Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Na acht maanden weer overgeschilderd

(voor Ulrike Meinhof Marie (1934 -1976))

Je bent geboren op 7 oktober 1934 in Oldenburg.
Je vader was dr. Werner Kurt Armin Meinhof, een kunsthistoricus.
Je moeder was Ingeborg Guthardt, ook een kunsthistoricus.
Je drie jaar oudere zus was Wienke.

Op je tweede verhuisde je naar Jena, waar je vader directeur van het stadsmuseum werd. Op je vijfde overleed je vader door kanker. Om financiële redenen kwam Renate Riemeck bij jullie in huis wonen. Ze was historicus, antroposofe en lid van de nazi-partij.

In 1946 verhuisde je terug naar Oldenburg. Je moeder werkte als lerares. Op je vijftiende overleed zij door kanker. Renate werd de pleegmoeder van Wienke en jou. Zij was degene die je introduceerde tot socialistische en pacifistische ideeën.
Op je achttiende behaalde je je diploma op een school in Weilburg en je las o.a. Hermann Hesse. Daarna studeerde je filosofie, sociologie, onderwijs en Duits in Marburg. Op je drieëntwintigste studeerde je aan de Universiteit van Münster. Je ontmoette daar o.a. de marxistische Manuel Sacristán, filosoof en schrijver. Je protesteerde tegen de wederopbouw van de Bundeswehr en tegen kernwapens.

Je werd lid van de Communistische Partij en je werd hoofdredactrice van het extreem-linkse tijdschrift 'konkret', opgericht door Klaus Rainer Röhl, met wie jij in 1961 trouwde. Jullie kregen op 21 september 1962 een tweeling, jullie dochters Regine en Bettina. Het huwelijk strandde in het voorjaar van 1968, omdat jij actief werd binnen het linkse terrorisme en hij was tegen het geweld tegen de overheid.

Je ontmoette Andreas Bernd Baader en zijn vriendin Gudrun Ensslin. Andreas was het enige kind van de historicus dr. Berndt Baader, hij zat bij de Wehrmacht, hij vocht in Rusland en hij verrichtte criminele dingen.
In mei 1970 hielp je Gudrun om Andreas uit de gevangenis te halen. Jullie werden de Baader-Meinhof Bende genoemd en ook wel de Rote Armee Fraktion. Andere leden waren o.a: Jan-Carl Raspe, Holger Meins, Astrid Proll, Thomas Weissbecker, Petra Schelm, Christa Eckes en Angela Luther.

Je maakte de tv-film 'Bambule', over vrouwelijke opstand en klassenstrijd. Je moest als voortvluchtige onderduiken. Je dochters gingen via Wienke naar Gibellina op Sicilië. Klaus en zij werden constant bewaakt door de politie, uit angst voor een ontvoering door RAF-leden. Klaus werd gevraagd naar eventuele onderduikadressen van jou.
Karl trouwde met Danae Coulmas, een Griekse diplomate en schrijfster.
In Jordanië werd je opgeleid in guerrilla-tactieken. Je deed mee aan bomaanslagen en meerdere bankovervallen. Je probeerde met andere RAF-leden inderdaad je dochters te ontvoeren om ze naar een pension in Jordanië te brengen, waar meer kinderen van vluchtelingen woonden. Je dochters werden op Sicilië tegengehouden en naar Karl teruggestuurd. Dat was vooral te danken aan de journalist Stefan Aust, een vriend van Karl.
Je schreef manifesten voor de RAF, met als belangrijkste 'Het concept van de Urban Guerrilla', een reactie op een essay van de politieke activist Horst Mahler, mede-oprichter van de RAF en momenteel in de gevangenis wegens Holocaust-ontkenning tot 2020. Zijn vrouw Sylvia Stolz zat voor dezelfde mening drie jaar gevangen.

Op 14 juni 1972 zat je samen met Gerhard Müller in Langenhagen ondergedoken, maar door een tip van de leraar Fritz Rodewald heeft de politie jullie gearresteerd.
In november 1974 kreeg je een gevangenisstraf van acht jaar, wat te overzien was. Jij, Andreas, Gudrun en Jan-Carl werden veroordeeld voor vier moorden en 54 moordpogingen.
Op 9 mei 1976, terwijl het proces nog niet was afgesloten, wist jij jezelf met een tot repen gemaakte handdoek op te hangen in je cel in de Stammheim gevangenis te Stuttgart.
Andreas en Jan-Carl kregen pistolen van buitenaf, waarmee ze zichzelf op 18 oktober 1977 doodschoten. Gudrun heeft zichzelf eveneens opgehangen.

Je werd eenenveertig jaar en je bent begraven op de begraafplaats Dreifaltigkeit in Berlijn-Mariendorf.
Je zelfdoding was onder zeer verdachte omstandigheden en velen beweerden dan ook met rake onderbouwingen, dat je in opdracht van de overheid vermoord bent. Door je bewakers of geheime agenten. Zo waren je nagels helemaal verwijderd om sporen uit te wissen, net als het feit dat je cel al snel helemaal werd overgeschilderd, terwijl dat pas acht maanden geleden ook al was gebeurd.
Je advocaat, die je het laatste heeft ontmoet, zag helemaal geen sporen van depressie, integendeel zelfs, je was vitaal en optimistisch.
Ook de Nobelprijs-winnaar Heinrich Böll geloofde in je onschuld en hij schreef een boek over jou, zoals Marianne Faithfull een album over jou maakte.
Oude filmbeelden laten wel een strenge, depressieve en eenzame Ulrike zien. Je rookte als een ketter en je gebruikte ook de nodige drugs, maar omwille van je pittige vechtlust weiger ook ik te geloven, dat je jezelf hebt opgehangen uit een oprecht schuldgevoel, zoals naïeve media overnam. Jij voelde je juist nergens schuldig over en je stond nog even fier in het leven als altijd.
De bange, schuldbewuste overheid vreesde de dag dat je ooit vrij zou komen...

Schrijver: Joanan Rutgers, 28 februari 2013


Geplaatst in de categorie: idool

3.7 met 7 stemmen 156



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Petra Hermans
Datum:
11 juni 2013
Email:
worldpoet546live.nl
Degene die wat te verbergen heeft, is bang voor
getuigenis van anderen. Al door de eeuwen heen.
Naam:
gerhard burgers
Datum:
30 mei 2013
Email:
gerhardbzmail.com
ik kan het me nog vaag herinneren, ik was toen negen jaar, in 1976.. het was vaak in het nieuws op tv

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)