Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Oud nieuws

Het laatste televisiejournaal deed alsof het een primeur te melden had. Er zou een nieuwe theorie over de zelfdoding van Vincent van Gogh zijn. Wat bleek, er was een tentoonstelling geopend met als rode draad 'Van Gogh, de zelfmoordenaar door de maatschappij' van Antonin Artaud. Eerste druk: 1974, bij uitgeverij Gallimard.

Citaat: 'Ze drong dus binnen in zijn lichaam, deze geabsolveerde, geconsacreerde, geheiligde en bezeten maatschappij, beroofde hem van zijn pas verworven, bovennatuurlijke bewustzijn en, als zwarte kraaien (-) nam zijn plaats in en doodde hem!'. Nog één: 'Hij is gestorven omdat het plebs hem nog tijdens zijn leven de eeuwigheid meende te moeten ontzeggen!'. Dokter Gachet krijgt er flink van langs, omdat hij hem in zijn manische toestand laat doorwerken, terwijl hij juist tot rust moest komen.

Nu was ik er net aan gewend, dat Vincent geen zelfdoding had gepleegd, maar door enkele kwajongens als gek werd beschouwd en met een pistool is vermoord, onderstrepen ze weer de theorie van Artaud. Blijkbaar blijft zijn overlijden een groot mysterie. Dat zijn omgeving hem als psychisch gestoorde beschouwde, is onomstreden waar, want hij belandde niet voor niets in een inrichting, maar, en dat verdedigt Artaud terecht, dat wil nog niet zeggen, dat hij werkelijk een geesteszieke was. Artaud noemt de maatschappij, die hem tot zelfdoding dreef, zwaar geestesziek en moorddadig. De nakomelingen van die maatschappij zijn nota bene hen, die met hem dwepen.

En wat denk ik eigenlijks zelf over Vincent? Wat zegt mijn intuïtie? Hij had een zware aanloop naar zijn meesterstukken en hij heeft bittere armoede gekend. Hij werd veel door leraren en collega's afgewezen. Hij was enorm eenzaam en hij was een poète maudit, een zware alcoholverslaafde en een stevige hoerenloper. Ooit wilde hij net als zijn vader prediker worden, maar daar kon hij qua studie niet aan tippen, dus leefde hij als een soort Sint-Franciscus tussen de Belgische armen en maakte hij van zijn schilderkunst zijn religieuze boodschap. Als pantheïst en vermomde christen. De zon was God en hij ging helemaal op in de zon. Zijn gezicht straalde als de zon. Ik denk dat hij werkelijk bijzondere verlichtingservaringen heeft gehad, maar dat de terugval hem verwoest heeft. Hij kon die enorme, goddelijke liefdeservaring niet vasthouden, niet vastleggen op zijn doeken, waardoor hij, naast de benauwende, afwijzende omgevingsdruk, zichzelf overbodig wanende, in de borst heeft geschoten.

Die scheldende en onkundige kwajongens waren er natuurlijk wel geweest, maar meer op de achtergrond. Hij is echt door het lint gegaan. Een slachtofferrol was niets voor hem. Hij was een extremist, maar niet iemand, die zichzelf zou laten vermoorden door opgeschoten schorem. Al hadden die misschien wel die intentie, dan nog zou hij hen voor zijn geweest. Zijn zintuigen waren buitenaards verscherpt en hij kon kilometers om hem heen de boel haarfijn waarnemen. Zijn spirituele, helderziende vermogens beschermden hem altijd tegen grote gevaren. Daarom kon hij ook overleven op de meest ongure plekken. Zijn wil tot zelfvernietiging was aangeboren, een genenkwestie en gevoed door determinisme, maar juist door die hoge spanningsgraad wist hij zichzelf te ontpoppen tot één van de grootste kunstschilders ooit, totdat de spanningsboog inklapte en hij van de weeromstuit niet anders kon, dan te gehoorzamen aan zijn leeggeroofde ziel, geest en lichaam.

Schrijver: Joanan Rutgers, 11 maart 2014


Geplaatst in de categorie: psychologie

2.2 met 4 stemmen 88



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)