Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Comédienne met stil verdriet

(voor Dorrit Weixler (1892 - 1916))

Je bent geboren op 27 maart 1892 in Berlijn.
Je was één van de populairste filmactrices aan het begin van de twintigste eeuw. Dat was de pionierstijd van de stomme films, toen er nog filmpianisten bestonden en leeszinnen nog afzonderlijk door de beelden heen gemonteerd werden.
Eén van je zussen was Grete Weixler en zij was ook een actrice. Ook je andere broers en zussen waren kunstenaars. Jullie opa was een beroemde acteur in Hongarije.
Je bent in Berlijn naar de toneelacademie gegaan en je ging graag naar het theater om anderen te zien spelen en om het vak een beetje af te kijken.

Tijdens een avondje stappen in de binnenstad van Berlijn, ontmoette je in een kunstenaarscafé de regisseur Alwin Neuss, die een neus had voor nieuwe talenten. Hij vond je geknipt voor zijn nieuwste film en zo debuteerde je op je negentiende in de film 'Seine erste Liebe'. Je speelde nog in een andere film van Alwin en toen kreeg de regisseur Franz Hofer je in de smiezen. Hij wist je over te halen om in zijn films mee te spelen.
Je verscheen in 'Fräulein Chef', 'Das rosa Pantoffelchen', 'Der unsichtbare Zeuge' en 'Fräulein Piccola'. Op je drieëntwintigste verscheen je met groot succes in 'Aschenbrödelchen' en 'Chauffeur Dorrits' en een jaar later steeg je filmroem nog hoger met 'Dorrits Eheglück' en 'Maria'. Je speelde in detectives, drama's en vooral komedies. In totaal speelde je in elf films van Hofer.

Franz Hofer werd je echtgenoot, maar dat was van korte duur. Hij was tien jaar ouder. Hij maakte zijn laatste film in 1933, ten onder gegaan door de opkomst van de sprekende film. Hij was een lid van de Nazi-partij en hij overleed pal voor het einde van de tweede wereldoorlog op een raadselachtige wijze. Het kan zijn dat hij als nazi-lid tot dezelfde conclusie kwam als Adolf Hitler en Eva Braun. Of verzetsleden hebben hem gedood.

Jij speelde naast Ernst Lubitsch en je speelde vaak een schaamteloze, brutale tiener in een matrozenpak, een deugniet, die normaliter door geen man te temmen was. Je speelde ook naast Bruno Kastner, die je vurige aanbidder speelde. Hij was zes jaar getrouwd met de actrice Ida Wüst. Toen zijn carrière niet meer liep, werd hij zwaar depressief en op zijn tweeënveertigste heeft hij zichzelf opgehangen.
Je speelde eveneens met Paul Otto, die vanwege zijn joodse afkomst in 1943 samen met zijn vrouw Charlotte zelfdoding pleegde, omdat zij niet naar een concentratiekamp wilden, zichzelf überhaupt niet wilden overleveren aan de nazi's.
En je speelde met Paul Heidemann, een komiek, Kurt Busch en Franz Schwaiger. Je speelde zelfs beter dan de beroemde, briljante actrices Ossi Oswald en Annie Ondra.
In 1915 ben je gescheiden van Franz en ging je van Luna Films naar Oliver Films, maar de inhoud van je rollen bleven pakweg hetzelfde.

In het Theater op Nollendorfplatz 5 (anno 1905) was een promotie-campagne voor jou, getiteld 'Dorrit Weixler Woche'. Je deed er komische sketches en je danste er. Het werd een totale afgang. Je leed aan stress na twintig gemaakte films in twee jaar tijd. Dat is bijna één in een maand. Onvoorstelbaar uitputtend.
Op een avond ben je tijdens een dans in elkaar gestort, burnt-out, je kon niet meer. Men schreef dat je liefdesverdriet had, gekoppeld aan een neurologische aandoening. Je nieuwste filmopnamen werden afgezegd.
Na een korte opname in een sanatorium voor rust en herstel, waar men je morfine gaf, heb je jezelf ontslagen, maar je had inmiddels wel een morfine-verslaving en daardoor kwam je opnieuw in een sanatorium te Berlijn terecht.
Op 30 november 1916 heb je jezelf in dat sanatorium opgehangen. Je dacht dat je als artiest gefaald had, maar dat was een vergissing. Je dacht dat niemand meer echt van jou hield, maar dat was een grote misvatting. Je dacht dat alleen de dood je depressie kon doen verdwijnen, maar dat was een waanbeeld. Je dacht dat er niemand meer was om je persoonlijke verdriet mee te delen. Je hebt het vooral niet met jezelf willen en kunnen delen. Het stond op barsten, maar onder die hevige druk koos je voor de verstikking ervan.
Heel misschien was je beter af geweest in een psychiatrische kliniek, al was het niveau daar in jouw tijd ook niet bijster hoog. Het kan maar zo dat je manisch-depressief was, een terminologie, die pas later gemeengoed werd.
Je werd vierentwintig jaar en je bent op 4 december 1916 begraven op het Südwestkirchhof in Stahnsdorf, Berlijn.
Postuum verscheen nog 'Dorrittchens Vergnügungsreise' van Paul Heidemann.

Schrijver: Joanan Rutgers, 3 maart 2013


Geplaatst in de categorie: idool

3.5 met 8 stemmen 1.110



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)