'De bloemen van het kwaad'
Het wereldbeeld volgens Charles Baudelaire ( 1821 - 1867 ) is het tedere gezichtspunt van een sterk doorleefde dichter, niet voor niets beschouwen de meesten hem als de opperpriester van de poëzie, vooral in het alternatieve circuit. Deze Franse kanjer is totaal vertaald in mijn geliefde Nederlands. De huidige scholieren boffen maar met zo'n hartverwarmend gegeven, al beweren sceptici dat de Nederlandse taal verloedert en ondergewaardeerd wordt ( tijdens een lezing van een hoogleraar geschiedenis en een D66-Europarlementariër opgevangen ), maar waarom moet de meerderheid in hun oordeel altijd de scepter voeren? Ik ben wel bang dat ook Baudelaire niet zo tijdloos is als wij denken en dat er nieuwe Baudelairen opstaan; compacter, gruwelijker, openlijker. Maar Baudelaire blijft de oerknal:
'O rechtvaardige, verfijnde, machtige opium...! jij bezit de sleutels van het paradijs...!' ( uit: 'Onechte paradijzen' ). Inderdaad, als de werkelijkheid te pijnlijk en te lelijk is, wat voor een romantische dichter al gauw het geval is, dan stort hij zich in de schijnwerelden van aangename drugs. In 'Onechte paradijzen' wordt subliem uit de doeken gedaan wat bijvoorbeeld hasj en opium teweegbrengen. Bijna niemand evenaart dit, Honoré De Balzac wellicht. Of Pittigrilli met zijn uitzonderlijke roman 'Cocaïne' . Waar Baudelaire waarschuwt tegen de zware desillusie van drugs, ben ik geneigd hem aan te vullen. Een terugslag is de tol die er nu eenmaal voor staat, maar dat is weinig in vergelijking met de schoonheid die ervaren is. Ook vind ik zijn nadruk op het valse karakter van de verruimingsmiddelen wat hypocriet en moraliserend, verbazingwekkend zelfs, daar hij meer dan anderen met recht een drugsverslaafde was. Hasj was zijn dagelijks brood en zijn demonisch-geile geliefde Jeanne Duval ( Duivel! ) voerde hem de opium die zij bewaarde tussen haar typische schaamlippen. Zijn poëzie is de herinnering aan de ongeremde erotiek met haar, met velen in astraal droomland, en de uitgezaaide zwartgalligheid die zo diep in hem verborgen zat. Hij was een eenzaam kind, zoals de meeste dichters, daarnaast keek hij voortdurend met zijn ziel, vanuit de eeuwigheid. Zijn pen was als het glas bij een seancesessie. De woorden werden gevormd door overleden tovenaars, verbrande heksen of andere verstotelingen. Charles was zes toen Francois, zijn vader, overleed. Ik geloof dat geestelijk ouderloze kinderen extra vatbaar zijn voor de zorg van de geestenwereld. Charles genoot van hun bescherming en hun wijsheid. Nu liggen zijn botten, als daar nog iets van over is, in de gewijde grond van Montparnasse, maar zijn geest is vrijer dan ooit en hij is aanwezig bij wie hij wil, bij wie hem wil. Laat de Baudelaireziekte uitgezuiverd worden, met veel nieuwe bedevaartsgangers, die zijn graf bewieroken met geurige hennepwolken, bloemen van het kwaad, dat zo kwaad niet is, integendeel. 'Whatsoever is man's is mine - flowers and thorns, darkness as well as light, and if nectar is mine, whose is the poison? Nectar and poison - both are mine.' ( Bhagwan Shree Rajneesh ). De dualiteit tussen ( het veelal kerkelijke ) goed en kwaad is opgeheven. Charles is een van de grote voorlopers. Zonde- en schuldbesef zijn doodverklaard. Extase alom, geniet, bijvoorbeeld van alle borsten, waar dan ook, kneed ze desnoods met je geestelijke handen: 'Zuivere vruchten zijn het, vrij van alle smetten, wier glad vlees vrààgt om er tanden in te zetten!' ( Baudelaire ). Poëzie is overal en continu aanwezig voor wie hardop durft te dromen en zo'n eeuw later deed de flower-power-beweging zoiets. Maar wie bloemen wil zien, moet eerst als de bollen in donkere en koude bodem vertoeven. 'Daal af, erbarmelijke slachtoffers, daal af, Probeer de weg naar 't diepste van de hel te vinden!' ( Baudelaire ). Baudelaire wist waar hij het over had, hij was een diepgraver, zowel in het wilde leven als in zijn tot de laatste druppel uitgeknepen dichtkunst. Wie hoog wil opveren in de poëtische trampoline moet diep en hard springen, maar er is meer, veel meer, aan de hand. Deze krachtige man was een wonderlijke sjamaan, een spiritist en een mysticus. Mysterieus zoals de fysieke dood en het ware leven. 'U die mijn ziel tot in de hel is nagegaan, zusters, ik houd van u maar wil u ook beklagen om uw zo dof verdriet, uw lusten nooit voldaan, de liefdesurnen die u in het hart moet dragen!'. ( Baudelaire ). Mijn God, wat mooi allemaal! De top van geestelijke bevruchting! Een poëzie om van te trillen, zo verbluffend goed, wat een taalvirtuoos, die Arc de Triomphe Charles Baudelaire! Eerbiedwaardige meester, bevrucht ons, besmet ons, meer bloemen van het kwaad graag! Kunstbloemen, wees echt en bloei volop!
Geplaatst in de categorie: idool
\'De bloemen van het
1.456
Geef je reactie op deze inzending: