Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Willem M. Roggeman: Gedicht voor Ulrike Meinhof

Gedicht voor Ulrike Meinhof

Sommigen kunnen het niet meer hebben. Sommigen schilderen een spiegel op de muur met het gelaat van een vrouw erin vervat. Sommigen luisteren naar een bandje met de stem van een vrouw, die nauwelijks verstaanbaar fluistert. Sommigen voeden hun verbeelding met herinneringen aan avonturen, die ze nooit hebben beleefd. Sommigen zien in de plooien van de dekens op het bed de vorm van een slapende vrouw. Sommigen vallen in slaap met een hand in de hand van de nacht. Sommigen fluisteren ik hou van je en luisteren naar het antwoord van de kachel. Sommigen kunnen het niet eens worden met zichzelf. Sommigen kennen de nauwkeurige persoonsbeschrijving van haar die ze nooit hebben gekend. Sommigen wijzen de plaats aan waar schoonheid uit alcohol ontstond. Sommigen zitten bewegingloos in een kamer en reizen in duizelingwekkende snelheid door het land dat begint achter de spiegel. Sommigen vrezen de zonsopgang. Sommigen antwoorden op de vragen, die niemand hen ooit stelt, bij gebrek aan belangstelling. Sommigen zien in het behangpapier hoe een leven voorbijgaat. Sommigen kunnen niet eens met zichzelf praten. Sommigen beseffen niet dat gisteren nooit begonnen is. Sommigen zinken als een steen in de tijd. Sommigen voelen hun bloed stilstaan. Niemand is alleen in zijn eenzaamheid.


Willem Maurits Roggeman is geboren in 1935 te Brussel. Zijn ouders waren afkomstig uit Oost-Vlaanderen en ze verhuisden naar Schaarbeek. Hij studeerde in Etterbeek aan het Koninklijk Atheneum. Daar was zijn leraar Nederlands de dichter/mysticus Erik van Ruysbeek. Aan de Rijksuniversiteit van Gent studeerde hij economische wetenschappen. Hij werd daar de vriend van Paul Snoek. Hij kwam er al snel achter dat wiskunde niets voor hem was: literatuur en kunst, daar lag zijn ware passie.

In 1958 verscheen zijn dichtbundeldebuut 'Rhapsody in blue' bij De Sikkel te Antwerpen.
In datzelfde jaar verscheen zijn tweede dichtbundel 'Een (hinder)paalwoning'.
Qua stijl is hij een postexperimentele Vijfenvijftiger te noemen; intuïtief, associatief en metaforisch.
In 1958-1959 zat hij in Soest (Duitsland) voor zijn militaire dienstplicht. Daar ontmoette hij Jozef Deleu, de Gerrit Komrij van België. Van 1959 tot 1981 was hij cultureel journalist voor 'Het Laatste Nieuws', hij schreef over literatuur, beeldende kunst en jazz.
Van 1981 tot 1993 was hij directeur van het Vlaams Cultureel Centrum 'De Brakke Grond' in Amsterdam.
Van 1982 tot 1989 was hij voorzitter van het Louis Paul Boon Genootschap. In 2006 nam hij die job weer op zich.
Voor 'De Vlaamse Gids' interviewde hij talloze internationaal belangrijke schrijvers, wat ook resulteerde in zijn boekenreeks 'Beroepsgeheim'.
Hij was lid van de Dilbeekse Cahiers en in 1974 ging hij in Dilbeek wonen. In 1999 werd hij dé ambassadeur van Dilbeek.

Hij is o.a. bevriend met Pablo Neruda, Heinrich Böll en Mario Vargas Llosa.
Momenteel woont hij in Groot-Bijgaarden.

Zijn werk is in vele talen verschenen, ook in het Russisch, het Argentijns en het Italiaans.
Hij was medewerker van Poetry International, met name om zijn wereldwijde, literaire contacten.
In 1963 ontving hij de Dirk Martensprijs voor zijn bundel 'Baudelaire verliefd', in 1974 de Louis Paul Boonprijs, in 1997 en 2007 twee Italiaanse prijzen voor respectievelijk 'De uitvinding van de tederheid' en 'Blue Notebook' (jazzgedichten). 'Blue Notebook' is vertaald door Giovanni Nadini en is voorzien van een voorwoord door Vinkenoog.
Hij maakte een rondreis door Italië, Nadini droeg voor, met jazzmuziek van Faxtet erbij. Componisten schreven muziek bij zijn poëzie en kunstschiders maakten er schilderijen van.

In 2010 verscheen zijn 37-ste dichtbundel 'Jan van Ruusbroec en de stilte' en hij ontving in Zeist de LiteratuurPrijs. Samen met Leo Vroman (die hij in 1966 in Amerika had opgezocht) schreef hij de dichtbundel 'Woordenwisseling/ruimtewisseling'.
In 1987 heeft hij voor mij in Amersfoort zijn bundel 'Het zwart van Goya' gesigneerd, inderdaad in een rokerig jazzcafé, gehuld in whiskygeuren.

Schrijver: Joanan Rutgers, 23 juni 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.3 met 3 stemmen 124



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)