Kinderen van psychiatrische patienten
Kinderen van patiënten met een psychiatrisch ziektebeeld hebben het over het algemeen niet gemakkelijk. Vaak hebben zij op zeer jonge leeftijd al de neiging om het hun ouders naar de zin te maken. Deze kinderen proberen uit alle macht om maar lief gevonden te worden. Hierbij gaan ze voorbij aan hun eigen ontwikkeling, waardoor ze het op school extra moeilijk krijgen.
Regelmatig komen ze op L.O.M.-scholen terecht, waar ze vaak ook niet begrepen worden.
Niet zelden missen zij tussen 0 en 15 jaar de basis van liefde die elk kind nodig heeft. Omdat hun dat niet geleerd is, vinden ze het daardoor vaak moeilijk om contacten te leggen. Deze kinderen zonderen zich vaak af en gaan alleen hun weg.
Kinderen van patiënten hebben vaak geen vriendjes. Meestal zijn deze niet welkom of mogen zij niet komen spelen. Het is dan ook niet vreemd dat deze kinderen daar later problemen mee krijgen. Ze durven zich niet of nauwelijks te hechten aan iemand en bouwen een muur om zich heen. Deze mensen belanden ten onrechte ook in de psychiatrie. Even voor alle duidelijkheid: dit gaat over kinderen van ouders met zware psychische problemen.
Met dit verhaal wil ik laten zien dat een psychische aandoening niet altijd erfelijk is, maar een gevolg kan zijn van trauma's die in de jeugd zijn opgedaan. Deze kinderen zijn zelf niet ziek, maar worden door hun opvoeding beschadigd.
Geplaatst in de categorie: psychologie