Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Desoriëntatie

Veel oudere personen, onder wie ik met ruim 84 levensjaren op de teller, hebben het soms tot uit den treure over vroeger en de goede oude tijd, waar alles beter, rustiger was en waar men met meer respect met elkaar omging en . . . blablabla. Jongeren, vanaf grofweg de pubertijd tot in de jaren van de zogenaamde identiteitscrisis zouden ons daarom best wel eens een poosje achter het behang willen plakken. Zij leven nú en hanteren andere criteria voor genot, tevredenheid of voldoening. Er is, ook op deze site, al herhaaldelijk geschreven over verjaardagen, waar de jongere generatie tijdens de zuinige gesprekjes over en weer vol overgave bezig is met hun telefoontjes op hun schoot en waar de wereld om hen heen blijkbaar niet bestaat. De gewenning is al zo groot, dat men nooit meer zonder deze communicatie meent te kunnen. Wij vinden dit overdreven en doen er wat lacherig over, zonder eigenlijk door te hebben, dat ook wij in de loop van de afgelopen jaren met hetzelfde virus zijn besmet.

Toegegeven: we vieren onze verjaardagen bijna nog als vroeger en keuvelen met elkaar. In de dagelijkse praktijk echter wordt het hele ‘social media’-gebeuren als het ware geleidelijk aan door je strot geduwd en het duurt niet lang meer, dan zal misschien iedere senior of hoogbejaarde persoon moeten internetbankieren, om maar iets te noemen. Eerlijk gezegd, hebben mijn vrouw en ik, om een beetje bij de tijd te zijn, ieder zelf een computer én een tablet en appen wij met onze kinderen en kleinkinderen. Zo kan het gebeuren, dat ook wij, zij het in een trager tempo, over een tijdje bijna net zo bedreven raken met vele mogelijkheden van deze media als de jongere generatie nu, waarover wij ons nu nog bij tijd en wijle kunnen opwinden. Hoever ik zelf al op weg ben naar deze situatie bleek hedenochtend, waar ik tijdens een bezigheid plotseling onthutst en vol onbegrip moest constateren, dat ik wederom een voor mij vertrouwde vaardigheid begon te verliezen of al grotendeels al kwijt was.

Aangezien vrouwlief volgende week jarig is, had ik deze keer een mooie maar blanco felicitatiekaart gekocht. Ik wilde haar met een lief gedicht feliciteren, hetgeen altijd beter binnenkomt dan de meest mooie door derden bedachte teksten. Na de eerste twee woorden ging het al meteen mis, omdat ik net zo zwierig en vloeiend dacht te kunnen schrijven als een lange tijd geleden. Ik begon een woordje met een letter ‘y’ terwijl ik een ‘w’ had willen gebruiken. Na de eerste schrik moest ik even goed nadenken hoeveel pennenstreken een letter w bevatte. Enigszins onzeker constateerde ik, dat ik begon te transpireren en dat mijn hand trilde toen ik probeerde de tekst tot een goed einde te brengen. Van de eens zo vloeiende schrijfbeweging met een mooi en goed leesbaar handschrift was niet méér over dan woorden die grotendeels uit losse letters bestonden. Ondanks het vertrouwen dat mijn echtgenote ook deze krabbels ontroerd zal lezen omdat ze oprecht zijn bedoeld, was ik toch behoorlijk van streek.

Op deze manier, zo bedacht ik later, zijn in de loop der tijden vele oude ambachten verloren gegaan. Vanaf de middelbare school tot en met mijn volwassen leeftijd heb ik altijd keurig en vlot met een vulpen kunnen schrijven. Later leerde ik lakschrijven en kalligraferen en was daar best wel bedreven in. Nu is alles verloren gegaan. Het toetsenbord blijft dus mijn meest trefzekere middel om iets van me af te schrijven.

Laatst las ik onder een column een reactie, met daarin een zinsnede als goedbedoelde suggestie: “dit was beter op het tabblad beschouwingen tot zijn recht gekomen”. Misschien, zo denk ik mijmerend, waren er in déze beschouwing, ontdaan van alle overbodige ballast, genoeg elementen overgebleven om in een column te kunnen worden verwerkt. Maar ja, dat móét je durven en vooral kunnen, zo niet dan blijft zulks gewoon een illusie; gelukkig is daar niets mis mee.

Schrijver: Günter Schulz, 20 september 2019


Geplaatst in de categorie: emoties

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 301



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Annejan Kuperus
Datum:
22 september 2019
'Wie schrijft, die blijft', Günter en jij moet dit zeker blijven doen. Het is om het even wat mij betreft of jij dit nou beschouwend of anders doet. Meer dan lezenswaardig ben jij altijd...!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)