling van inkomsten na de scheidingen.
Wellicht is onderzoekwaard of zijn kinderen en ex-echtgenotes niet opveren bij het idee van het primair gelijk delen in kennis der wetten met in het kielzog die van zijn historisch uitgesplitste inkomen met kracht van terugwerking tot waar het ooit de eerste keer liefde met vast te leggen repercussies in ons personen- en familierecht was.

Tevens zal zijn toekomst daarmee gevrijwaard worden van de mogelijke introductie van een eigen spreekwoordelijke rechtsfiguur. Het zal hem toch een lieve duid waard zijn niet als een jantje-van-leiden de geschiedenis in te gaan. Jan van Leiden (Beukelszoon in Leiden bij leven), het hoofd der wederdopers, stond in de zeventiende eeuw bekend als een man ‘die door zijn ‘bedrieglijke scherpzinnigheid en kloekheid’ de mensen wist te bedriegen. Hortensius, tijdgenoot en geschiedschrijver toen, spreekt van zijn ‘loze verdichtselen’, zijn ‘schalks en geveinsd’ gemoed en zijn ‘vleiende redenen.’

Wie heden ten dage in de lage landen aan de zee kan zich een bestaan indenken onbekend met Jan? Niemand zal het een verse stijger op de maatschappelijke ladder toewensen. Zeker nu we het volkse doemgezegde ‘een dubbeltje wordt nooit een kwartje’ voor eens en altijd kunnen lozen.
<De vier tussen aanhalingstekens genoemde kwalificaties in hedendaagse spelling alstublieft!>

Los daarvan hoezeer ook met het voorgaande verbonden, zal de heer Peper zich zelf bij leven mogelijk willen klaren. Voelt hij zich door zijn ontluisterend gebrek aan wetskennis bij het dictee niet al kapucijner abt in een benedictijnenklooster?

dictee Bram Peper we Bram Peper wetgeving

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 14 stemmen 611