De wereld om mij heen.

Tussen Harskamp en Otterlo, waar de Veluwse lucht wijd en vrij ademt boven uitgestrekte velden, ligt mijn wereld, groots in uiterlijke maat en diep van betekenis. Vanuit mijn verbouwde boerderij kijk ik uit op de stilte van het land. Geen haastige stadsgeluiden, geen flitsend verkeer, slechts het ritme van de natuur, eerlijk en onverstoorbaar. Soms even opgeschrikt door een tractor of maaimachine, maar daarna weer overstemd door de zangvogels en het gemiauw van overvliegende Buizerds. De weilanden reiken tot aan de horizon, nu al frisgroen in het voorjaarslicht, met recent aangeplant mais dat hoopvol uit de akker oprijst. Alles groeit in vertrouwen, in een natuurlijke orde die geen uurwerk kent. De aarde spreekt hier in seizoenen, niet in minuten. Mijn tuin is een levend schilderij. De rododendrons bloeien in volle pracht, hun verschillende kleuren soms fel en toch zacht, alsof de natuur zichzelf wil vieren. Tussen het groen dartelen hazen en konijntjes, schuw maar vrij, als fluisterende schaduwen van het oerinstinct dat deze grond nog draagt. Aan de oever van de sloot, waar het hoge gras en wat riet wiegt in de bries, woont een eendenpaar. Negen kleine kuikens volgen hun ouders in een rij als een levend kralensnoer, teder, moedig en kwetsbaar. In de lucht de loerende roofvogels die regelmatig een jong eendenpootje met kleine zwemvliesjes op mijn gazon dropten. Nu lijkt het eendengezin nog voltallig en de eenvoud van dat tafereel raakt me dieper dan welk groots gebaar ook. Hier is het leven onopgesmukt en juist daarin volmaakt.
De lucht is doordrenkt met de geur van bloesem, van vers gras, van vochtige aarde, maar ook regelmatig van gespoten mest, welke mijn reukzin weer terugbrengt op het boerenland. Elke ademteug is een herinnering aan de verbondenheid met alles in de natuur wat groeit, beweegt en ademt. In deze geur ligt iets ouds en tijdloos, een uitnodiging tot vertraging, tot bezinning, tot thuiskomen bij jezelf. De verbondenheid met het universum drukt zich uit in een prachtige lucht met grijze wolken waardoor de zon wil binnendringen. Mijn wereld is soms stil, maar beslist niet leeg. Ze fluistert, ze huilt en soms schreeuwt ze luid, maar ze leeft en draagt geheimen in zich welke je alleen hoort als je luistert met je hart. Hier ben ik getuige van het soms kleine, dat groot is. Van het oh zo gewone, dat bijzonder wordt als je de heilige schoonheid werkelijk ziet. In een wereld die vaak zo luidruchtig en gejaagd is, ben ik dankbaar voor deze plek op onze planeet. Niet omdat ze zo spectaculair is, maar omdat ze me herinnert aan wat echt is. Aan de wonderlijke eenvoud van bestaan. Aan het feit dat je soms alleen maar speels hoeft te kijken om werkelijk te zien, om te beseffen dat je leeft te midden van een wonder. Leven te midden van wonderen is weten dat je adem een geschenk is, je gedachten een mysterie zijn en elke stap een heilig vertrouwen, niet in een plan, maar in het feit dat het bestaan zelf een poëtische kracht is. Het wonder dat je ook zelf bent met je gedachten en soms vreemde daden. En het wonder in de wereld om mij heen.

Zie ook: http://spirituelefilosofie.blogspot.com

Schrijver: J.J.v.Verre
7 juni 2025

jjvverrelive.nl

landschap bewustwording

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 21