Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Lady Lavinia Meijer in een onverwoestbaar huwelijk met haar Lyon & Healy

Na dik twee jaar wachten was het eindelijk zover, de harpkoningin Lavinia Meijer speelde op 13 mei 2020 in de Goudse Schouwburg. Om 20.30 uur begon haar harpshow 'Untitled 2'. De juffrouw bij de ingang beweerde, dat Lavinia al een voorproefje aan het spelen was, maar dat bleken bij nadere beschouwing zo'n zes harpcursisten te zijn, die een soort voorprogramma presenteerden. Wel lief dat ze dat deden, maar niet echt een reclamestunt voor de harpmuziek. Er zaten overwegend oude mensen in de wachtruimte, die tegen de begintijd naar de intieme Kleine Zaal schuifelden. Ik had de eer om op de eerste rij te zitten en de rode harp van Lavinia, een Lyon & Healy uit Chicago, stond pal voor mijn kieskeurige neus. Er was een groot rond scherm opgesteld en in het begin van de hoogst imponerende show zag je Lavinia achter het scherm staan, terwijl zij een handharp bespeelde. Je zag haar contouren. Eerst twijfelde ik nog of zij het was, maar ik zag haar toch duidelijk, ook al was het nog vrij donker, vanachter het scherm naar haar rode harp lopen. Ineens flitste er een schijnwerper aan en zag je haar in volle glorie harp spelen. Dit was puur genieten, mede door haar charmante, modieuze kledij, een prachtige zwarte jurk met een rode sjerp voor haar middel/buik en een blauwe sjerp met zwarte vlakken om haar nek. Daar zat ze dan, op zo'n 10 meter afstand en helemaal in haar element met haar geliefde, de rode harp, die zij door en door kent en die haar troost en heelt bij verdriet en met wie zij samen haar vreugde kan delen.

Op het ronde scherm verschenen diverse filmpjes, ook kunstzinnige. Abdelkader Benali sprak over de vereenzaming van de moderne mens in een wereld die ons overvoert aan informatie. De hele show ging over de menselijke eenzaamheid en het begon met een indrukwekkend verhaal over de leegte in de menselijke schedels. Er werd gesproken vanuit een overleden positie, wat best wel een somber en luguber begin was, maar meer nog een mindfulness-achtige wake-up-call. Geleerde mensen spraken over hoe ze over pakweg een eeuw over deze/onze tijd zullen spreken en er kwamen allerlei -ismen ter sprake, zoals bubbelisme, dataisme, consciousisme. Lavinia vroeg ons om eventueel ook een isme-idee in te dienen. Er was een filmpje over een jongedame, die leed onder het wrange feit, dat zij steeds perfect moest zijn. Zij hekelde ook de fake-wereld van internet en zei tenslotte 'What is real?', wat Lavinia dan ook zei. Alle filmpjes zeggen alles over Lavinia, want zo wilde Lavinia voor haar moeder de perfecte dochter zijn. Anne Vegter las een filosofisch gedicht voor, terwijl Lavinia daar de perfect spelende harpmuziek bij speelde. Ik herinner me Anne's zin 'Wat als kippen vermomde engelen zijn?'. In Lavinia's gespannen gezicht met haar daadkrachtige kin zie je de verbetenheid van haar perfectiedrang. Alsof ze zichzelf voor haar moeder wil bewijzen, alsof haar moeder dan pas van haar zal gaan houden, maar echte moederliefde in onvoorwaardelijk, daar hoef je jezelf niet tot het uiterste voor in te zetten.

Ik heb vooral op Lavinia gelet en nauwelijks op de afleidende filmbeelden. Ik wist dat de voorstelling een uur zou duren en dat iets wat zo boeiend is, razendsnel voorbij kan gaan. Dus lette ik extra veel op haar prachtige handen, die wonderlijk langs de snaren gleden. Haar getrainde vingers beroerden de snaren vliegensvlug en ze wisten precies wat ze moesten doen, terwijl het voor mij abracadabra was. Zij keek op een scherm om te weten wat ze moest spelen, maar het meeste deed ze uit haar hoofd. Dat gaat allemaal echt razendsnel en daarbij moet je ook nog de juiste snaar weten aan te slaan, ik bedoel, er de meeste gevoelsintentie zien uit te halen. Dat zit bij haar absoluut wel snor, want zij is echt een natuurtalent en een werkelijk artistiek bevlogene. Zij ging helemaal op in haar harpspel en zij werd één met haar Lyon & Healy, die zij zo af en toe naar zich toe trok alsof zij hem dieper wilde beminnen. Dan wipte de voet waarop hij staat iets omhoog. Haar voeten in de zwarte muiltjes trapten geregeld op de goudkleurige pedalen. Soms leken de snaren op gevangenisspijlen en leek haar artistieke rechterhand op een eenzame hand, die gevangen zit. De hand van een eenzame gevangene, die net boven het gevangenisraampje uitsteekt en muzikale levenstekenen uitzendt. Soms, heel soms wordt die enorm liefdevolle hand door een buitenstaander geaaid, maar kan de hand het troostrijke binnenlaten? Het was opvallend om te zien hoe Lavinia haar applaus ontvangt; zij buigt werkelijk heel diep en zij toont haar heilige nederigheid. Haar oogleden, die tijdens het harpspelen meestal bijna of helemaal geloken staan, staan dan even helder open, maar gaan al gauw weer bescheiden op slot. Zij is wat wij een binnenvetter noemen.

Stille wateren, diepe gronden. Voor Lavinia geldt dat zeker. Maar zij kan ook volkomen los komen en uit de ban springen. Ineens stond zij op en liep zij van haar rode geliefde naar het beeldscherm, waarop allerlei geschilderde mensengezichten verschenen. Zij gooide haar prachtige, zwarte haren en haar heupen los en met haar rug naar het publiek gekeerd, danste zij lekker wild heen en weer. Wat moet dat heerlijk voor haar zijn, omdat haar rol als topharpiste haar vaak in een perfectionistisch harnas duwt, ondanks dat zij daar een vrije zwier aan weet te geven. De combinatie van haar klassieke harpmuziek en de flitsende, tamelijk drukke filmpjes is heel verfrissend en vernieuwend. Lavinia's artistieke hart houdt wel van uitdagingen en zij heeft ook nog het lef om ze uit te voeren. Zij liet zich tijdens haar optreden geen moment afleiden en zij was heel intens bezig met haar kunstwerk. Er kuchte wel eens een oud kereltje, maar voor de rest was het muisstil en was iedereen onder de indruk en in trance. Na haar wilde danspassen leek zij iets meer relaxed en tokkelde zij vol vitaliteit verder. Tenslotte kwam er een aftiteling op het scherm te zien. Haar medewerkers en haar gespeelde stukken werden getoond. Teveel voor mijn geheugen om allemaal vast te leggen. Ik geef dan ook slechts een impressie. De show op zich was natuurlijk vele malen mooier, dan wat ik in woorden kan vangen. Het is nu al een legendarisch concert en ik was er godzijdank bij. Zij heeft wereldwijd in de meest beroemde concertzalen gespeeld en haar bijzondere relatie met de modernistische componist/vaderfiguur Philip Glass springt in het oog.

Omdat wij zo lief door bleven klappen, kregen wij een extra nummer te horen en dat was nota bene het nummer, waar ik op zat te hopen, namelijk 'Mom & Dad' van haar nieuwste album 'Are You Still Somewhere?', verschenen op 1 april 2022. Dit diepgevoelige nummer maakte zij samen met niemand anders dan de inmiddels bejaarde rocker/drugsrakker Iggy Pop, die wij allemaal nog wel kennen van zijn megahit 'Lust For Life'. Iggy Pop (21 april 1947, Muskegon) doet de gesproken poëzie van zichzelf. Het is een ode aan zijn overleden ouders en hij heeft er spijt van dat hij niet liever tegen hen is geweest. Dit in combinatie met zijn rauwe, diepdoorleefde stem. Hoogst bijzonder en diepst ontroerend. Het greep me echt bij de keel. Daarna nog de scène van het klapvee en weg was Lavinia, al zag ik haar nog even zoeken naar de juiste uitgang tussen de zijkantpodiumdoeken. Ik liep nog even naar de rode harp om hem van dichtbij te bewonderen. Toen zag ik het merk Lyon & Healy. En jawel, ik heb hem heel even vlug aangeraakt. Allemaal diep geraakt, schuifelden wij naar de gratis drankjes. Ik zag dat Lavinia haar CD's ging verkopen en signeren, dus ging ik op audiëntie. Even eerder had ik haar heel ontwapenend naar de geluidstechnicus/filmregelaar zien lachen en haar ontspannen kant gezien. Ik kocht haar CD 'Are You Still Somewhere?' en ik ben samen met haar op de foto gegaan, zonder dat ik zenuwachtig was en totaal relaxed. Zij was vooral heel toegankelijk en zonder drempels als kapsones en hypergedoe. Ik vond het wel een beetje zielig voor haar dat zij zo weinig verkocht, maar voor al die oudjes was het misschien iets te modern en Kwiek, Kwek en Kwak. In ieder geval ben ik maar wat trots op mijn gesigneerde exemplaar, wat nu hier aan de voeten van mijn Maria-beeld met de nederig gekruiste armen voor haar borst ligt.

Lavinia heet in het Zuid-Koreaans Soo-Li No en zij is op 12 februari 1983 in Zuid-Korea geboren. Als 2-jarige ging zij naar haar adoptie-ouders in Nederland, Rob en Inge Meijer. Op haar 9-de begon zij harp te spelen. Op haar 11-de ging zij naar de Jong Talentafdeling van het Utrechts Conservatorium en kreeg zij les van de harpiste Erika Waardenburg, een leerlinge van Edward Witsenburg en de Belgische Susanna Mildonian (1940, Venetië), die Armeense ouders had en aan het Conservatorium Benedetto Marcello in Venetië les kreeg van Margherita Cicognari. In Parijs kreeg Susanna les van Pierre Jamet. Lavinia groeide op in Arnhem, waar zij naar het Stedelijk Gymnasium ging. In 2003 behaalde zij een Bachelor of Music aan het Utrechts Conservatorium en in 2005 behaalde zij een Master of Music aan het Conservatorium van Amsterdam. Zij volgde masterclasses bij o.a. Jana Bouskova, Isabelle Moretti, Daphne Boden, Natalia Shameyva, Emilia Moskvitina, Maria Graf, Skaila Kanga en Susann McDonald. Zij deed een cursus jazz bij de jazzharpist Park Stickney en zij volgde interpretatielessen bij de violist Theo Olof (1924 - 2012), de blokfluitist Walter van Hauwe (1948, Delft) en de pianist Willem Brons. In 2022 werd Lavinia lid van de Akademie van Kunsten, opgericht in 2014 door de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (KNAW), beiden gevestigd in het Trippenhuis op de Kloveniersburgwal 29 in Amsterdam, ontworpen door Justus Vingboons en in 1660-1662 door Louys en Hendrick Trip gebouwd. De huidige voorzitter is de beeldend kunstenares Liesbeth Bik (1959, Haarlem), de opvolgster van Anne Vegter. De voorzitter van de KNAW is de hooglerares Griekse literatuur en letterkunde Ineke Sluiter (1959, A'dam). In 2005 stichtte Ineke samen met de hoogleraressen Naomi Ellemers (1963, A'dam), Judi Mesman (1974, Aduard) en Eveline Crone (1975, Schiedam) de organistie 'Athena's Angels', die voor de belangen van vrouwen in de wetenschap opkomt.

Op 'Are You Still Somewhere?' staan naast de originele muziekwerken van Lavinia interpretaties van werken van Ryuichi Sakamoto, Alexandra Streliski, Zbigniew Preisner, Ólafur Arnalds en de mysterieuze pianist Lambert. 'Another Lonely Night' gaat over de zelfdodingsepidemie onder jongeren in Zuid-Korea, over de druk die tieners voelen om zich te moeten conformeren en te slagen in een stressverhogende prestatiemaatschappij. Over Lambert zegt Lavinia: 'Hij gebruikt heel subtiele nachtgeluiden, waardoor het lijkt alsof je gevangen zit in het donker'. 'DAMnation' maakte Lavinia samen met de pianist Pieter de Graaf. De stijlvolle, vogelachtige jurk op de cover van 'Are You Still Somewhere?' is van de baanbrekende mode-ontwerpster Iris van Herpen (5 juni 1984, Wamel). De meeste nummers op dit zuiver-edele album heb ik nu life meegemaakt. Dat is een unicum, wat ik mezelf terdege realiseer en waar ik dan ook reuzedankbaar voor ben. Met een extreem diepe buiging voor Lady Lavinia en eindeloos veel kussen op haar geniale handen, met een zielsdiepe kus op haar Lichtgevende kruinchacra.

Schrijver: Sir Joanan Rutgers
14 mei 2022


Geplaatst in de categorie: idool

5.0 met 1 stemmen 195



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)