Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Schoonheid is geen garantie voor levensgeluk

(voor Elisabeth Dominique Laffin (1952 - 1985))

Je bent geboren op 3 juni 1952 in Saint-Mande, net als de schrijfster Alexandra David-Neel en de actrice Martine Carol. Martine deed een zelfmoordpoging door zichzelf in de Seine te werpen, maar ze werd gered door een taxichauffeur. Ze bleef zwaardepressief en ze was zwaar verslaafd aan de alcohol en de drugs. Ze werd zesenveertig jaar, hoogstwaarschijnlijk door een overdosis drugs, wat een hartstilstand veroorzaakte. Je vader was Andre Laffin, een veteraan van de oorlog in Indochina. Jij behaalde een universitair diploma, maar je koos voor een carrière als actrice, je werkte als verkoopster en je ging naar een toneelschool.

Je trouwde je met de zanger Yvan Dautin (oorspronkelijke achternaam: Aitain), die zeven jaar ouder was, geboren in Saint-Jean-de-Monts. Op 26 mei 1973 kregen jullie samen een dochter, genaamd Clementine. Clementine is later een bekende, feministische politica geworden. Ze werd op haar drie-en-twintigste onder bedreiging van een mes verkracht. Dit voedde uiteraard haar feminisme. Ze ontdekte dat veel verkrachtingen als taboe in de doofpot belanden en ze komt op voor bisexuelen en lesbiennes. Yvan was een actieve anarchist en jullie hadden nauwe banden met de Ligue Communiste Revolutionaire, o.a. met Alain Krivine.

Op je vierentwintigste debuteerde je in ''s Nachts zijn alle katten grijs' van de regisseur Gerard Zingg, met Gerard Depardieu en Laura Betti, die veel voor Pier Paolo Pasolini werkte. Daarna speelde je in 'Dites-lui que je l'aime', waarin je Lise speelde. Je speelde opnieuw met Gerard Depardieu en met Sylvette Herry, die zichzelf Miou-Miou noemde. Het jaar daarna kreeg je de hoofdrol in de komedie 'Les Petits câlons' van Jean-Marie Poires en je kreeg de hoofdrol in 'La femme qui pleure' van Jacques Doillon, gebaseerd op de reeks portretten van Dora Maar, de minnares van Pablo Picasso. Je werd genomineerd voor de Cesar Award voor Beste Actrice, maar die ging naar Sylvette Herry. Je speelde in 'Felicite' van Christine Pascal, die in een psychiatrisch ziekenhuis in Garches zelfdoding pleegde, geplaagd en gestuurd door aanhoudende depressie. Ze werd twee-en-veertig jaar.

Je speelde in 'Tapage nocturne' van Catherine Breillat en in 'Chiedo Asilo' van Roberto Benigni, die zo schitterde in 'La vita è bella', maar die film verscheen na je overlijden. In de drama's speelde jij meestal de meest sensitieve figuren. Je speelde Elise in 'Liberté Belle', met de rijzende ster Juliette Binoche, die daarin debuteerde, en met Anouk Ferjac. Je speelde Coline in 'Garçon!' van Claude Sautet, naast Yves Montand en Nicole Garcia. Je speelde Isabella in 'Pipicacadodo' van Marco Ferreri. In 1980 ontving je de Suzanne Bianchetti Prijs, omdat je de meest veelbelovende actrice was. In juni 1982 stond je op de cover van de Franse Playboy. Je laatste filmrol was als Anita in 'Passage Secret' van Laurent Perrin. In 2007 eerde Laurent jou met zijn documentaire 'Dominique Laffin, portret van een onverstandig kind'. Je hebt de première van 'Passage Secret' niet meer meegemaakt. Kort voor je overlijden speelde je nog in het theaterstuk 'Wilhelm Tell'. Je was geïsoleerd depressief en je kon de zwaarte van die alles ontwrichtende duisternis niet meer aan, ondanks het feit dat je opnieuw zwanger was. Dit heugelijke gebeuren botste juist zo enorm beschamend met je somberheid, die als een grote, ijzeren heipaal in je poreuse ziel doordreunde. Je zou juist enorm blij moeten zijn, maar omdat die geluksgevoelens uitbleven, je was al tezeer overdonderd door de depressiebombardementen, kregen de suïcidale krachten rap onoverwinnelijk de overhand. Het was een verschrikkelijk eenzaam sterfproces, waar je naasten buiten stonden. Vaak is de onbewuste invloed van negatieve, vorige levens een heet hangijzer en de directe aanleiding tot suïcide. Ook kan er sprake zijn van ongewenste gasten, destructieve entiteiten of dolende zielen met bloeddorstige daadkrachten, die zich meester van iemand maken. Een louter persoonlijke zielskwestie of (zie boven) juist niet, die helaas onschuldige slachtoffers maakte. Je ongeboren kind was kansloos en Yvan en Clementine moesten met hun adembenemende gemis en verdriet leren leven.

Op 12 juni 1985 heb je in Parijs zelfdoding gepleegd. Je dochter Clementine was toen amper twaalf jaar. Je werd drie-en-dertig jaar en je bent begraven in het Cimetière de Montmartre, naast de regisseur François Truffaut, die een jaar eerder was overleden.

Schrijver: Joanan Rutgers, 13 mei 2013


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.0 met 1 stemmen 495



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)