Nick & Simon & Kees & ABBA
Nick Schilder, Simon Keizer en Kees Tol maakten een gedenkwaardige en monumentale documentaire over de succesvolle popgroep ABBA uit de vorige eeuw. Hun televisie-programma 'Take A Chance On Me', over de jeugd en het verloop van de ABBA-leden is een schot in de roos en op schijnbaar relaxte, maar ingenieuze manier gemaakt. Met name Kees Tol steelt de show als kolderieke, enthousiaste en gedreven ABBA-fan. Nick en Simon zijn ontroerend en bewonderenswaardig in hun ABBA-uitvoeringen. Alles draait om het beroemde, muzikale viertal; Agnetha Fälskog, Björn Ulvaeus, Anni-Frid Lyngstad en Benny Andersson. De zeven afleveringen werken naar een hereniging van de ABBA-muzikanten en een gezamenlijk optreden toe, het liefste met Agnetha, Björn, Anni-Frid en Benny erbij, maar dat blijkt te hoog gegrepen. Desalniettemin is het een leerzame, verrassende en humoristische reportage. Ik lag herhaaldelijk in een deuk om de grappen van de drie melige heren, die het als komieken ook aardig doen. Toch is het al met al wel een plechtige bedevaartstocht geworden en zie je de devotie van de Volendamse drieling alsmaar toenemen. Knap werk om na al die jaren ABBA weer zo spiksplinternieuw op de rails te krijgen. Ik heb werkelijk genoten. Over de muziek van ABBA zegt Kees: 'Ik weet nog dat ik als kind het supermagisch vond!'. Dat vond ik ook als kind en deze documentaire heeft de magie heropend, maar tevens genaakbaarder gemaakt. Het is ineens mensenwerk geworden, maar niet minder indrukwekkend.
Nicolaas Maria (Nick) Schilder is geboren op 6 november 1983 in Volendam. Anny Schilder van wijlen BZN is familie van hem. Nick is getrouwd met de knappe Kirsten Hofstee en zij kregen samen twee dochters, Nikki en Jackie, en één zoon, Julian. Zij wonen nu aan de Zeedijk in een door henzelf ontworpen huis, waarvan de eerste steen door Nick muziekmanager Jaap Buijs is gelegd. Simon Nicolaas Keizer is geboren op 16 mei 1984 in Volendam. Simon is op 13 april 2012 getrouwd met de beeldschone Annemarie Hoek en op 26 juli 2017 werd hun dochter Kiki geboren. De oudere zus van Simon is Carina, die twee kids heeft, Finn en Saar. Zij wonen natuurlijk ook in Volendam. Op zijn 16-de overleed Simon's vader door maagkanker. Simon is een achterneef van Jan Keizer (BZN) en de zanger Marie Lidwina Kwakman (Maribelle), die op Ibiza woont. Simon krijgt hulp van een psychologe, i.v.m. de afsluiting van zijn gevoelens en zijn verdrongen emoties. Simon en Nick waren beiden in Café 't Hemeltje tijdens de brand op Oud en Nieuw 2000-2001. Nick kreeg een longbeschadiging en een verbrande hand. Hij lag 23 dagen in een ziekenhuis. Zijn artsen adviseerden hem om zangles te nemen. Nick en Simon hebben elkaar op school ontmoet. Simon was 16, toen hij zijn eerste lied 'Still Searching' voor zijn overleden vader schreef. Het eerste gezamenlijke nummer van Nick en Simon was 'Do you know what I mean'.
Kees Cornelis Tol is geboren op 10 februari 1982 in Volendam. Hij is tv-presentator, acteur en producer. Zijn vader is Thomas Tol, die toetsenist van BZN was. Hij componeerde o.a. 'Mon Amour' en 'Sevilla'. Thomas is ook in de documentaire te zien. De broer van Thomas was wijlen Cees Tol, de gitarist van BZN. Kees was ook bij de brand in 't Hemeltje te Volendam en hij liep ernstige brandwonden op. Hij is homoseksueel en hij sprak de Nederlandstalige audiotour in voor het ABBA-museum in Stockholm. Nick en Simon maken vanaf 2002 samen muziek en Simon schreef nummers voor zijn vriend Jan Smit. Op 13 mei 2006 verscheen het debuutalbum 'Nick & Simon' bij Volendam Music van de muziekmanager Jaap Buijs (1946 - 2015). Met 'Steeds weer' en 'Spaanse duif', gebruikt voor het tv-programma 'Het mooiste meisje van de klas'. In 2007 verscheen 'Vandaag', met 'Kijk omhoog', 'Rosanne' en 'Pak maar m'n hand'. In 2009 verscheen 'Luister', met 'Vallende Sterren', 'De Dag Dat Alles Beter Is' en 'Lippen op de mijne'. Daarna volgden nog tien albums. De drie heren maakten eerder de 5-delige documentaire 'Homeward Bound', over Paul Simon en Art Garfunkel.
In 'Take A Chance On Me' ontmoeten de Drie Musketiers de vroegere, vaste gitarist van ABBA Lasse Wellander, Tonny Roth, de jeugdvriend van Björn en bassist van de Hootenanny Singers, de journaliste Eva Axelsson in Torshälle, het dorp waar Anni-Frid in opgroeide, Janne Schaffer, een vaste sessiegitarist van ABBA, de Stockholmse clubeigenares Alexandra Charles, de ABBA-biograaf Carl Magnus Palm en de hair en make-up artist Lolo Murray, een vriendin van Agnetha. Ze bezoeken o.a. de Metronome studio's,waar de meeste ABBA-songs zijn opgenomen. Vanaf een ander eiland bekijken ze het eiland Viggsö, waar de ABBA-leden hun muziek creëerden. Kees staat er met een verrekijker naar te turen. Björn schreef daar na een fles whisky 'The Winner Takes It All' en andere hits. Er was gewoon een geweldige magie tussen de vier ABBA-leden. Alle tekenen waren gunstig. Zelfs hun scheidingen wisten ze in rake hits om te zetten. Ze waren pure alchemisten. Hun muziek is vrolijk en energiek, maar ook verdrietig en troostrijk. Zij maakten gebruik van de Wall of Sound van Phil Spector, die overigens in zijn huis The Castle de 40-jarige actrice Lana Jean Clarkson vermoordde.
De documentaire wordt erg spannend, wanneer de perfect op elkaar in spelende, guitige heren Lolo Murray in een zeer chic gebouw ontmoeten. Lolo vertelt dat ze met Agnetha bevriend is en dat ze haar morgen zal ontmoeten. Kees is in alle staten en hij schrijft een briefje voor Agnetha. Ze maken ook een videoboodschap voor Agnetha, waarin Nick en Simon nog wat uit 'Thank You For The Music' zingen. Lolo ging mee met de laatste tournee van ABBA naar Japan. Vooral Agnetha had heimwee en wilde niet meer verder met ABBA. Zij was van Björn gescheiden en zij miste haar kinderen, Linda Elin en Peter Christian, die zij samen met Björn heeft gekregen. Op de hoes van hun laatste album 'The Visitors' staan zij alle vier uit elkaar voor een schilderij van Julius Kronberg in zijn nagemaakte atelier in Skansen. Het schilderij 'Eros' met een engel erop. Op 'The Visitors' staat ook het lied 'Like An Angel Passing Through My Room', wat Kees graag op zijn begrafenis wil laten klinken. Dat zegt hij aan het begin en aan het einde van de documentaire.
In 1990 hertrouwde Agnetha met Tomas Sonnenfeld, met wie ze in 1993 scheidde. In 1994 pleegde Agnetha's moeder zelfdoding en in 1995 overleed haar vader. Agnetha trok zichzelf terug op het eiland Ekerö en in 1997 komt de Nederlandse vorkheftruckchauffeur Gert van der Graaf in een huisje/schuur op Ekerö wonen. Gert is bezeten van haar en knettergek smoorverliefd op haar. Gert is vadsig en niet knap, maar hij weet haar op de een of andere manier toch te versieren. Misschien door zijn waanzinnige obsessie, maar Agnetha was ook kwetsbaar en makkelijk te verleiden, vanwege haar depressie. Hij zal bij haar de juiste snaar geraakt hebben. Gert kwam uit Steenwijksmoer bij Coevorden. Hij was dus een rustige en langzame Drent. Op een foto zitten ze hand in hand op de bank in Gert's Zweedse huisje. Niet te geloven, maar toch echt gebeurd. Of ze ook met elkaar naar bed zijn geweest, weet ik niet, maar het idee alleen al vervult mij met afschuw. Volgens Gert's moeder had hij een echte relatie met Agnetha en stonden haar pantoffels bij hem in huis. Ik denk eerder dat ze hem een wel aardige zielenpoot vond met wie ze rustig kon kletsen, een maatje na al haar teleurstellingen, een kalmerend vaderfiguur. In 1999 verbrak Agnetha de (liefdes?)relatie, maar dat kon gekke Gert niet verkroppen en hij ging haar stalken tot bij haar huis. Hij woonde immers maar een kilometer vanaf haar villa. Van 2001 tot 2003 mocht hij Zweden niet meer in. Daarna begon hij haar opnieuw te stalken. In 2006 werd hij opnieuw gearresteerd. Hij heeft beloofd om Agnetha nu met rust te laten. Hij is nu ongeveer 55 jaar. Agnetha's kinderen wonen ook op Ekerö en zij heeft vier kleinkinderen.
De documentaire eindigt bij Kees in huis te Volendam. Nick en Simon overhandigen hem een brief uit Zweden. Het blijkt zijn eigen brief aan Agnetha te zijn, waar Agnetha een weerwoord op geschreven heeft. 'Zweden. Kutlap!', roept Kees. 'Dit moeten we even bliepen!', zegt Nick of Simon, die twee zijn zo moeilijk uit elkaar te halen, het lijkt wel een siamese tweeling. De manier waarop Kees 'Nei!!!' schreeuwt is schitterend. Hij is helemaal door het dolle, want Agnetha heeft hem persoonlijk terug geschreven. Er staat: 'Hello Kees I met Lolo today, she showed me your note! Thanks a lot, wish you a nice Summer! Agnetha'. 'Ze weet dat je bestaat, Kees!', zegt Simon. En de kostbare brief wordt meteen ingelijst. Tot het einde aan toe blijft de onvervalste humor intact. ABBA is hartstikke mooi geweest, maar voor een wederopstanding is het absoluut te laat, gezien de leeftijd van het vierspan en de pit en glans, die voorgoed voorbij is, mede dankzij de nare en ombuigende levenservaringen. Er zou nog sprake zijn van een muzikale reünie, maar wie gelooft daar nog in? Ja, Kees wellicht, maar voor hem is alles wat met ABBA te maken heeft heilig en de moeite waard. ABBA is nostalgie, net zoals de oogverblindende schoonheid van Agnetha en Anni-Frid is verdwenen. De bejaarden kwamen terecht niet opdagen. Het was al erg genoeg om die oude muzikanten, die bij ABBA hoorden, te zien en horen spelen. De treurige ondertoon van de documentaire is toch wel, dat ABBA nogmaals is doodverklaard.
6 juni 2021
Geplaatst in de categorie: film
ABBA
481
Geef je reactie op deze inzending: