Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Waar een verdrietig man van de aarde viel

(voor Richard George Manuel (1943 - 1986))

Je bent geboren op 3 april 1943 in Stratford, Canada. Je was de zoon van Ed Manuel, die een automonteur bij een Chrysler-dealer was. Je moeder was een lerares en je had drie broers, met wie je in het kerkkoor zong.

Op je negende begon je met pianoles en je speelde thuis met enkele vrienden. Je was fan van Ray Charles, Bobby Bland, Jimmy Reed en Otis Rush. Op je vijftiende begon je in de band 'The Revols', met de gitarist John Till, de bassist Ken Kalmusky, de zanger Doug Rhodos en de drummer Jim Winkler. Jullie speelden in de kelder van Ken's ouderlijk huis.

Je eerste, zelfgeschreven nummer was 'My Eternal Love'. Je stem kon van nature alle kanten op en werd vergeleken met de stem van Ray Charles. Op je achttiende kwam je bij 'Ronnie Hawkins and The Hawks', met drummer Levon Helm, gitarist/zanger Robbie Robertson, bassist Rick Danko en de multi-instrumentalist Garth Hudson.

Op je twintigste vormde je samen met Levon, Robbie, Rick, Garth, de saxofonist Jerry Penfound en de zanger Bruce Bruno een eigen band. Jerry en Bruce haakten af en jullie werden de begeleidingsband van Bob Dylan. Bob leerde je om eigen songs te schrijven en hij bracht je in contact met zijn manager Albert Grossman, die ook jouw manager werd.
In 1967 herstelde Bob van een auto-ongeluk en huurde jij met je band 'The Band' een roze huis op honderd hectare grondgebied. Daar experimenteerde je met soul, rhythm & blues, gospel en rockabilly. Je leerde jezelf drummen en samen met Robbie schreef je songteksten. Je tekende een contract voor tien albums bij Capital Records. Levon kwam terug en het debuutalbum 'Music from Big Pink' verscheen. Je had vier nummers zelf geschreven, net als Robbie. Het roze huis, waar alles begon te stromen, staat nog steeds aan 56 Parnassus Lane in West Saugerties. Er wordt nog steeds muziek opgenomen, zij het in een klassiek genre.
Na je debuutalbum volgden nog tien albums, met als hekkensluiter 'Jubilation', maar toen was jij er allang niet meer.

Op je vijfentwintigste trouwde je met Jane Kristiansen, een model uit Toronto, en jullie kregen twee kinderen.
Je acteerde in de film 'Eliza's Horoscoop'. Je dronk veel alcohol, maar je bleef kwaliteit leveren.
Je trad op met 'Grateful Dead', waarvan de leden behoorlijk aan de alcohol en de drugs waren. Hun bandlid Ronald McKernan overleed op 27-jarige leeftijd door een maagbloeding.
Je ging weer op tournee met Bob Dylan en je falsetto-stem klonk als vanouds tijdens je song 'I Shall Be Released'. Voorts trad je op met 'Crosby, Stills, Nash and Young', Joni Mitchell en de hoog-vrouwelijke 'The Beach Boys', met Dennis Wilson, die op zijn 39-ste in Marina Del Rey dronken is verdronken.
Robbie begon te klagen over het toeren en jij hield je staande met enorme hoeveelheden cocaïne en pakweg acht flessen Grand Marnier per dag. Dat is bijna een complete dagtaak om dat aan te slepen en te nuttigen. Dat je lever dat allemaal gepikt heeft, is een raadsel.

Op je drieëndertigste zijn Jane en jij gescheiden en je raakte bevriend met je drinkebroer Eric Clapton, die al net zo wanhopig en depressief als jij was. Beiden zochten jullie heil in de drank. Alsof er ooit een dronkenschap zou komen, die jullie depressie zou wegwissen. Je kreeg een auto-ongeluk en je optredens waren onzeker, want je was vaak veel te dronken om te komen, laat staan om te zingen. Hoge tonen kon je niet meer bereiken en je zong hees, maar welluidend. Toen kwam het legendarische afscheidsconcert 'The Last Waltz', op film vastgelegd door Martin Scorsese, met als gasten o.a. Bob Dylan, Neil Young, Van Morrison, Eric Clapton, Neil Diamond, Emmylou Harris en Ringo Starr. Daarna verbleef je op de ranch van Garth en je kickte af van de alcohol en de cocaïne. Je hertrouwde en je maakte filmmuziek bij 'Raging Bull' van Scorsese. Met Rick Danko vormde je een duo en met Helm en Hudson erbij was er de come-back van 'The Band'. Zonder alcohol en drugs was je als in je beginjaren, al was je stembereik wel beschadigd. Na het overlijden van je manager Grossman werd je weer depressief en zat je al gauw weer aan de alcohol en de cocaïne. 'The Band' kon niet gereanimeerd worden.

Op 4 maart 1986 zat je midden in de nacht wat te kletsen met Helm. Dat was in Winter Park en na een concert in een Art Deco nachtclub. Rond half drie zei je dat je nog wat nodig had in je motelkamer. Je was dronken en je rookte cocaïne. Je vrouw Arlie was ook dronken. Je dronk een laatste fles Grand Marnier leeg en daarna heb je jezelf in de badkamer opgehangen aan de douchestang. De volgende ochtend haalde Arlie eerst wat te eten en daarna vond ze jou. In paniek drukte ze nog op je borst, maar dat was zinloos. Je werd twee-en-veertig jaar en je bent begraven in je geboorteplaats Stratford. Robbie eerde je met zijn lied 'Fallen Angel' en The Band met 'Gone Too Soon'.

Schrijver: Joanan Rutgers, 26 maart 2013


Geplaatst in de categorie: idool

3.0 met 1 stemmen 51



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)