Omringd door schuimbekkende geldwolven was je hen voor
(voor Thomas Evans Jr (1947 - 1983))
Je bent geboren op 5 juni 1947 in Liverpool.
In juli 1967 ging de band The Iveys naar Liverpool om een vervanger voor hun zanger/gitarist Dave Jenkins te zoeken. Ze ontdekten jou, terwijl je de zanger van The Calderstones was, en je werd uitgenodigd om in Londen auditie te doen. Pete Ham, Ron Griffiths, Mike Gibbins en Dave Jenkins waren dolblij met jou en in augustus 1967 werd je lid van the Iveys. Op 20 augustus 1967 was je eerste optreden in de Starlite Ballroom in Crawley.
Je eerste demo was 'Good Times Together', verschenen op You Tube. Op 23 juli 1968 tekenden jullie een contract met Apple Records, eveneens het label van The Beatles. Op 15 november 1968 verscheen de wereldhit 'Maybe Tomorrow', door jou gezongen en geschreven door je vriendin Leslie Sandton. In Nederland stond het lied op nummer één. Verder was het geliefd in heel Europa en in Japan.
In november 1969 werd de bandnaam Badfinger en later dat jaar verscheen het debuutalbum 'Maybe Tomorrow', psychedelische poprock. Jij schreef ook de songs 'Beautiful and Blue', 'Fisher' en 'Angelique'.
Paul McCartney gaf jullie een extra stimulans, door jullie zijn lied 'Come and Get It' te schenken. Dit lied werd een ondersteunende hit voor de komische film 'The Magic Christian', met Peter Sellers en Ringo Star, drummer van The Beatles. 1970 verscheen het album 'Magic Christian Music', met 'Carry on Till Tomorrow', door Pete Ham en jou geschreven, geproduceerd door Paul McCartney. Ook verscheen het album ''No Dice', met de hits 'No Mather What' en 'Without You', de indrukwekkende ballade, die wereldwijd op nummer één stond.
Badfinger had groot succes met songs als 'Day After Day' en 'Baby Blue'. In 1971 verscheen 'Straight Up', met 'Money' en 'It's Over' van jou.
In 1973 verscheen 'Ass', met 'Blind Owl' en 'As I say' van jou.
In 1974 verscheen het vijfde album 'Badfinger', met 'Why don't we talk?' en 'Where do we go to from here?' van jou.
In 1974 verscheen eveneens 'Wish You Were Here', met 'King of the Taxation' van jou.
Op 24 april 1975 heeft Pete Ham zichzelf opgehangen in zijn garage in Surrey. Hij werd 27 jaar en in zijn afscheidsbrief hekelde hij zijn manager Stan Polley, die door wangedrag de muziek van Badfinger had gekeeld. Daarna werd je samen met de ex-Badfinger gitarist/toetsenist Bob Jackson lid van de band The Dodgers. Muff Winwood, de oudere broer van Steve Winwood, produceerde drie singles voor The Dodgers en het debuutalbum van de Dire Straits. Je werd door de muziekindustrie verstoten en in 1977 werd je weer lid van Badfinger.
In 1979 verscheen 'Airwaves', samen met de gitarist Joey Molland, in 1981 opgevolgd door 'Say No More', het laatste album, waar jij aan meewerkte en eveneens het laatste album van Badfinger. Je schreef zes van de tien songs. Toch werd het succes van Badfinger na de zelfdoding van Pete Ham niet geëvenaard, zelfs verre van dat.
Molland en jij gingen uit elkaar en in 1982 werkte je weer samen met Bob Jackson en de drummer Mike Gibbins. Jullie tekenden afzonderlijk contracten met een zakenman uit Milwaukee, die jullie heeft opgelicht. Jullie zaten vast in Amerika, zonder tournee-programma, geld en voedsel. Bovendien werden jullie fysiek bedreigd. Terug in Engeland werd je aangeklaagd voor het opgeven van je tournee-contract. Er werd vijf miljoen dollars schadevergoeding van je geëist.
Op 18 november 1983 had je een telefonische ruzie met Joey Molland over de royalty's. Die ruzie voerde je ook met Mike Gibbins en je ex-manager Bill Collins. Je bestaanszekerheid glipte weg. Op 19 november 1983 heb je jezelf aan een wilg in de achtertuin van je Londense huis opgehangen. Je had de zelfdoding van Pete nooit verwerkt en tegen je vrouw Marianne had je gezegd, dat je bij Pete wilde zijn, omdat het daar een betere plek is, dan hier beneden.
Je werd zesendertig jaar.
Geplaatst in de categorie: idool
Thomas Evans Jr
971
Geef je reactie op deze inzending:
Je schrijft jouw beschouwingen altijd over mensen die ergens van bekend zijn. Ik ben nergens van bekend. Dus geen hond die het interesseert. Behalve mijn eigen hond, en die leest geen beschouwingen. Bovendien word ik er wat paniekerig van om op die manier in de aandacht te staan. Het liefst kruip ik als een mol ver onder de grond, kom ik bij voorkeur alleen 's nachts even kijken hoe de wereld er uitziet. Net als het egeltje dat alleen na het vallen van het duister door mijn tuin loopt. En heel stil blijft zitten als je in de buurt komt. Stekels recht overeind.
Misschien heb ik over tien jaar een sprookjesboek geschreven. En misschien vind ik het idee van zoveel belangstelling dan wat minder eng dan nu. Je weet maar nooit, want ik blijf mezelf vertellen dat wonderen bestaan. Als dat zo is, dan mag jij me natuurlijk interviewen. Maar het is de vraag of je dat dan nog wilt, en of je dat dan ook durft, want je hebt onlangs duidelijk uitgelegd dat je geen contact met me wilt/durft/kunt opnemen. Dus ik weet inmiddels niet meer zo goed hoe je het bedoelt als je zegt dat je misschien contact wilt.
Verder kan ik het natuurlijk niet helpen dat jij slecht tegen complimenten kunt. Je wilt liever dat ik je afkraak, maar dat is niet wie ik ben. Dus leer de complimenten maar te incasseren. Je verwijst naar SM, maar public humiliation is mijn kink niet. Wie zoet is krijgt lekkers, zegt het liedje, dus wie weet, als je braaf bent, maak ik misschien wel een keer een uitzondering.
Je werkt intussen toch wel aan je lampionnetje, mag ik hopen, want je hebt nog maar elf maanden voor het weer Sint Maarten is. En dan wilde je hier aanbellen, of was dat ook maar bij wijze van spreken? Zo niet, ga dan alvast je liedje maar oefenen, want voordat je het weet, zijn die vier seizoenen voorbij!
Toch blijft de aartsengel Gabriëla maar complimenten uitdelen en snel ik mijzelf als een hazewindhond naar de schuilkelders, want ik ken inmiddels het averechtse effect van die goede bedoelingen. Toch neem ik haar niets kwalijk, omdat mijn afwijkende standpunt wel heel exclusief is. Bovendien is ze bovenmate onderlegd en weet ze steeds weer zeer duidelijk waar ze het over heeft. Ik zou willen dat ze wat minder energie aan mij besteedt en meer energie aan haar eigen literaire hoogstandjes. Dat ze als absolute meesteres haar meesterschap ten toon spreidt. Haar reacties zijn nederig verstuurd, maar zijn in wezen veel groter qua inhoud, dan menige rubriekeninzending op Nederlands.nl. Volgens haar kennen wij elkaar vanuit een vorig leven, wat ik zeker niet wil ontkennen, want ze weet me volop te typeren en te raken. Misschien moet ik maar eens contact met haar opnemen om een beschouwing over haar te maken, want ik denk, dat vele lezers met mij daar zeer nieuwsgierig naar zijn!...
Deze beschouwing is tegelijk ook een eerbetoon aan Pete Ham. Wat hebben beide mannen ons veel moois gegeven. "Without You', door hen beiden geschreven, is maar liefst 180 keer gecoverd, waarvan de versie van Harry Nilsson het meest bekend is. Toch is het altijd weer verfrissend de originele versie van een mooie song te horen, in dit geval gezongen door de schrijvers zelf. Prachtig. Hoewel ook Nilsson het zeker niet onverdienstelijk deed.
Mooi dat er dan iemand op Youtube reageert door te zeggen: "Harry Nilsson sang this song as it should be sung - with heart and emotion - and that is fine by me - but the real stars here are the two guys who wrote this classic. Pete Ham and Tom Evans of Badfinger. We miss you guys!"
En zo is het.
Ze zijn beiden veel te vroeg uit het leven gestapt. Stel je voor, dat ze beiden nog een jaar of dertig songteksten waren blijven schrijven. Wat zou dat een muzikale rijkdom opgeleverd hebben voor onze wereld.