Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Over salonmuziek

Er bestaan duizenden stukken in kleine bezetting of voor solo-instrument die ongeschikt zijn om in de grote concertzaal te spelen. Die horen thuis in de intimiteit van de salon.
Hier wordt door een exclusief gezelschap geluisterd naar "salonmuziek". De luisteraars zijn dus "salonfiguren",
dit in tegenstelling tot "saloneske" figuren, dat is erger! Met het zitten in een salon en daar luisteren naar muziek is niets mis. Het zijn gewoon salonfiguren.

Een concert in een salon is een exclusieve gebeurtenis. Je wordt daarvoor meestal uitgenodigd. In een salon hoor je muziek die daarbuiten niet gehoord moet worden. In de oorlog mocht ik als klein kind wel eens mee naar een salonconcert. Mijn moeder zei dan wat geheimzinnig dat je de muzikanten van vanmiddag nooit in de grote concertzaal hoort. En dat was ook zo. Het waren Joodse musici, die zich naar rato de schaalcollecte opleverde in leven hielden. Ik heb daar beroemde musici gehoord. Ze zijn allemaal dood, dus ik mag hun namen best noemen. Kent u ze nog?

De cellist Samuel Brill, de violist Nap de Klein, zijn echtgenote Alice Heksch als pianiste. Natuurlijk speelden ze best eens een grote Sonate, maar ook wel graag wat lichter repertoire. Cellostukjes van Fauré, een "Lyrisch Stück" van Grieg, een Mazurka van Chopin of één van die aardige stukjes van Fritz Kreisler.

Salonmuziek bevat raffinement in kleur en klank, is geschikt voor een kleine ruimte en kent intimiteit. Eigenlijk net zoals de schilderijen in een salon. Die bevatten voorstellingen die de intimiteit van de salon bevestigen. Het zijn bijvoorbeeld liefdesscènes, bloemrijke boeketten in kleur en contrast, familiescènes waaruit trots en gevoel voor traditie blijken en zeker ook wel enige vorm van zelfgenoegzaamheid.

Salonmuziek is Frans, maar ook wel Weens. Schubert gaf zijn Schubertiades ook in salons, net zoals in Parijs. Altijd voor luisteraars die niet alleen kunstmin uitstraalden maar ook de mogelijkheid tot het steunen van arme kunstenaars.
Chopin en Liszt speelden in Parijs ook in salons,maar niet uit armoede! Er waren heel weinig geschikte openbare podia waar zij terecht konden. Eigenlijk alleen de Salle Pleyel.
Het Franse muziekleven stond in het teken van opera en ballet. Het publiek moest geamuseerd worden door grote entourages en grote decors. Het kleine gebaar, kamermuziek, telde nauwelijks mee.

Beroemde salondames waren George Sand, Madame de Pompadour en nog veel, veel meer. De saloncultuur werd vroeger heel erg bepaald door stand, minder door adel als wij misschien zouden denken. Het werd een elitair publiek en daar is niets mis mee! Salonconcerten waren vroeger een prachtig middel om een muziekminnend publiek te gerieven. De kleinschaligheid van een concert en de intimiteit daarvan wist men hoog te schatten.

Schrijver: Wim Brandse, 1 februari 2009


Geplaatst in de categorie: muziek

3.6 met 5 stemmen 354



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)