Knettergekverklaarde, geniale outcast

(voor Elise Nada Cowen (1933 - 1962))

Je bent geboren op 31 juli 1933 in Washington Heights.
Je vader was een mislukte entertainer, die bladmuziek verkocht. Je moeder was huisvrouw. Je was hun enige kind. Je groeide op in een Joodse familie.

Je begon al jong te dichten. Je las het werk van Emily Dickinson, TS Eliot, Ezra Pound en Dylan Thomas.
Je had last van acne en onhandigheid.
Je studeerde aan het Barnard College, waar je bevriend raakte met Joyce Johnson. De filosofie-professor Donald Cook, met wie je het bed deelde, bracht jullie in contact met leden van de de Beat Generation groep, die marihuana en andere stoffen gebruikten.

Je eerste poging tot zelfdoding was op het internaat, je sneed jezelf met glas en je noemde zelfdoding 'één van de eervolle alternatieven'. Na je afstuderen bleef je depressief, eenzaam en geïsoleerd.

Via Ginsberg ontmoette je de schrijver Carl Solomon, een ex-psychiatrische patiënt, die shock-therapie had ondergaan. Op je twintigste kreeg je in de lente en de zomer een spiegelbeeldrelatie met Ginsberg. Je was de laatste vrouw met wie hij zijn bed deelde, want in december 1954 werd hij verliefd op Peter Orlovsky, die zijn vaste levenspartner werd. Peter was dichter/acteur. Toch bleef jij de rest van je leven emotioneel sterk gehecht aan Ginsberg.

In februari 1956 woonde jij met jouw minnares Sheila, een schuilnaam, in jouw appartement in Yorkville en met Ginsberg en Orlovsky. Je werkte als typiste voor NBC, je typte 's nachts scripts, terwijl je rode wijn als water dronk. Van je ouders moest je in psycho-analyse. Door je openbare dronkenschap werd je ontslagen en je werd door de politie van je werkplek verwijderd. Aan je beste vriend Leo Skir vertelde je dat een van de agenten je in jouw maag had geslagen en dat je bril was gebroken. Toen je vader van je arrestatie vernam, zei hij melodramatisch: 'Dit wordt de dood van je moeder!'.

Je verhuisde naar San Francisco, waar de Beat-scene grote vormen aannam. Je werd verkracht door een drugsverslaafde zeeman en je woonde samen met een alcoholistische, Ierse kunstenaar. Je was er vooral om dichter bij Kerouac te zijn. Je at er één keer per dag en via een hysterectomie liet je in een laat stadium abortus plegen. Joyce kreeg argwaan en zij heeft je terug naar New York gebracht, waar je naar het Bellevue Hospital ging, omdat je weer een periode van zware depressie had.

Je schreef in het geheim gedichten en na een reis door Californië woonde je in Manhattan. Je kreeg last van ernstige psychische stoornissen en je werd opnieuw opgenomen in het Bellevue Hospital, waar je behandeld werd voor hepatitis en psychose. Je verzette je tegen de artsen en je vertelde hen, dat je met je ouders naar Miami Beach op vakantie ging voor rust en herstel. Ze lieten je gaan en jij ging naar het appartement van je ouders in Washington. Je gebruikte o.a. methadrine, wat je verdorde.

Op 27 februari 1962 sprong je door een gesloten woonkamerraam van het appartement van je ouders op zeven verdiepingen hoog. Je was op slag overleden. Je werd achtentwintig jaar.
De buren van je ouders hebben je gedichten, dagboeken en brieven vernietigd, op verzoek van je ouders. Hoe egoïstisch, bekrompen en onbezonnen! Je vriend Leo had gelukkig nog 83 gedichten van jou, die hij in literaire tijdschriften wist te plaatsen, o.a. 'Evergreen Review'.