Heer Bommel windt zich op over de zaligverklaring
Jonge vrienden!
Afgelopen zondag, de dag van de arbeid, werd de wereld verblijd met de zaligverklaring van paus Johannes Paulus II. Ook op Rommel-tv was het hele gebeuren te volgen. Ik was juist bezig met mijn ochtendthee, die mij zorgzaam door Joost werd aangereikt, toen mijn oog schrikkend viel op beelden uit het Vaticaan. Op een podium stond de lijkkist van de Poolse paus, die door een aantal zwartrokken werd omringd. Devoot lagen ze in hun kanten jurkjes voor zijn overblijfselen geknield. Onderwijl prevelde zijn opvolger formules in het Latijn, zodat het gebalsemde lijk tot zaligheid werd bevorderd. Een Franse non, die was gekweld door de ziekte van Parkinson, was door de gestorven paus van haar kwaal genezen. Een wonder, zo werd gepreveld: Woytila had zich in den hoge bekwaamd in het op afstand genezen van nooddruftigen. Als Johannes Paulus II nog minstens een persoon, die tot hem bidt, weet te helen, nadert zijn heiligverklaring met rasse schreden, zo werd door prelaten gemompeld.
Mag ik mijn geprangd gemoed hierover luchten, zodat ik hierover van binnen tot klaarheid kom? Is het die driedubbel dwars overgehaalde landrot van een Ratzinger, die voorzitter was van de Congregatie voor de Geloofsleer, nou helemaal in zijn Duitse godgeleerde bol geslagen? Is die schavuit soms door de bliksem getroffen, zodat hij waarheid voor waan en Woytila voor God aanziet? Kan een mens, die in zijn graf ligt te rotten, soms iemand die nog op deze aardkloot rondhuppelt, genezen? Heeft de jarenlange studie van kerkse geschriften van hem een dementerende gemaakt, zodat hij denkt dat een geest, die van de wereld is weggezweefd, nog als een magister Hocus Pas anderen van hun kwalen kan verlossen? Zijn denkraam dat de eeuwen van de kerkgeschiedenis trotseert, is tot de grootte van een erwt ineengeschrompeld, zo verstout ik mij te zeggen.
Misschien wordt het tijd voor een nieuwe beeldenstorm waarin houten en stenen heiligenbeelden van hun sokkel worden gerukt en fluitend door de gewelven wentelen, gouden en zilveren bekers door het janhagel worden geroofd en Bulle Bas manschappen tekort komt om schreeuwend de orde in de paapse gebedshuizen te herstellen. Jammer genoeg voel ik mij als heer verplicht om daar in afkeurende bewoordingen over te spreken. Maar het gemoed loopt mij over, en dan wil een onbedachtzaam woord mij wel eens ontglippen, zodat de gevolgen niet zijn te overzien.
Al eeuwen lang hebben zwartrokken onwelgevallige bijbelboeken verknipt, verdraaid en verdonkeremaand, zodat ze gedoemd waren om in schemerachtige archieven te verstoffen. Ondertussen maakten ze zich schuldig aan de smerigste praktijken waar schandaalbladen heden ten dage wel pap van lusten. Schuld bekennen ze niet. Dat is ook niet nodig, want ze prevelen dat de Heer hun mis-stappen heeft verdoezeld, zodat ze met opgeheven hoofd verder mogen gaan. O addergebroed, als ik niet iets kalmerends inneem, barst dit stukje nog daverend uit zijn voegen, zodat de lezer van een koude kermis thuis komt.
Genoeg voor vandaag! Het onkruid in de Roomse kerk tiert ondertussen welig voort. Daar kan ik als heer jammer genoeg weinig aan doen. Ik kan alleen samen met Joost het onkruid wieden in mijn moestuin, zodat ik al schoffelend de rust in mijn gekweld gemoed hervind. Hoed u voor de paapse magisters Pas die u met vroom gezemel om de tuin willen leiden. De weg van uw binnenste naar hemels gelukt loopt niet via Rome!
Geplaatst in de categorie: religie
Johannes Paulus II
133
Geef je reactie op deze inzending: