Phyllis Hyman en haar wanhopige liefdesverlangen

(voor Phyllis Hyman (1949 - 1995))

Jij bent geboren als Phyllis Linda Hyman op 6 juli 1949 in Philadelphia. Jouw vader Phillip Hyman was een Tweede Wereldoorlog veteraan en jouw moeder Louise Hyman was een nachtclubserveerster, die manisch-depressief was. Jij was de oudste van zeven kinderen en jij bent in St. Clair Village, Pittsburgh, opgegroeid, Dat dorp is in 2010 helemaal gesloopt. Jouw overgrootouders waren Ismaël Hyman en Cassandra Cross. Na Pittsburgh deed je een muziekopleiding en in 1971 deed je met de growp New Direction een nationale tournee. Vervolgens werd je lid van All the People en werkte je samen met The Hondo Beat. In 1974 speelde je in de film 'Lenny', over de komiek Leonard Alfred Schneider, die op 3 augustus 1966 door een overdosis morfine overleed en 40 jaar werd. Hij gebruikte dagelijks heroïne, methamfetamine en Dilaudid. Met de stripper/showgirl Harriett Jolliff kreeg hij op 7 november 1955 in Miami de dochter Brandy Kathleen (Kitty) Bruce, die een filmactrice/popzangeres werd. Dustin Hoffmann speelde Lenny.

Jij was twee jaar de leidster van de band Phyllis Nyman and the P/H Factor. In 1975 tekende jij een contract bij Roadshow Records/Desert Moon-imprint. Jij verhuisde naar NYC en jij deed de achtergrondzang op 'Premonition' uit 1976 van Jon Lucien. Verder werkte jij in een club aan de Upper West Side van Manhattan. Jij werd door de producer Norman Connors ontdekt en jij schitterde op zijn album 'You Are My Starship' uit 1976, met de zanger Michael Henderson. Jij zong met de jazzsaxofonist Pharoah Sanders en de Fatback Band en op 2 april 1977 verscheen jouw solo-debuutalbum 'Phyllis Hyman' bij Buddah Records, met o.a. 'No One Can Love You More' en 'I Don't Want to Lose You' van Thom Bell en Linda Diana Creed, die op 10 april 1986 in Ambler door borstkanker overleed en 37 jaar werd. Net haar man Stephen Epstein kreeg zij 2 dochters, Roni Lee en Dana. Linda schreef 'The Greatest Love of All', door Whitney Houston fabuleus gecoverd.

In 1977 trouwde jij met jouw manager, de arrangeur Larry Alexander, de broer van de jazzpianist Monty Alexander, die drie jaar met de Joodse jazzgitariste Emily Remler getrouwd was, Emily overleed op 4 mei 1990 in het Connells Point-huis van de muzikant Ed Gaston in Sydney door hartfalen, waarschijnlijk als gevolg van haar heroïne- en Dilaudidverslaving. Zij werd 32 jaar en zij is in de Joodse New Montefiore Cemetery begraven. Jij was de nicht van de homoseksuele Early Hyman, die in 'The Cosby Show' speelde. In 1978 verscheen 'Sing a Song', met o.a. 'The Answer Is You' en 'Love Is Free' van Mark Radice en met 'Gonna Make Changes' van jezelf. Al jouw jouw songs zijn formidabel gezongen. Hemeltjelief, wat een prachtige, krachtige en diepgevoelige stem! In 1978 verscheen ook 'Somewhere in My Lifetime', met naast de titelsong o.a. 'Kiss You All Over', ook bekend van Exile, 'Living Inside Your Love' en 'Be Careful (How You Treat My Love)'. In 1979 verscheen 'You Know How To Love Me', met naast de titelsong o.a. 'Under Your Spell', 'Complete Me' en 'Hold On'. In 1981 verscheen 'Can't We Fall in Love Again?', met naast de titelsong o.a. 'You Sure Look Good to Me' en 'Just Another Face in the Crowd'. In 1983 verscheen 'Goddess of Love', met naast de titelsong o.a. 'Riding the Tiger' en 'Let Somebody Love You'. Jij zong 'Never Say Never Again' voor de Bond-film uit 1983, maar Michel Legrand zat de boel dwars en hij liet het lied door Lani Hall uitvoeren.

Jij was een jazz/soul/pop/R & B zangeres. In 1985 speelde jij in de horrorfilm 'Too Scared to Sream', met Anne Archer (1947, NYC), en in 1986 verscheen 'Living All Alone', met naast de titelsong o.a. 'Old Friend' (op de live-opname op YT huil jij) en 'You Just Don't Know'. In 1988 speelde jij in de film 'School Daze' van Spike Lee en in 1989 in 'Soda Cracker', met Maud Solveig Christina Wikström (1945, Lulea). In 1991 verscheen 'Prime of My Life', met naast de titelsong o.a. 'When I Give My Love (This Time)' en 'Living In Confusion'. Jij leed aan net als jouw moeder aan een bipolaire stoornis, een depressie en stemmingswisselingen. In de jaren 80 kreeg jij die diagnose. Jij gebruikte vaak alcohol en drugs als zelfmedicatie en jij sprak vaak over zelfdoding. Op 30 juni 1995 pleegde jij zelfdoding in de slaapkamer van jouw appartement op 211 West 56th Street in NYC. Jij nam 's middags een overdosis Tuinal (slaappillen) en wodka. Om 14.00 uur werd jij bewusteloos gevonden en om 15.50 uur overleed jij in het St. Luke's/Roosevelt Hospital, nu het Mount Sinai West, op 1000 10th Avenue in Manhattan. Enkele uren later zou jij samen met de soulgroep The Whispers in het Apollo Theatre in Manhattan optreden.

Jij werd 45 jaar en jij bent gecremeerd. Jij schreef o.a.: 'I am tired. Those among you who I love, know who you are. May God bless you!'. Er was een herdenkingsdienst in de St. Peter's Lutheran Church. In 1995 verscheen postuum 'I Refuse to Be Alone', met naast de titelsong o.a. 'I'm Calling You' en 'Back to Paradise'. In 1998 verscheen 'One On One', met o.a. 'As You Are', 'Obsession', 'Leavin' The Good Life Behind', 'Love Is Here' en 'Remember Who You Are'. En in 1998 verscheen 'Forever With You', met naast de titelsong o.a. Funny How Love Goes', 'How Long', 'No One But You' en 'The Strength of a Woman' (voor Robin aka Chili). In 2018 publiceerde Jason A. Michael jouw biografie 'The Strength of a Woman: The Phyllis Hyman Story' bij zijn eigen imprint JAM Books. Ik denk bij jou aan 'Water of Love' van de Dire Straits: 'I've been too long lonely and my heart feels pain, water of love deep in the ground, but there ain't no water here to be found.'.

Phyllis Hyman

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 44