Vlucht naar nergens EEN SCHREEUW, EEN GIL gevangen in ontheemd verlangen spreken ze zoals ze zwijgen de naakte woorden door kusdode lippen uitgekleed DAARNA ALLES UITZICHTLOOS STIL verwelkt in een mistbed verdampt zuchten de opwinding lichamen klieven verslagen een dicht te huilen kloof OP SLIKKEND KWELZAND GESTRAND…

Doolhoofd (deel) ik heb boeken en muziek ik heb thee of koffie als je wilt ik heb zelfs asbakken en drank ik heb telefoons, een kapstok en een deurmat ik heb papier en pennen en ik teken en ik schrijf en ik heb oren en ogen en haar dat ervoor valt, ik heb een kachel en ramen waardoor we kunnen zien dat het binnen fijner is dan buiten,…

De laatste zes maanden van zijn leven was Rudolf Steiner aan bed gekluisterd wegens een ernstige buikziekte. Veel is er over zijn ziekte niet bekend en zelf vertelde of schreef hij er ook niet veel over, behalve een enkele keer in brieven aan zijn echtgenote Marie von Sivers. Hieronder volgen enkele fragmenten uit die brieven. (Bron: Brieven – Rudolf…

As De slapen van mijn schedel schreeuwen moord en brand. Haar silhouet draait in en om een lijf dat vraagt naar meer. Gezond verstand vervloekt haar geur de kleur van blauwe ogen die zoeken in de diepte waar een leegte een onbewoonbaarheid haar hoogtij viert. Dan breekt de ochtend slaap en lopen wij weer langzaam op de klippen van het…

kom ik leg je moeder om kom ik leg je moeder neer met een pik of een houweel op een vloer en zij moet vallen sta ik soms niet wijdbeens klaar met een komkommer tussen de benen dit is geen kurkentrekker nu je oud genoeg bent en je weet waar de shampoofles staat ik leun voorover tot je vanachter in me komt en het is niet eens nacht kom…

Het geluk bestuderen brengt het belangrijkste aspect van de mens naar boven.De relatie met zichzelf.Gelukkig voelen, een moment van gelukzaligheid, geluk hebben of echt gelukkig zijn. Mijn denkbeelden omtrent geluk zijn ontleend aan de Boeddhistische filosofie,die naast liefde en mededogen het loslaten als belangrijkste stap ziet naar de volmaakte mens…

Meester ik ken je trage pas hoe je achter het huis het weer uit de wolken kijkt en de dag op gang fluit altijd in mijn richting de emmer met de schillen zingt goedemorgen tegen je dij je weet dat ik wacht de vingers om het brood de hand waar ik uit eet je mond mompelt een peukje op en neer wanneer ik mijn gewichtige billen tegen je kruis…

Het moet me nu toch maar even van het hart. Al geruime tijd volg ik met toenemende verbazing en waardering de inzendingen van Joanan Rutgers. Als ik stel, dat deze mij in het algemeen aanspreken en ook, dat er veel juweeltjes bij zitten, dan zegt dit wellicht meer over mijn persoonlijke smaak en voorkeur dan over de werkelijke kwaliteit van zijn werk…

Dat ik gewoon mens ben misschien wordt de dag langzaam warm vandaag en mag ik in zijn navel wonen wanneer bloemen uit het veld het landschap volladen met bestemming en een open gelaat soms ben ik dichtbij, sluit stilte in een omarming, is alles gelijk in vleugelslag langs wind en oude vragen tijdloos, zoals het begin vanzelf op…

Furiën ik ga je dag zeggen, je verlaten, ik neem afscheid, ik draai me om ik geef alles terug dan kleed ik me uit en laat me op de grond vallen mijn lichaam markeren door iets zots, iets ongewoons zodat een ieder verbijsterd langs me heen loopt jaren blijf ik liggen mensen fluisteren soms als ze halt houden of glimlachen een beetje ongemakkelijk…

Interval daden achterwege laten gedachten radicaal stilzetten een half woord spreken niets verplaatsen aan water neerzijgen - staren elke dag witte lijnen in het blauw die elkaar kruisen en zwellen tot vegen tot sluiers en weer oplossen elke avond het zwarte gat dat vanaf de kant het meer in trekt er waaien wat mensen weg tenslotte…

Hij wacht aan de andere kant op het dak van een hoog gebouw en tussen ons hangt diep het asfalt in een dunne rook. Geen gezicht heeft hij. Ik mis de veilige hand die wijst naar een lange lijn waarop ik lopen durf. Ik sta alleen, weet dat ik springen moet, haal het rakelings tot aan zijn voeten. Dan pas reikt hij, gaan we over daken van…

lopen op water schuim als spinrag op kliffen van tenen opstuivend zee strooit strand in de wonde en draagt avondrood op zijn golven tot een gure wind monden snoert en verdrinkingsdood dichter lijkt te zijn dan ooit Alisa Coessens is geboren in 1991 te Buggenhout. Ze ontdekte haar zielsdiepe passie voor de vrije woordkeuze op…

Mijn verhaal bevat geen dure woorden, ik schrijf uit mijn gedachten en niet uit een woordenboek. Trigger is de reden, de reden tot huiselijk geweld, wat er overigens volgens manlief nooit is geweest. Niks verontrustends, maar wel gewelddadig, althans dat vonden de agenten.. Hem meenemen dat vond ik dan weer minder nodig, maar ja je hebt weinig in…

je werk verschoven en je schoenen richting morgen. De microgolf tingelt nog even als een tram ik ben aan haar zoals damp aan een koel raam om te condenseren zonder neerslag kan zelfs muziek niet beginnen dan trekken we de nacht over de dag tot net onder de kin geeft ze slap aan slapen toe probeer ik nog een zoen een vervelende mug in…

Mannen zijn van nature trots op hun mannelijkheid en ze overwaarderen hun seksuele prestaties, denken dat ze de mooiste vrouwen kunnen bevredigen, terwijl ze in feite maar een schertsfiguur tonen. Er zijn veel mannen, die het goed doen in de maatschappij, een redelijk hoge positie bekleden, meer dan genoeg geld verdienen en kunnen pronken met hun…

- Een cel is maar twee meter lang en nauw twee meter breed - Dit is de eerste regel van het eerste vers uit 'Het lied der achttien dooden' van Jan Campert (1902-1943). Een excursie naar een gevangenis in mijn woon-, werk- en leefomgeving heeft mij deze waarheid doen ervaren. Na een kennismaking met dit lied (der achttien dooden) wilde ik wel…

Aldus de dichtbundel Had ik armen ik zou niet ophouden naar je te zwaaien wat ik bied: een vlucht geen zelfhulp dus geen keukentip geen bouwdoos zelfs geen sexsuggestie ik walg van morsecodes geef mij de kans naar je te zwaaien ik leg je liefst het zwijgen op nee vertel niemand dat je me mag draag me achteloos in je tas lees me in de kleinste…

tweestrijd vannacht nog ga je naar huis. lang geleden vertelde je me eens een verhaal. het ging over het einde van de wereld en belangrijker nog: hoe dat te bereiken. ik had er geen idee van dat dit weten al een eerste stap vooruit was. later schreef je in een van je brieven dat je het ijs nooit kan tegenhouden. ik heb je nog eens opnieuw…

In het tijdschrift "Historia" las ik vorig jaar een artikel over de geschiedenis van de psychiatrie vanaf de veertiende eeuw. Een eeuwenlange geschiedenis van martelingen, bewoners die naakt aan de muren werden vastgeketend en bezoekers die bij wijze van volksvermaak mochten komen kijken naar de 'gekken'. Vooral onder rijke dames was dat een geliefd…