Verliefdheid
Soms wil je wel eens alleen zijn. Even niemand zien. Alleen maar mijmeren, nadenken, terugkijken op een geslaagde week, een leuke afspraak. Of somberen over gemiste kansen, domme acties, stomme dingen die je gedaan hebt. Stomme blogjes. Verloren vriendschap.
Sinds het begin van de mensheid (nou ja, sinds er bier is) zoeken we daarvoor een plek uit die we 'de kroeg' noemen. Althans mannen doen dat. Vrouwen komen daar ook wel, maar met andere motieven, en zelden alleen.
Ik kwam gisteren om 23.00 thuis en had zin in kroeg.
Het is de eerste keer sinds ik in Castricum woon dat ik alleen naar de kroeg ben gegaan. Was even nodig. De muren van de flat kwamen op me af, het notebook was stil, geen mail, geen krabbels.
Geen inspiratie. Geen zin om naar bed te gaan.
De avond ervoor had ik samen met een vriend gegeten in Downtown Castricum. Nu valt mij op terwijl ik dit schrijf dat ik het vaak over tijdmachines, dejavu-verschijnselen of andere flashbacks heb. Ook nu deed ik een stap terug in de tijd. Terug naar de eindexamenjaren.
De eindexamenfeesten en dinertjes zijn in volle gang! Ze weten nog niet of ze geslaagd zijn, maar drinken kan twee kanten uit nietwaar? In het restaurant zat het vol met post-pubers, vol adrenaline, de hormonen spoten door de zaal.
Aan de tafel tegenover mij zat een stelletje apart. Verliefd als ik ooit was. Jong en toch volwassen. Geen bevlieging, maar eeuwige liefde. Heel voorzichtig naar elkaar. De kosmos draaide om hen.
Wat mij het meest ontroerde: het afrekenen. Ik herken dit ritueel. De jongen vroeg om de rekening, dat hoort zo nietwaar, opent het doosje en sluit het direct weer. Shit, zoveel? Stoer blijven kijken. Zij heeft allang door dat het een beetje duur is uitgevallen en eigenlijk boven zijn budget gaat. Het doosje gaat weer open, nu door haar, en zij biedt aan om bij te springen.....
De tijdmachine. Hoe vaak heb ik zelf niet zo gezeten? Met weer het meisje van mijn dromen, de engel van mijn bestaan? Hoe vaak is mijn eeuwige liefde niet sterker gebleken dan twee weken? Hoe vaak ben ik er in geslaagd om echt van iemand te houden? Schools out forever...
Realiteit is hard. Daar moet je niet te vroeg mee beginnen. Op je 51e is vroeg genoeg. Ach, ook dan kan je weer verliefd worden. Schrijf je stukjes. Maak je dezelfde fouten die je maakt toen je, 18 of 19 was.
Mijn kroeg was leeg. Bijna leeg. Twee mannen, één meisje, twee jongens en de barvrouw. Toen ik binnen kwam keek niemand mij aan. Slechts de barvrouw gaf blijk van herkenning. Ik zocht een plekje waar ik kon mijmeren en liet mijn gedachten de vrije loop.
Angst om te sterven hebben wij allemaal. Angst om te leven verlamt je. Het verleden is een abstract begrip, de toekomst onvoorspelbaar. Goed beschouwd bestaat alleen het heden, dit moment.
De mens is het enige levende wezen dat beseft dat het eens zal overlijden. Het leren aanvaarden daarvan neemt een leven in beslag.
Als je in God gelooft hebt je de zekerheid dat er een leven na de dood is . Waar je de verloren geliefden terugziet. Geloof je niet in God dan is het minder eenvoudig.
Mijn God is geen onbenoembare God, maar de Kosmos waarin we leven. Waar een ieder onderdeel van is. Als je sterft dan ga je over van deze vorm naar een nieuwe vorm. Stof ofzo. Maar je blijft onderdeel van deze Kosmos. Leven is leren sterven.
De kroeg. Wow, ik had maar één biertje op.
gmail.comGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
Liefde
321
Geef je reactie op deze inzending: