Over moederschap en de moonwalk

Na schooltijd bracht ik mijn zesjarige zoon bij zijn vriendje en stapte op mijn fiets terug naar huis. Toen ik thuiskwam, zag ik drie gemiste oproepen op mijn mobiel. De moeder van zijn vriendje had me niet kunnen bereiken; mijn zoon was bijna in een snoepje gestikt. Ze had de huisarts gebeld en geprobeerd hem te laten braken. Gelukkig was het goed gekomen, maar de schrik was groot. “Ik wilde het snoepje doormidden bijten, maar het ging niet, en toen schoot het in mijn keel,” zei mijn zoon, nog altijd beduusd. De moeder van zijn vriendje en ik slaakten een zucht. Het is goed afgelopen zeiden we tegen elkaar. Thuisgekomen was hij nog steeds onder de indruk. Een uur later oefende hij de ‘moonwalk' op zijn sloffen door de kamer: het lag weer achter ons.

De verantwoordelijkheid voor je kind, de voortdurende paraatheid maakt je onzeker, hoe goed je het ook probeert te doen. Ouders zijn volgens onderzoek gelukkiger dan mensen zonder kinderen, maar ook ongelukkiger door slapeloze nachten en het inleveren van vrijheid. In feite word je vaak herinnerd aan je bezorgdheid als het weer eens mis dreigt te gaan: in het verkeer, op de speeltuin, zelfs met een simpel snoepje.

Het inleveren van vrijheid kun je zowel letterlijk als mentaal opvatten. Het voelt onvrij om steeds alert te moeten zijn. Die angst krijg je gratis bij het ouderschap.

Maar hoe zorg je ervoor dat je kinderen genoeg ruimte krijgen om zichzelf te ontwikkelen zonder hen volledig los te laten? Je eigen persoonlijkheid valt niet zo makkelijk te veranderen. Overbezorgde ouders die hun kinderen op de voet volgen en hen op alles en nog wat bekritiseren en dingen verbieden, creëren onzekere, ongelukkige volwassenen, aldus de Britse professor en klinisch psycholoog Tanya Byron. Zij stelt dat kinderen risicovolle situaties moeten meemaken om belangrijke levensvaardigheden te ontwikkelen.
Als ouder wil je het beste voor je kind, maar tegelijkertijd moet je leren om je eigen angsten opzij te zetten. Volgens Byron moeten ouders zich niet afvragen wat er mis kan gaan, maar hoe ze hun kinderen kunnen ondersteunen. Het besef dat je als ouder teveel ingrijpen kunt, voelt ongemakkelijk.

De valkuil is dat je als ouder alles wil regelen, voor je het weet verval je in overcontrole. Als je niet oppast, krijg je een kind dat niet weet hoe het met onzekerheid en risico om moet gaan. Onder het mom van liefde en goede bedoelingen (de weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen), creëer je misschien geen monster maar wel een neuroot.
Goed om te weten. Nu nog handelen, want als ouder ben je ook maar een mens. Zoals vaker gaat het om het vinden van de balans. Maar als niet-ouder ben je in principe alleen zelf de dupe van je gedrag.

ouderschap bezorgdheid vrijheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 100